Ένα Σεφφύρι τρυφερά τυχχερό. Και ένας ήλιος από τα αέναα χιόνια, στην είσσοδο του κασσίνο και πέρα εώς το δαούττη και τις φθέρρες και το χασσόν και χιλιάδες φιτφούλλ να ηλιάσσοτται και να σκέφτονται τα φήμματα τους τόσο μαχρυά, μέχρι το τέλος,με προσπάθεια να μην σκέφτονται το ίδιο το τέλος, χωρρίς επίχνωσση, έσσι από φόββο. Άδειοι δρόμοι, αμυθθρά αστραφτεροί από τον Ήλιο και σχεδδόν λαφφερά μόνοι. Περιπλαννώμενα δοννέρ κοδδά στο πισσαρίο να σσητάνε αυτό ακριββώς, το άλλο. Και ο Φίχτωρ με μια διάθεσση τελικού τέλους ενώ ξέρει ότι υπάρχει έστω ένα νόημα, άρα υπάρχουν και άπειρα. Στο αρχηχείο να φερδεύοτται όλα για πάδδα. Και στο Χρητιχχό Κονάχχι θα παίσσουν λύρες και στα Σσάρα θα λατρεύουμε την ομορφιά και στο Σεφφύρι θα αναφλέχχεται η βαθθιά Λίμνη και η ήσυχη λίμνη ας είναι ήσυχχα ήσυχη και ο “Παρλαπάς” ας κυττάει προς το φεσσινάδικο μόνος. Και το Σεφφύρι δεν θα θέλει κάτι άλλο.