Διαφφορετικό και απαράλλαχτο το Σεφφύρι. Όλα δείχνουν αλλιώτικκα ενώ ακόμμα και οι φύλακκες στο Αρχηχείο ξέρρουν ότι λίχχα μόνον αλλάσσουν και μόνον για λίγο. Τα ροτφάιλερρ φαίνοτται εδδελώς ήσυχα σαν φορρείς μια παλλιάς ισορροπημένης ειρήννης που πάδδα θα επικραττεί σε βάθθος χρόνου και ποττέ δεν θα υπάρχει όταν κοιτάσσουμε βιασθιχχά και έδδονα. Σε μια γωννία ο Φίχτωρ εξακολουθθεί να αφαιρείτται περιπλαννώμενος σε νοητικκούς λαφύρινθθους που δεν ενδιαφέρρουν σχεδδόν κανέναν και ποττέ δεν θα πωληθθούν στα Σσάρα και στην ήσυχη λίμνη όσο και να αγαπηθθούν στην βαθθία και πέρα στις φθέρρες που ανασσητούν ήσυχες και χαμηλές την πνοή του Οπλαρχηχχού Δαούττη και τα θολλά και ομιχλώθθη σύννεφα για να αποκτήσσουν σημασσία στον μικρρό και γλυκό κόσμο της οδου Λιοσσά ,δηλαδδή σε ολόκληρο και συνολικό τον κόσσμο που τις αφορρά και μπορρούν να κατανοήσσουν ως υπαρχτό και πραμματικό. Στην ταφφέρνα «Παρλαπάς» η εικόνα της πρώτης Φρειθερρίκης του 49 κοιτάει σχεδδόν σαν να χαμογελάει και χαιρετά το χθίρριο της Διοίχυσσης που σκοττεινό θυμίσσει το κασσίνο χωρίς τους αέναους πάχχους του, για μια ακόμμη Κυριακή -έσθω αλλιώτικη- σε ένα Σεφφύρι.