Και υπουργός!
Και υπουργός!
Το πρόβλημα τώρα είναι ότι ο Βαρουφάκης φωτογραφίζεται με τη γυναίκα του σαν κανονικός άνθρωπος. Δεν βλέπω κάτι παράξενο, τυχαίνει να ξέρω πολλούς ανθρώπους που βγάζουν τέτοιες φωτογραφίες με τους συντρόφους τους. Με αφορμή αυτό το συμβάν, μου πέρασαν από το μυαλό τα εξής κοινότοπα, που έχω ξαναπεί με άλλες αφορμές: επειδή ο Βαρουφάκης είναι υπουργός, θα έπρεπε να είναι αλλιώς. Θα έπρεπε να μιλάει ξύλινα. Θα έπρεπε να μην εμφανιστεί ποτέ με το ίδιο πουκάμισο. Θα έπρεπε να μην είναι χαμογελαστός. Θα έπρεπε να μην φαίνεται χαρούμενος και να μην έχει τσιπούρα στο τραπέζι αλλά, όπως λέει ο Petros Birbilis, να έχει φακή αλάδωτη. Θα έπρεπε να φοράει γραβάτα. Θα έπρεπε να τα λέει λίγο πιο πολύπλοκα. Και θα έπρεπε να τρώει καρπαζιές.
Κι εσύ επειδή είσαι (τόσο) άντρας θα έπρεπε να έχεις μούσι. Να γυμνάζεσαι τακτικά. Να έχεις τατού σε διάφορα σημεία για να θυμίζεις λίγο thug. Να γνωρίζεις καμιά δυο διασημότητες. Να έχεις μια ψηλή και όμορφη να κυκλοφορείς. Να ζητάς φετούλα από τη μάνα σου, όταν σου σερβίρει. Και να κερατώνεις την όμορφη ψηλή, όποτε σου κάτσει ευκαιρία. Κι εσύ που αυτοαποκαλείσαι χίπστερ θα έπρεπε να τρέχεις σε γκαλερί και να υποδύεσαι ότι συναρπάζεσαι με το γλυπτό κουράδι που σου παρουσιάζεται ως τέχνη, να ακούς κομμάτια που δεν τα ξέρει κανείς και που σε αφήνουν αδιάφορο, να διαβάζεις βιβλία που δεν καταλαβαίνεις και, όταν τα αφήνεις, να γελάς με τις φωτογραφίες του Βαρουφάκη στο Paris Match ή στο Ciao – άλλωστε έτσι πρέπει να κάνουν οι διανοούμενοι, οι ταγμένοι στις τέχνες, μεταξύ των οποίων και η τέχνη να γράφουν οι ίδιοι συμπυκνωμένες και χαριτωμένες ατάκες στο τουίτερ ασταμάτητα: να ασκούν κριτική στην πεζότητα γύρω μας.
Και αλλιώς!
Δεν είναι ότι δεν μ’ αρέσει το χιούμορ, τα πειράγματα, η σάτιρα και, ιδίως, ο αυτοσαρκασμός, γουστάρω τρελά. Αλλά όταν αυτά γίνονται ως «τιμωρία» επειδή δεν είναι ο άλλος όπως «θα έπρεπε» να είναι, τότε δεν μιλάμε για χιούμορ, αλλά για άλλα πράγματα. Δεν «θα έπρεπε» για κανέναν λόγο να παρουσιάζει κανείς κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι ή από αυτό που θέλει να είναι. Ναι, θα μπορούσε να θέλεις να παρουσιάσεις και κάτι διαφορετικό από αυτό που είσαι και δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σε αυτό – προφανώς θα έχεις τους λόγους σου. Το θέμα είναι να μην προσπαθείς να παρουσιάζεις αυτό που πιστεύεις ότι θέλουν οι άλλοι. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, δεν χρειάζεται να ειρωνεύεσαι ή να επικρίνεις αυτούς που, όσο μπορούν, φέρουν τον εαυτό τους ως έχει, με τα λάθη του and all. Και ποιος είσαι εσύ που θα υποδείξεις στον οποιονδήποτε πώς πρέπει να είναι ή να ζει;
Δυο τρία είναι τα καλούπια στα οποία πρέπει όλοι να μπούμε και, αν νιώθεις ότι δεν σου ταιριάζει κανένα από αυτά, τότε πρέπει να υποκριθείς ότι κάποιο σου ταιριάζει και να προσαρμοστείς σε αυτό με το ζόρι. Πάντως, όταν θα έχεις γεράσει κανένας από αυτούς που σου λένε πώς πρέπει να ζεις δεν θα είναι δίπλα σου. Kαι εσύ θα έχεις χάσει τη ζωή που ήθελες πραγματικά να ζήσεις για αυτούς, τι κρίμα. Για να μην αυτομουτζώνεσαι τότε, σκέψου το ενδεχόμενο να ζήσεις όπως θέλεις τώρα, και να αφήσεις τους άλλους να κάνουν το ίδιο.