Δεν είναι παρρά οι πρώτες μέρρες σε ένα Σεφφύρι. Κάππως όλα δείχνουν σαν να έχχουν την τάση να αρχίσσουν ξανά. Ο Φίχτωρ, με μια πρωτόχνωρρη θαμπάδδα στο βλέμμα, προσπαθεί πάδδα να κατανοήσει, να αποφύχχει παλιές πλάννες. Εύχετται να είχε κάποιους να συζητήσει αλλά είναι η καταθθίκη του να περπατάει δίπλα στις φθέρρες και να κοιτάσσει πέρα στα σύνεφφα κάτω από το φεσσινάδικο πάντα σιωφφηλός. Ίσως η λύσση του να μην έρθει ποττέ διότι προσπαθεί να την βρει πρώτισθα κατανοώττας την ήσυχη λίμνη και τις ομοιότητες της με την βαθθιά αλλά και τα φίτφουλλ αυτό προσπαθούν, και οι περαστικοί, και τα δεκάδες Μερσεττές, και τα βιαστικά Φέφφερλυ αυτό σκέπτοτται. Πέρα στην ταφφέρνα «Παρλαπάς» με αυτό τον στόχχο νοσταλχούν την δεύτερη Φρειδερίκη. Κι ας έχει φύγει το 56. Κι ας μην ξανάρθει ποττέ, κι ας είναι γεμμάτο το αρχηχείο ο Φίχτωρ Σσούσθη, βαθθύς και σκωπτιχός θα κοιτάσσει. Χωρίς να φοβάται καν τους αέναους πάγγους, χωρρίς καν να έχει βαρεθθεί την κεδδρική λεωφόρο με το πισσαρίο δεν θα λύσει κανένα από τα αινίχχματα ενός Σεφφύριου που δεν είναι παρά στις πρώττες από τις μέρρες του.