Τα μεσημέρια ενός Αυγούστου δεν είναι ότι πιο ειδυλλιακό γύρω από το κατάστημα. Κάποιος είχε αφήσει σουηδικά γλυπτά από πάγο, αναλυτικά και λεπτομερειακά και λαμπερά και καλλιτεχνίζοντα και λίγο μετά δεν έχει μείνει τίποτα. Περαστικοί περνάνε και γλιστράνε βρίζοντας, κυρίες με κανονικά καρότσια σούπερ μάρκετ γεμάτα παγωτά και κατεψυγμένους χυμούς, νερά και φτηνά ουίσκι τρέχουν για να προλάβουν την μετάβαση από την ψύξη στην ζέστη και ξανά στην ψύξη, κοιτάνε το κατάστημα μόνο για λίγο και ανοίγουν βήμα και συνεχίζουν να υφίστανται την ζέστη. Είμαι σίγουρος ότι ονειρεύονται την παραλία ή έστω κάποια βουνοκορφή με οριακά αλπική θερμοκρασία και πολικές αμφιέσεις, κολύμπι με ισοθερμικές στολές σφουγγαρά δίπλα σε ήσυχες φώκιες, παγοθραυστικά να ανοίγουν νέες οδούς προς νέους και γενναίους τόπους, την Κολιάτσου ανανεωμένη και αναβαπτισμένη σαν πλατεία σε μια μεγαλούπολη της Νορβηγίας, και τον δρόμο σαν πίστα πλαγιολίσθησης με πέδιλα του σκι, γυαλιά ηλίου και πολύχρωμους σκούφους. Είναι σχεδόν σαν γύρω-γύρω από το κατάστημα να μην θέλει κανείς να είναι στον χώρο και τον χρόνο και τον τόπο που είναι, αλλά μάλλον έτσι συμβαίνει σχεδόν σε όλους τους χρόνους και τους τόπους οπότε ας συνεχίσουν τα καρότσια να περνάνε και εμείς εδώ θα σας εξηγούμε για πράγματα σχετικά με το παγωτό, την κατάψυξη, την ζέστη, την ψύξη, τα αλπικά γλυπτά που σχεδόν έλιωσαν και για τον Αύγουστο που ακόμα δεν ξεκίνησε και μάλλον θέλουμε να τελειώσει όσο είμαστε στην Κολιάτσου και στο κατάστημα. Το ενθαρρυντικό: ο καιρός δεν επιμένει, αλλάζει μόνος του και ερήμην μας, απλά εμείς είμαστε ανυπόμονοι. Δεν φταίει, αλλά και ούτε εμείς. Η άβολη ζέστη και η φαινομενική δυστυχία του Αυγουστιάτικου καταστήματος είναι μόνον συγκυρίες, κύριοι.