Την ώρα που το εορταστικό τουήτα λάμπει στολισμένο με ασημιές γιρλάντες και πορφυρά γκι, λανσάρει βέβηλα χάσταγκ ο ανίερος kanekos69, υπονομεύοντας το άγιο πνεύμα των ημερών. Αμέσως μετά, σπεύδουμε οι γνωστοί- άγνωστοι με ρίψεις RT και fav καθώς και εκτόξευση τουήτς, μετατρέποντας το κλίμα φιλαλληλίας Καμίνη, αγάπης Χρυσής Αυγής, φιλανθρωπίας Βαρδινογιάννη και θαλπωρής Ατενίστας σε πεδίο μάχης, αμαυρώνοντας την μεγαλύτερη γιορτή της χριστιανοσύνης. Η καταδίκη θα είναι αμείλικτη. Κάνω ταμείο: 71 unfollow μέσα σε ένα 24ωρο. Σάρωσα! Πάρτα μωρή άρρωστη, λέω στον αρχιερέα της σοσιαλμηντιακής σάτιρας, φυσώντας αισθησιακά την κάνη του Καλάσνικοφ κι αποχωρώ θριαμβευτικά.
Πηγαίνω στο Ηράκλειο, τον Βόλο, τη Λαμία, την Πάτρα για βιβλιοπαρουσιάσεις. Ποιο ήταν το θέμα συζήτησης; Η Calypso Larah. Ακόμη και σε ταβερνείο στη φτωχογειτονιά του Χαλανδρίου, όπου καίνε οι άνθρωποι βερνικωμένα καρεκλοπόδαρα και παλιά adidas στα τζάκια για να ζεσταθεί το κοκαλάκι τους στους μαχαλάδες των πέτρινων μονοκατοικιών ώστε δε μπορούσαμε να περπατήσουμε από τη μπόχα της αιθάλης, για την Calypso Larah με ρωτούσαν. Πηγαίνω στα Εξάρχεια να παραστήσω σοβαρή, κυρία, τη συντονίστρια πάνελ για τον Δημόσιο Λόγο. Με υποδέχεται γερόλυκος με ανθοδέσμη, λιώνω, λέω πόσο σταρ είσαι μαρή, και δεύτερη ατάκα του θείου «Πολύ το διασκεδάζω με αυτά που λέτε με τη φίλη σου την καλήψω στο φέισμπουκ». Αλλά ένας εσμός ηλιθίων θα συσπειρωθεί κάνοντας μαζικά ρηπόρτς στην θρυλική περσόνα και το προφίλ της καληψωλάρα στο φέισμπουκ θα τρώει αλλεπάλληλα μπλοκαρίσματα.
Η σάτιρα πρέπει να ενοχλεί. Γιατί η σάτιρα μπορεί να υπερβεί με αδιαπραγμάτευτη ασέβεια τα εσκαμμένα όρια της ευπρέπειας, να διεισδύσει ατρόμητη στα άβατα της πραγματικότητας και να αρθρώσει με ιερόσυλο και σπαρταριστό τρόπο τα άφατα των ταμπού. Η σάτιρα, όπως και η ποίηση, νομίζουν πολλοί πως είναι απερίφρακτο οικόπεδο όπου θα χτίσουν το τσαρδί τους με ευτελή υλικά. Βλέπεις ποιοι εκδίδουν ποιητικές συλλογές, ποιοι κάνουν stand-upcomedy. Εμετούλης και ψοφούλης στα φαινόμενα. Φτηνά πετί μπουρζουά χωρατά ψημένα στα κάρβουνα το Πάσχα, κρύα ανέκδοτα κονσέρβα σερβιρισμένα με μαριναρισμένο κομιλφό την Πρωτοχρονιά. Αλλά a joke is a very serious thing, είπε κάποιος που δεν είχε καθόλου πλάκα.
Πάγωσε πολλάκις φέτος το γελάκι στα χείλη μου με τα αστειάκια για τους νεοναζί. Ρετροσπεκτίβα των χάιλαϊτς του γυμνασιακού χαβαλέ, χωρίς όμως την αθωότητα του νεανικού και την σπιρτάδα του χαβαλέ, δεν προτίθεμαι να κάνω. Θα επαναλάβω μόνο πως για να είναι πετυχημένη η σάτιρα στη Χ.Α., θα πρέπει οι υποστηρικτές της ναζιστικής ιδεολογίας να μη μπορούν να γελάσουν μ’ αυτή. Όμως συμβαίνει το αντίθετο. Κάποια άθλια δήθεν σατιρικά νουμεράκια, κάποιες κακότεχνες φωτοσοπιές αποδεικνύονται όχι απλώς αποτυχημένα αλλά και επικίνδυνα. Γιατί πέρα από την φρικαλέα αισθητική τους, αφαιρούν το πιο βασικό συστατικό της Χ.Α., την κτηνωδία, την εξανθρωπίζουν, κάνουν συμπαθητικούς τους χρυσαυγίτες, αναδεικνύοντάς τους τελικά σε σύμβολα pop κουλτούρας. Η σάτιρα στους ναζί πρέπει να είναι επώδυνη, σκληρή και ανελέητη. Ή να μη γίνεται καθόλου.
Κι ενώ χασκογελά το χριστεπώνυμο πλήθος με τα τιποτένια χωρατά στους ναζήδες, εξοργίζεται και αντιδρά επιβάλλοντας την αδυσώπητη τιμωρία του ανφρέντ και του ανφόλο στους βλάσφημους που έθιξαν τα αντανακλαστικά της πίστης. Τρέμουν μήπως η ιοβόλος ειρωνεία τρίξει τα θεμέλια του πανίσχυρου θρησκευτικού οικοδομήματος και δεν μπορέσει έπειτα ο Πειραιώς να απειλεί με αφορισμούς, η Εκκλησία να είναι απαλλαγμένη από φόρους, ο σκοταδισμός των Θρησκευτικών να αναπαράγεται από τη δημόσια εκπαίδευση, τα δικαστήρια να εκδίδουν καταδικαστικές αποφάσεις για προσβολή ιερών συμβόλων και οι ναζί με τις παραθρησκευτικές οργανώσεις να λογοκρίνουν την τέχνη και να απειλούν με λιντσαρίσματα τους καλλιτέχνες.
Έχω προαποφασίσει τίτλο στο κειμενάκι μου την αγαπημένη φράση «ένα γέλιο θα σας θάψει» και με την ευκαιρία την γκουγκλάρω για να μάθω πως έχει προκύψει από τους Μητροπολιτάνους Ινδιάνους, ένα αντεξουσιαστικό κίνημα στην Ιταλία των 70s και στη Γερμανία των 80s «που χρησιμοποίησαν την ειρωνεία, τον σαρκασμό και τις τεχνικές του ντανταϊσμού ως κύρια όπλα τους». Όμως το πρώτο αποτέλεσμα που μου βγάζει το Google είναι άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη με τον ίδιο τίτλο. Dafuck! Ο τύπος που τρολάρω ασύστολα και αδιάκοπα εδώ και έξι χρόνια γιατί τα γραπτά του αποτελούν την επιτομή του νεοφιλελευθερισμού αλά ελληνικά, μεταχειρίζεται αναρχικά τσιτάτα. Πλάκα μου κάνεις!
Και τελικά, ο μόνος λόγος για τον οποίο την αθεΐα μου τη λέω καμιά φορά αγνωστικισμό είναι γιατί υποψιάζομαι πως κάποιος εκεί ψηλά πρέπει να γελάει με την ατέλειωτη φάρσα που ζούμε. Να ζήσουμε λοιπόν και να την απολαμβάνουμε μέχρι τέλους.
Ευτυχισμένο το 2014. Μουαχαχα! Λέμε και κάτι αστεία καμιά φορά…
*HNiemandsRose διατηρεί το ομώνυμο μπλογκ και είναι συγγραφέας του βιβλίου “Τα φώτα στο βάθος” (εκδ. Απόπειρα)