Υπάρχει μια θεωρία για το σύμπαν που ισχυρίζεται ότι υπάρχουν πολλές ακόμα διαστάσεις πέραν του χώρου και του χρόνου που «κινούνται» ανάμεσα μας. Παράλληλα σύμπαντα που ζουν και αναπνέουν ταυτόχρονα. Για να το καταλάβουμε εμείς της θεωρητικής μας έφερναν το παράδειγμα που είχε σαν ήρωα ένα ψάρι που κατευθυνόταν μπροστά και πίσω. Ποτέ πάνω και κάτω πράγμα που σημαίνει πως αν περάσει μια φάλαινα από πάνω του δεν θα του προξενήσει καμία εντύπωση. Έτσι και τώρα μπορεί την ώρα που γράφω σε κάποια άλλη διάσταση δύο εξωγήινοι να κάνουν παθιασμένο έρωτα και εγώ να μην το καταλάβω ποτέ. Η προχωρημένη φυσική έρχεται και δένει με την καθημερινότητα εκεί που δεν το περιμένεις.
Είναι πολλά τα χρόνια που έχω πάψει ν’ αντιλαμβάνομαι την επικοινωνία χωριστά από ένα smartphone. Στην αρχή ξεκίνησε και καλά «για τη δουλειά», τώρα είναι ένας τρόπος ζωής. Δεν πιστεύω ότι είμαστε εθισμένοι στα κοινωνικά δίκτυα, ότι οι αντίχειρες μας μεγαλώνουν για να φτάνουν στην άκρη της οθόνης, ότι είμαστε νάρκισσοι και αναζητούμε ένα σέλφι για να πάει καλά η μέρα. Δεν υπάρχει κάτι το αρνητικό ούτε το θετικό σε αυτήν την μποντριγιαρική μέθη της επικοινωνίας. Η ύπαρξη μας βασίζεται (και} σε αυτή, και εδώ που τα λέμε, κανείς δεν πέθανε από υπερβολική χρήση Facebook. Αλλά τι γίνεται όμως όταν πεθαίνει η μπαταρία;
«Τα υπόλοιπα είναι σιωπή», η τελευταία φράση στον Άμλετ. Η σιωπή της οθόνης όταν δεν φορτίζει πια η μπαταρία. Έχω δει άνθρωπο να τσακώνεται για φορτιστή ή να κουβαλάει δύο και τρεις μπαταρίες για να μην έρθει ποτέ η ώρα της σιωπής. Θα μου πείτε εδώ ο κόσμος καίγεται και ασχολιόμαστε με τα smartphones. Θα απαντήσω πως έχετε δίκιο αλλά αυτή τη στιγμή όλος ο δυτικός πολιτισμός ξεκινά και τελειώνει στα smartphones. Από τη στιγμή που δεν το έχεις αυτομάτως δεν ξέρεις τι γίνεται σε δεκάδες συνομιλίες που είσαι μπλεγμένος. Σαν να μη σε παίζουν, σαν να μην ενδιαφέρονται, σαν να μην μπορείς να παρέμβεις (παρέμβαση, η πεμπτουσία των κοινωνικών δικτύων), σαν να ζεις σε άλλη διάσταση, πίσω στο χρόνο αν και βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο. Είσαι εκτός, όπως το ψάρι της πρώτης παραγράφου. Είσαι σαν κι εμένα αυτές τις μέρες που νιώθω ότι οι φίλοι μου δεν με κάνουν παρέα αφού τα notification είναι μια άγνωστη λέξη για το κινητό παλαιάς τεχνολογίας που κοσμεί την τσέπη μου.
Κάπου μέσα στο Μόμπι Ντικ λέει ότι ο κόσμος χωρίζεται σε αυτούς που πληρώνουν και σε αυτούς που πληρώνονται, υπάρχουν αυτοί που βάζουν λεμόνι και αυτοί που τους αρέσει το ξύδι στα βλίτα, αυτοί που πίνουν κόλα και αυτοί που πίνουν Pepsi, αυτοί που λιγοθυμούν μπροστά σε ένα ποτήρι νερό και αυτοί που δε θυμούνται που έχουν αφήσει τα κλειδιά της Ferrari. Στις μέρες μας, όμως η διαχωριστική γραμμή τελικά είναι ανάμεσα σε αυτούς που έχουν πρόσβαση στην επικοινωνία και στους υπόλοιπους. Αν είσαι στους πρώτους, έχεις τα υπόλοιπα.
Υ.Γ. Όλα αυτά επειδή χάλασε ένα σμάρτφον!