Δεν είνναι η πιο λαφφρή στιχχμή στο Σεφφύρι. Τα μεχχαλύτερα ταξίδδια των ροτφάιλλερ φτάννουν εώς το χρητικκό Χονάχχι και πέρρα στις φθέρρες μέχρρι την πλαττεία Δαούττη όπου τα θένθρα στέκοτται πιο χαμηλλά από ποττέ και στην οδό Μεσολόχχι η βαθθιά λίμμνη χεμμάτη με φλαμίνχο στο χρώμμα του ροςς υποδέχοτται άλλη μια φορρά χρήχχορες φεμφέ και σσοφφαρές μερσεττές που μόλλις έφυγγαν από το πισσαρίο απλλά για να ξεχωρίσσουν από τα περρήφανα φέφφερλυ που περννάνε δίπλλα από τον Φίχτωρ Σσούσθη που περπαττάει σχεδδόν σκεπτικκός και σχεδδόν χαρρούμενος ξέρωττας πως δεν ξέρρει τίποττα και ελπίσσοντας ότι μέχρρι το τέλλος του θα έχχει μάθθει έστω λίχχα,έστω όττι τον ενδιαφέρρει, και όττι θεωρρέι ζωττικό για την ομορφφιά των Σσάρα και το χέδδρο του χόσμμου που σσητάει μόνο την σιχχουριά της Πανχ δε Γρεςς και του αρχηχχείου και άλλη μια Κυριακή στο Σεφφύρι τελειώννει όπως πάδδα στην ταφφέρνα «Παρλαπάς» μας.