«Όλοι μου οι φίλοι στο καφενείο έχουν εγγόνια. Μόνο εγώ δεν έχω γίνει παππούς ακόμα», μου είπε μια Κυριακή που τρώγαμε μπριζόλες με πατάτες στον φούρνο ο πατέρας μου, αφού πρώτα με είχε ρωτήσει αν έχω σχέση και αφού δεν έχω σχέση, γιατί δεν κάνω σχέση. Κάπου εκεί πετάχτηκε και η μαμά μου για να μου πει ότι ο ντουνιάς είναι γεμάτος καλά παιδιά και πως ίσως εγώ γυρνάω στα λάθος μπαρ και φταίει αυτό που δεν έχω βρει ακόμα αυτόν που θα με κάνει μάνα.
Για να μην είμαι άδικη μαζί τους, δεν είναι κάτι που το ρωτάνε συνεχώς και τις περισσότερες φορές δεν επιμένουν, ούτε γίνονται φορτικοί. Ήταν δύο γονείς που μεγάλωσαν εμένα και την αδερφή χωρίς ποτέ να μας λένε «αχ πότε θα σε δω νυφούλα;». Το αντίθετο μάλιστα. Η μαμά και ο μπαμπάς μου πάντα ήθελαν να έχουμε φιλοδοξίες και να κάνουμε όνειρα χωρίς ταβάνι. Όταν όμως πάτησα τα τριάντα, σαν να γύρισε ένας μικρός διακόπτης μέσα τους που τους έκανε ξαφνικά να θέλουν να γίνουν παππούδες. Σε αυτό δεν βοήθησε καθόλου το γεγονός πως η συνομήλική μου γειτόνισά μας έκανε παιδί, το κλάμα του οποίου οι γονείς μου θεωρούσαν ότι συγκρίνεται μόνο με τη χριστουγεννιάτικη συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης.
Εκεί που οποιοσδήποτε φυσιολογικός άνθρωπος θα άκουγε τσιρίδες, οι γονείς μου άκουγαν κλασική μουσική.
Οι γονείς μου όμως, δεν είναι οι μόνοι άνθρωποι που αγχώνονται για το πότε και το εάν θα γίνω μάνα. Φαίνεται πως αυτό απασχολεί όλο το σόι. Η μόνιμη ερώτηση που μου κάνουν πια συγγενείς και οικογενειακοί φίλοι, είναι το εάν έχω κάποιον ξεχωριστό στη ζωή μου. Εκείνοι δε που έχουν και μεγαλύτερη άνεση, δεν διστάζουν να απαιτήσουν να παντρευτώ για να μπορέσουν να χορέψουν στον γάμο μου. Δεν βοηθά και το γεγονός πως είμαι η μεγαλύτερη από τα ξαδέρφια μου.
Τις περισσότερες φορές παίρνω αυτές τις αδιάκριτες ερωτήσεις και απαιτήσεις για καλαματιανά και συρτά στον γάμο μου, αψήφιστα και το ρίχνω στο χιούμορ. Υπάρχουν κι εκείνες οι φορές, όμως, που μπορεί να έχω γυρίσει από ένα ακόμα αποτυχημένο ραντεβού και το τελευταίο που χρειάζομαι είναι τη μάνα μου και τις φίλες της να με ενημερώνουν πως ο κόσμος είναι γεμάτος καλά παιδιά. Ε, εκείνες τις φορές αναγκάζομαι να απαντάω και να ενημερώνω για τα αυτονόητα.
Ποια είναι τα αυτονόητα;
Όταν μια γυναίκα περνά τα τριάντα, δεν σημαίνει πως αυτόματα ονειρεύεται πάνες και μπιμπερό. Όταν μια γυναίκα περάσει τα τριάντα, δεν φαντασιώνεται απαραίτητα νυφικά και μπομπονιέρες. Όταν μια γυναίκα περάσει τα τριάντα, δεν αναζητά τον πρίγκιπα (μπορεί κάλλιστα να αναζητά μια πριγκίπισσα και να μην μπορεί να το πει δυνατά). Όταν μια γυναίκα περάσει τα τριάντα, έχει ακόμα φιλοδοξίες και όνειρα χωρίς ταβάνι και μπορεί να πέφτει να κοιμάται με το μακιγιάζ της, γιατί είναι καλοκαίρι και οι bartenders σε αυτή την πόλη φτιάχνουν υπέροχα κοκτέιλς, από εκείνα που θες να πίνεις και δεύτερο και τρίτο.
Την εβδομάδα που μας πέρασε, όταν περιφερόμουν κάποια στιγμή άσκοπα στο timeline μου, έπεσα πολλές φορές στην είδηση «Η αποστομωτική απάντηση της Demy όταν την ρώτησαν αν θέλει παιδιά». Η γνωστή τραγουδίστρια ρωτήθηκε προφανώς για πολλοστή φορά αν θέλει να αποκτήσει παιδιά και απάντησε στον αδιάκριτο συνάδελφο πως, «Ε, είναι τώρα αυτή η ερώτηση, που κάνουν οι μπαμπάδες, οι μαμάδες, που δεν μ’ αρέσει καθόλου να σου πω την αλήθεια. Ας πούμε, μία πολύ πρόσφατη συζήτηση, που είχα σε συγγενή μου, ήταν ότι “Μη ρωτάς τις γυναίκες γιατί δεν έχουν κάνει παιδί ακόμα”. Μπορεί να υπάρχουν πολλά πράγματα, που να μην τα ξέρεις», χωρίς να προσπαθήσει καθόλου να κρύψει την δυσαρέσκειά της.
Όταν μια γυναίκα περάσει τα τριάντα, έχει ακόμα φιλοδοξίες, όνειρα χωρίς ταβάνι και μπορεί να πέφτει να κοιμάται με το μακιγιάζ της, γιατί είναι καλοκαίρι και οι bartenders σε αυτή την πόλη φτιάχνουν υπέροχα κοκτέιλς, από εκείνα που θες να πίνεις και δεύτερο και τρίτο.
Και για να συνεχίσω με τα αυτονόητα, μια γυναίκα μπορεί να μην έχει κάνει παιδιά ακόμα, όχι επειδή αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα, αλλά επειδή απλά δεν θέλει. Γενικά δεν χρωστάμε τα αυγά μας σε κανέναν κι αν θέλουμε κάθε μήνα να τα σπαταλάμε και να τα αφήνουμε να πηγαίνουν χαμένα επειδή προτιμάμε να παρτάρουμε με τις φίλες μας, να πίνουμε σφηνάκια σε κουλ μπάρες, να πηγαίνουμε διακοπές χωρίς άγχη, να φλερτάρουμε ασύστολα ή να δουλεύουμε 14 ώρες την ημέρα για να κάνουμε καριέρα (έστω και κακοπληρωμένη στην χώρα μας), μπορούμε.
Δεν ήμουν και πολύ σίγουρη για το αν ήθελα να γράψω αυτό το κείμενο. Μου φαινόταν τετριμμένο και σε κάθε γραμμή που έγραφα αναρωτιόμουν αν λέω χιλιοειπωμένα πράγματα. Επειδή όμως κάθε Κυριακή κάθομαι στο ίδιο τραπέζι με τη μάνα μου και τον πατέρα μου, οι οποίοι αν και απέχουν αρκετά από τα εξήντα ονειρεύονται πρόωρη σύνταξη και μπέιμπι σίτινγκ εγγονιών και επειδή υπάρχουν ακόμα συνάδελφοι δημοσιογράφοι που ρωτάνε τις γυναίκες αν θέλουν να κάνουν παιδιά, μάλλον θα πρέπει να γράφονται συνέχεια τέτοια κείμενα.