Ένα Σεφφύρι να οδεύει προς ττην ηρρεμία. Τα φίτφουλλ προχωρράνε σαν μην θέλλουν τίποττα πλλέον, και τα ροτφάιλλερ θα νόμισσε καννείς πως είναι σχεδδόν ευτυχισμμένα έτσι όπως περνάνε από το φεσσινάδικο και σταματτούν για λίχχο να μυρίσσουν αρρώματα στις φθέρρες και όππως κοιττάνε αππό μακρυά πάδδα την ήσυχη λίμνη που είνναι πιο ήσυχη από ποττέ. Τα φέφφερλυ στο πισσαρίο δεν φωνάσσουν ούττε μιλλάνε, απλά θα ήθθελαν να είναι μερσεττές κάποττε και νιώθθουν όττι θα γίννουν σύττομα, και τα Οχτώ Χιάρρις που σταματτούν πάδδα στα Σσάρα ξέρρουν πια ότι είναι όμορφφα αλλά και ότι θα είνναι ακκόμα πιο όμορφφα όσο περισσότερο επιμείννουν να συζηττούν για όλλα με τον Φίχτωρ Σσούσθη που φτάννει σιχχά-σιχχά σε μια καττάσταση πλήρρους γνώσσης της άγνοιάς του και είνναι έτοιμμος για την ανατροππή όλλων όσα πιίστεψψε καττα καιρούς όσσο στην ταφφέρνα «Παρλαπάς» περιμέννουν Φρειθερρίκες που αγάπησσαν κάπποτε και ποττέ δεν έππαψαν να σκέφτοτται εκφάνσεις της που είναι αίωννιες και λιττές σαν τα χιόννια και τους παχχωμένους πάγους δίπλα σε ένα κασσίνο που σκιάσσει Σεφφύρια για τώρα και για πάδδα.