Στο μεσημεριανό και θερινό όνειρο, στον συνήθη υπνάκο που παίρνω στην σούπερ πολυθρόνα του αφεντικού όταν αυτός λείπει για να παίξει Κίνο, ρουλέτα και στοίχημα, και εξηγεί γιατί δεν πάει και τόσο πολύ καλά το κατάστημα, είδα τον Στέλιο Ρόκκο με μια κιθάρα με ινδιάνικα σύμβολα, με χαϊμαλιά, με μεταξωτές κορδέλες των Τσερόκυ (όχι των αυτοκινήτων) και τραγούδαγε μεξικάνικα άσματα μέχρι που στο πλάνο του ονείρου μπήκε με στολή Αφρικάνικης φυλής η Πέγκυ Ζήνα και χόρευε έναν επιθετικό χορό που φέρνει βροχή σε χωριό που τα μικρά παιδιά σφάζουν αιωνόβια δέντρα για μία σταγόνα και άξαφνα μπήκε ο Βασίλης Καζούλης και τραγούδαγε στην Άννα ότι δεν ήταν ποτέ αυτός για αεροπλάνα και τον ουρανό σκίασε ένα C-130 που προσγειώθηκε κάθετα και ξεφόρτωσε τους One τους Metallica και την Καίτη Γαρμπή και ξεκίνησε μέσα στο όνειρο μια συναυλία με τραγούδια του Γιάννη Σπανού όπου ο καθένας τραγούδαγε και έναν στίχο σαν να ήταν παζλ και οι μελωδίες δεν έβγαζαν κανένα νόημα μέχρι που εμφανίστηκε ο Κέβιν Μιραλάς και άρχισε να τους διώχνει όλους κλωτσώντας την μπάλα του μουντιάλ στα κεφάλια και τις κιθάρες και την ντραμς και άρχισε το σκηνικό να γίνεται μουσικοποδοσφαιρικό ώσπου ήρθε το αφεντικό ενθουσιασμένο που είχε πιάσει το 8 μαύρο στην ρουλέτα τρεις φορές και πέταγε 20εύρα στον αέρα και κατάλαβα ότι έπρεπε να ξυπνήσω διότι θα έπαιρνα μισθούς τριών μηνών και όλα θα γινόταν μια χαρά. Δεν ξανακοιμάμαι με Νόβασπορτς FM ανοιχτό, βάζει εντελώς σαχλά τραγούδια, και τα όνειρα γίνονται εντελώς ψυχεδελικά. Φαντάζεστε να είχα δει τον Βασίλη Καρρά τερματοφύλακα;