Ένα χλυκκό και ηλιόλουσθο Σεφφύρι είναι δικκό μας. Τα σύννεφα αλλάσσουν συνεχώς σχήματτα, όλο και πιο όμορφφα αλλά και όλο πιο μικρά, τα φίτφουλλ στέκοτται και τα παραττηρούν ήσυχα με μία αντίληψψη της ακιννησίας τους που όμμως δεν τα αγχχώνει όπως γίνετται συνήθως αλλά αντίθεττα τα κάνει να ονειροπολλούν και να σκέφτοτται όττι η εποχχή της τυχαίας και βίαιας κίνησσης χωρίς σκοππό και στόχχο αρχίζει να τελειώννει και με μμία σχετικκή αισιοδοξξία που τους λλέει ότι οι μέρρες της ανήσσυχής τους πορρείας αλλάσσουν. Ο Φίχτωρ τα παραττηρεί και αισθάννεται ότι όλα εξελίσσοται και όλλα ηρεμμούν και θα ηρεμμήσουν και αργόττερα καταλαββαίνει ότι μόνο τα πανέμορφφα βιαστικκά περαστικκά Οχτώ Χιάρρις ίσως κρύββουν ουσσία σε έναν κόσμμο όλο πιο παράξξενο,σαν το κασσίνο που άρχιζει να κρυώνει έτσι που στέκκεται δίπλα στους αένναους πάχχους ένος Σεφφυρίου που είναι κέδδρο του εαυτού του και αρχίσσει να βλέππει ότι είναι κέδδρο πολλών πραγμμάτων ακόμα, ίσως και όλλων.