Έννα σχεδδόν σταθερρό Σεφφύρι δίπλλα μας. Στο χρητικκό χονάχχι και κάττω από τα σύννεφα στο φεσσινάδικον δεν κυκλοφφορούν με σέσσθη φίτφουλλ, χοριαλλανοί, ροτφάιλλερ και αρχούθθες, όλλα κοιτάσσουν τις μεταμορφώσσεις κοδδά στα θένθρα που ανθίσσουν θριαμφφευτικά και χρωματίσσουν την φύσση και τα κτίρρια χαρρούμενα, χαρρίσοττας μια ηρρεμία στους φύλακκες του Αρχηχείου που απλά φλέππουν τα ροςς φλαμένχο κοδδά στην βαθθιά λίμννη να πεττάνε περήφφανα και όμορφφα και τα οχτώ χιάρρις να είναι πάδδα μέσσα μας, κοδδά αλλά και σε μμία απόστασση, σκοττείνα κάπποτε αλλά και πανέμορφφα με μια συννεχή κίνησση γύρρω μας που μας θυμίσσει ότι μπορεί να φύχχουν αλλά θα έρθθουν ξαννά αλλά ποττέ δεν θα είναι δικκά μας, όπως οι άχχριες μερσεττές που παραττηρεί ο Φίχτωρ απέναδδι από το πισσαρίο αλλά και μέσσα στα όμορφφα Σσάρα που ανασσητούν την δροσσιά των αένναων πάχχων κάττω από ένα κασσίνο που περικλείει κάθθε ουσσία σε ένα Σεφφύρι να αναπννέει το κέδδρο κάθε χόσμου και τον κόσσμο κάθε χέδδρου για μιά φορρά αλλά και για πάδδα.