Μπαίνει στο ήσυχα μεγαλοπρεπές κατάστημα μια κυβοργική παγωτομηχανή, χέρια και μεταλλικό κεφάλι, σώμα από συμπαγές μέταλλο, ένα τεράστιο ντουλάπι στην μέση για την παραγωγή του παγωτού, πολλά λαμπάκια, σωθικά που εκπέμπουν ευχάριστη μουσική λούνα παρκ, ροζ πόδια σαν τσιχλόφουσκα, μάτια σαν φιστίκια και καρύδι με χρώμα βύσσινο που συνήθως γαρνίρονται τα παγωτά. Μια μηχανική φωνή ζήταγε να επιλέξω γεύση από 1 εκατομμύριο συνδυασμούς που άρχισε να τους απαριθμεί σχεδόν υπνωτιστικά ενώ μετά από λίγο ένα μεγάλο καλώδιο απλώθηκε ύπουλα σε μια πρίζα και το σκηνικό άρχισε να θυμίζει κατάληψη κυρίως επειδή ήταν νωρίς για παγωτό και όσο αρνιόμουν το μηχάνημα έδειχνε να νευριάζει και εκτόξευε νέες γεύσεις και είχε περάσει σχεδόν μια ώρα και οι γεύσεις έιχαν αρχίσει να παίρνουν περίεργα ονόματα όπως “Στρατσιατέλλα Χέμινγουεϊ” και “Σοκολάτα Ασίμοφ” και “Βανίλια Μπαράκ Ομπάμα” και μετά από λίγο κατάλαβα ότι άμα δεν έπαιρνα παγωτό θα άρχιζαν τα παγωτά-κωδικοί όπως ZR-350d και κατέληξα ότι θέλω την “Φράουλα-Ζισκίντ” με σιρόπι “Καραμέλα-Όρσον Γουέλς” και παράγγειλα και έπεσαν οι τόνοι σιγά-σιγά το παγωτό ήταν εξαιρετικό και όλα κύλησαν μια χαρά, και τελείωσε η μπαταρία της μηχανής και σαν να κοιμήθηκε ή απλά σαν να είχε εκπληρώσει τον σκοπό της και να ηρέμησε. Περίεργο πρωινό, δεν θα ήθελα να σκεφτώ τι θα γίνει όταν θα έρθει μια μέρα κάποιο ηλεκτρονικό ταβερνείο αλλά θα δείξει εκείνη την ώρα.