Μαθητές με σύγχρονη περιβολή στο Σύνταγμα/ Φωτογραφία: ΑΠΕ
Διαβάζω δεξιά και αριστερά πολύ κόσμο, του λεγόμενο φιλελεύθερου και κεντρώου χώρου, που βγάζουν καθημερινά φλύκταινες με την εικόνα, ιδεολογία και αισθητική ΣΥΡΙΖΑ, να στενοχωριούνται με την απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να κρατήσει μια σκληρή, ακροδεξιά στάση σε σχέση με την ονομασία της πΓΔΜ για μας και Μακεδονίας για τον υπόλοιπο κόσμο. Προφανώς και είναι μια επιλογή που θα τη βρει μπροστά του, όταν θα κληθεί να κυβερνήσει και να πάρει μια παρόμοια απόφαση όσον αφορά το Κυπριακό ή οποιοδήποτε άλλο εθνικό θέμα.
Προφανώς και το ξέρει αλλά δεν τον ενδιαφέρει. Στόχος του, απ’ ότι φαίνεται είναι ένας: να πέσει ο Τσίπρας όπως ανέβηκε, με πάταγο, με φασαρία, χωρίς να έχει ολοκληρώσει τη θητεία του. Αν επανέλθει μ’ έναν τέτοιο τρόπο θα επιβεβαιωθεί το σενάριο της «αριστερής (λίγο μεγαλύτερης) παρένθεσης» και επίσης θα είναι και μια δικαίωση για το «παλιό πολιτικό σύστημα» που θα σηκώσει και μια συγχώρεση απέναντι στους ψηφοφόρους που από το 2015 τους γυρνάν την πλάτη. Μέχρι να τον ρίξει και αυτόν κάποιος άλλος.
Πέρα, όμως, από την ανιαρή επανάληψη της ελληνικής πολιτικής σκηνής, με το «Μακεδονικό» επανέρχεται πάλι έντονα η απορία: τι διάολο χώρα είμαστε, τι διάολο λαός είμαστε, τι διάολο λαός θέλουμε να γίνουμε;
Επειδή, οι παλιοί δεν το κάνανε, είναι μια ευκαιρία για τους νέους γονείς, παράλληλα με την χρήσιμη ή και όχι συμμετοχή τους στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων, να συστήσουν και έναν Πανελλήνιο Σύλλογο Ελέγχου Κουλτούρας Στα Σχολεία, με κύριο μέλημά τους αν στα θεωρητικά μαθήματα υπάρχει αντικειμενική και όχι προπαγανδίστικη γνώση.
Δεν έχω ιδέα τι μαθαίνουν τώρα τα παιδιά, πιθανόν τα ίδια, με λίγη αριστερή εξιδανίκευση, πάντως θυμάμαι πολύ καλά τι μαθαίναμε εμείς. Εκατοντάδες σελίδες να περιγράφουν πώς όλοι οι λαοί, όλα τα θρησκεύματα και όλες οι εταιρείες, επιβουλεύονταν σε κάθε περίπτωση τους δύσμοιρους Έλληνες. Όπως, είπε ο ποιητής και τραγούδησε ο αοιδός «Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας, γιατί το άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας».
Στο Γυμνάσιο μπήκα το 1996. Τη χρονιά που ο Παναθηναϊκός «πάγωσε» το Άμστερνταμ, κατέκτησε το πρώτο Ευρωπαϊκό στο μπάσκετ, τη χρονιά που πέθανε ο Ανδρεάς Παπανδρέου. Τη χρονιά που η κουλτούρα της Αλλαγής, έσβηνε για χάρη του Εκσυγχρονισμού και του Ευρώ. Γύρω από το πρόσωπο του εκσυγχρονισμού, του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, τότε συγκεντρώθηκε ένα σύνολο προοδευτικών διανοούμενων που προσπάθησαν με οποιοδήποτε να διαπραγματευτούν το νέο ελληνικό ύφος, τη νέα κουλτούρα του Έλληνα που πια θέλει ν’ ανήκει στην καρδιά της Ευρώπης. Ενώ αυτό πέρασε στην πολιτιστική παραγωγή (η εκδοτική τριλογία του Νίκου Θέμελη είναι ένα παράδειγμα που γνώρισε τεράστια επιτυχία) δεν πέρασε στην εκπαίδευση.
Μια σειρά από ατυχείς μεταρρυθμίσεις που είχαν μόνο σαν στόχο την αλλαγή του εισαγωγικών εξετάσεων στο πανεπιστήμιο που είχε σαν αποτέλεσμα να γίνουν οι καταλήψεις μόδα και οι μαθητές επαναστάτες χωρίς αιτία. Κατά τ’ άλλα, στα βιβλία και στον τρόπο διδασκαλίας, κυριαρχούσε το διαχρονικό και επαναλαμβανόμενο κυνηγητό της φυλής. Έτσι, ακόμα και εμείς, όπως και οι προηγούμενοι, όπως και οι επόμενοι, γαλουχηθήκαμε στο ίδιο μοτίβο: κάποτε ήμασταν μεγάλοι και μας τα πήραν όλα, κάποια στιγμή ή θα τα ξαναπάρουμε ή θα μας ξαναπάρουν αυτά που έχουμε. Μια συντηρητική προσέγγιση δηλαδή, που θέλει να δημιουργεί φοβικά σύνδρομα, τα οποία είναι μπροστά μας με κάθε ευκαιρία: από το Gay Pride στο Μακεδονικό.
Αν διαβάσουμε τα βιβλία των γειτόνων μας, θα δούμε μια τελείως διαφορετική προσέγγιση. Ο μπαμπούλας είναι οι Έλληνες και οι γύρω γύρω τα θύματα. Μια πιο ήπια οπτική δεν θα έβλαπτε, αλλά σε πιο εθνικιστικό κομμάτι ποιας χώρας να το πεις;
Φανταστείτε να υπήρχε μια άλλη διήγηση στη δική μας ιστορία που να πήγαινε κάπως έτσι: ότι τα τελευταία 150 χρόνια είμαστε η χώρα που έχει ευνοηθεί περισσότερο απ’ όλες στη γειτονιά. Καταρχάς της έδωσαν εθνική υπόσταση οι Μεγάλες Δυνάμεις την ώρα που έδειχνε να χάνει τον πόλεμο. Πήρε τα εδάφη από την Τουρκία, απέκτησε το φιλέτο στη θάλασσα στη Μακεδονία, έχει το Αιγαίο, βγήκε λιγότερο χαμένη απ΄όσο θα μπορούσε μετά την Μικρασιατική καταστροφή και τη συνθήκη της Λωζάνης, στηρίχθηκε όσες φορές χρεοκόπησε, μπήκε στη δυτική σφαίρα επιρροής, στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς να πληροί τα κριτήρια, στη Νομισματική Ένωση το ίδιο, δεν τη βομβάρδισε το ΝΑΤΟ, δεν είχε το Χότζα, διοργάνωσε Ολυμπιακούς Αγώνες και μετρά 70 χρόνια ειρήνης και 44 χρόνια κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Φυσικά και είχε, πολλές και κακές στιγμές, αλλά σε γενικές γραμμές την πορεία που έχει πάρει την συνεχίζει ακόμα και τώρα προοδευτικά. Γενικά, το λένε όλα από τους αριθμούς μέχρι τους δρόμους, έτσι όπως εξελίχθηκε η ιστορία στην περιοχή μας, εμείς ήμασταν οι πιο ευνοημένοι, ας πατήσουμε πάνω σε αυτό και ας προχωρήσουμε. Σίγουρα, θα ήταν διαφορετική η αντιμετώπιση της «Βόρειας Μακεδονίας» και στο ζήτημα της κρίσης, αφού δεν θα υπήρχαν κρίσιμα ζητήματα ταυτότητας. Όχι, όμως. Μας παίρνουν ή το καλύτερο «παραδίδουμε τη Μακεδονία», μας παίρνουν το χαλβά, μας παίρνουν τις περιουσίες, μας τα παίρνουν τη γλώσσα, τη θρησκεία, τη φέτα, το λάδι, τις παραλίες, τα μυαλά κ.ο.κ.
Η αδικία είναι στο DNA του λαού μας, που όταν είμαστε πρώτοι είμαστε καλύτεροι, και όταν τελευταίοι μας φταίνε για όλα οι άλλοι. Και αν δεν συμφωνείς ότι φταίνε οι άλλοι, είσαι και προδότης. Μια ωραία ατμόσφαιρα, δηλαδή.