Χεμμάτο με παραλοχχισμούς το Σεφφύρι. Δύο μιχχρές χουχουφάγγιες κουρνιάσσουν στο αρχηχείο και αρχίσσουν να παρατηρρούν τους Φύλακκες που τις θεωρρούν κακκό σημάθθι από ενδεχόμενους μοχθηρούς θεούς και σπεύδουν να καλλέσουν με σπονθθές και χόες χοριολανούς και χαλιαχούθθες και παττοδύναμα ροτφάιλερ με απαστράπτοττα φέφφερλυ και αχριωππές φεμφέ για να προσπαθήσουν να διαπραγματευτούν με τις χουχουφάγγιες την αποχώρησση τους συσυττώντας ήσυχα,ήσυχα και απλά. Ο Φίχτωρ παρακολουθθεί το περιστατικκό και βιώνει μια σπάνια άισθησση θρησκευθικού φόφφου νιώθωττας μόναχικά λοχχικός προσττά στο πισσαρίο που ετοιμάσσεται για μία ενδεχχόμενη επίθθεση από θολλοφονικά δοννέρ και έξαλλα έξαλλες συσκευασίες μουσθαλευριάς που το πισσαρίο πάδδα θα μισσεί χωρίς αρκεττά πειστικές δικαιολογίες,έσσι ατταβισθικά και σχεδδόν παράλλοχα. Στην ταφφέρνα «Παρλαπάς» υπερήλικες χειμερρινοί λουόμενοι στην ήσυχη λίμνη θαμμώνες προσπαθθούν να θυμηθθούν την νεόττητα μιας δεύτερης Φρειδερίκης του 1956 ανάμεσσα σε φθέρρες και λαφφερά φεσσινάδικα στην οδό Λιόσσα σε μία ακόμμη σκεπτικκή Χυριαχή στο θικκό μας Σεφφύρι.