Σχεδόν εντελώς ήσυχο βράδυ Παρασκευής και ξεκινάω με το πράσινο Βιτάρα βγαίνω στην οδό Πατησίων όπου παντού υπάρχουν άνθρωποι με παγωτά συνεχίζω στην Αιόλου όπου κοπέλες με κάτι κλασσικά τζιν σορτσάκια τρώνε καλαμπόκια της Μονσάντο και κοιτάνε τις βιτρίνες, τρυπώνω στο Μοναστηράκι όπου δεκάδες καλόγριες κάνουν εσπερινό, ολονυχτία, και νηστεία μετά προσευχής σε ένα μικρό γραφικό εκκλησάκι που χωράει τον παπά και 4 άτομα, ανεβαίνω, πάντα με το πράσινο Βιτάρα, σε κάτι μικρά στενά της Πλάκας και βλέπω την Ακρόπολη και της κορνάρω και για μια στιγμή φωτίζεται σαν με χαιρετάει, βάζω τετρακίνηση και ανεβαίνω πιο πάνω στα Αναφιώτικα όπου οι δρόμοι δεν χωράνε άνθρωπο αλλά χωράνε το πράσινο, και ανοίγω τα φτερά και τα φλαπς και τον κινητήρα τζετ και ανεβαίνω τους λόφους και κάτι γκρεμοβούνια και φτάνω σε αυτό το είδος ναού που η στέγη κρατιέται στατικά από τις όμορφες και κομψές καρυάτιδες και βγάζω την πόρτα του αυτοκινήτου και την βάζω στην θέση μίας που λείπει και γίνεται ακόμα πιο δυνατό το όλον γλυπτόν, μαρσάρω και μπαίνω μέσα στον Παρθενώνα, παρκάρω με αλάρμ και κάθομαι εκεί όλο το βράδυ, ρυπαίνω με τα άγια καυσαέρια και όλα είναι ωραία. Θα ξυπνήσω από γκλομπιές των φυλάκων και από διεθνή κατακραυγή, και ίσως κατάσχουν το πράσινο Βιτάρα, αλλά σίγουρα θα είναι ωραίος ύπνος κάτω στα μάρμαρα που μαζεύουν ζέστη όλη μέρα αλλά παραμένουν δροσερά. Η κατασκήνωση θα θεωρείται ανίερη αλλά όσο ανήκει στον οποιονδήποτε ο Παρθενών ανήκει και σε εμένα, είναι ιδανική θέση στάθμευσης τα βράδια και θα την προτιμάω και στο μέλλον σε τέτοιες ήσυχες Παρασκευές, οριακά Ιούλη.