Μπαίνω στη διαδικασία να τα διηγηθώ και πάλι, γιατί φαίνεται ότι χρειάζεται πολύ μελάνι ακόμα για να ποτίσει καλά στο μυαλό όλων αυτό το θέμα με το body shaming, που για μένα δεν θα έπρεπε να πέφτει καν στο τραπέζι.
Έχω ύψος 1.75 και το βάρος μου είναι 143 κιλά. Για πάρα πολλά χρόνια ήμουν σαν ένα ακορντεόν που μεγαλώνει και μικραίνει, ανάλογα με τη διάθεση και τις ανασφάλειές μου. Μέχρι που νίκησα τις ανασφάλειες και έμαθα να αγαπάω εμένα και το σώμα μου.
Αν εξαιρέσω τις φορές που ένιωσα ότι τα κιλά μου προκαλούν συγκεκριμένα προβλήματα υγείας και πρόσεχα τη διατροφή μου, δεν είχα κανέναν λόγο να νιώθω άβολα ή δυσφορία για το σώμα μου. Δεν με ενδιέφερε ποτέ η εικόνα μου ή το να συμβαδίζω με τις κοινώς αποδεκτές νόρμες. Ούτε στο θέμα εμφάνισης, ούτε στο θέμα υποκριτικής συμπεριφοράς. Αυτό που με ενδιέφερε και συνεχίζει να με ενδιαφέρει είναι να προσφέρω στους γύρω μου όσα μπορώ να προσφέρω, ώστε να νιώθω ότι δεν ήρθα σε αυτή τη ζωή μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω τη ματαιοδοξία μου.
Πάντα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, δεχόμουν επικριτικά σχόλια για την εμφάνισή μου. Για τα φούξια μαλλιά που είχα κάποτε, για τα παραπάνω κιλά μου, για τα μάγουλά μου που ήταν εκεί ακόμα και όταν ζύγιζα 60 κιλά (με ύψος 1.73) και με φώναζαν μπουλντόγκ, για τα μαύρα ρούχα που λατρεύω όχι γιατί “κόβουν” αλλά γιατί μου ταιριάζουν ως στυλ, για τη διαφορετικότητά μου σε σχέση με τα όσα προστάζει η μόδα κάθε εποχή.
Οι προσβολές αυξήθηκαν όταν βρέθηκα για δύο χρόνια στην τηλεόραση. Κάθε φορά που είχα το “θράσος” να ανεβάσω μια ολόσωμη φωτογραφία μου (είτε γυμνή, είτε με μαγιό, είτε με μίνι ή με σορτσάκι ή με στενά ρούχα), το μίσος ξεχυνόταν σε δημόσια σχόλια και σε προσωπικά μηνύματα.
Αυτό συνεχίζεται ακόμα και σήμερα, ιδίως τις περιόδους που μπορεί να εμφανιστώ σε κάποια εκπομπή και να μιλήσω για το fat shaming. Προσωπικά, μόνο λύπη νιώθω για τον κάθε εισβολέα που μπαίνει στον κόπο να μετατρέψει την προσωπική του δυστυχία σε οργή κατά όσων εκείνος θεωρεί ευάλωτους. Γι΄αυτό και φέτος θα συνεχίσω να γράφω και να μιλάω για τις αυθαίρετες εισβολές και προσβολές μέχρι να μην χρειαστεί να το ξανακάνω.
Ας πάμε τώρα στη Selena Gomez. Το 2015 διαγνώστηκε με Λύκο, ασθένεια για την οποία χρειάστηκε να πάρει θεραπεία και να κάνει μεταμόσχευση νεφρού το 2017. Η εικόνα της άλλαζε τακτικά και οι επικρίσεις έπεφταν βροχή. Τον περασμένο Απρίλιο, μέσα από ένα video της στο TikTok, είχε απαντήσει στα προσβλητικά σχόλια για τα κιλά της: «Δεν με ενδιαφέρει το βάρος μου γιατί οι άνθρωποι το κρίνουν όπως και να έχει. “Είσαι πολύ αδύνατη. Είσαι πολύ χοντρή. Αυτό δεν σου ταιριάζει. Μπλα μπλα μπλα. Μαλακίες, είμαι τέλεια όπως είμαι. Ηθικό δίδαγμα; Άντε γεια».
Λίγο πριν τις γιορτές, η Selena άφησε ένα θλιμμένο emoji σε ένα ποστ που σχολιάζει ότι τα χρόνια που ήταν ζευγάρι με τον Justin Bieber -ο οποίος ήθελε οι κοπέλες του να είναι αδύνατες σαν μοντέλα- εκείνη είχε χάσει πολλά κιλά για χάρη του. Κανείς δεν ξέρει αν η απάντησή της επιβεβαιώνει αυτό το σχόλιο ή αν αναφέρεται στο γεγονός ότι για ακόμη μία φορά τα μίντια ασχολούνται με το σώμα και τα κιλά της, αλλά το θέμα με τα κιλά της δεν τελείωσε εκεί.
Με το που μπήκε το 2023, “τόλμησε” να ανεβάσει φωτογραφίες της με μίνι λευκό φόρεμα στην παραλία και τα ταμπλόιντς δημοσίευσαν φωτογραφίες της με μαγιό. Ήταν στο Μεξικό με την παρέα της, πάρα πολύ ευτυχισμένη, χαμογελαστή, η χαρά της ζωής για την ακρίβεια, αλλά κάποιοι αντί να χαρούν με τη χαρά της, θεώρησαν σκόπιμο να αρχίσουν να πετούν βατράχια από το στόμα. Ενδεικτικά αναφέρω μερικά σχόλια:
Η Selena έχει δεχτεί τόσο πολύ fat shaming τα τελευταία χρόνια, που πλέον έχει σταματήσει να διαβάζει τα σχόλια που της αφήνουν. Αυτό όμως δεν σταματάει τους “παντογνώστες” κακεντρεχείς από το να γράφουν τη βλακεία τους.
Γιατί θεωρούμε αυτονόητο ότι ένας άνθρωπος με αδύνατο σώμα, με άψογα στυλιζαρισμένη εμφάνιση και χαμόγελο αστέρων, είναι απαραίτητα και ένας ευτυχισμένος άνθρωπος; Γιατί θέλουμε έναν χοντρό άνθρωπο, έναν άνθρωπο που η ζωή τον γεμίζει με αγάπη, γλύκα, γλυκά και μακαρόνια, να τον κάνουμε δυστυχισμένο σώνει και ντε;
Δεν είναι όλοι οι χοντροί δυστυχισμένοι και ευάλωτοι, ούτε όλοι οι αδύνατοι ευτυχισμένοι και δυνατοί. Και σίγουρα δεν είναι ευτυχισμένοι και δυνατοί όσοι κατακρίνουν την εμφάνιση των άλλων. Υπάρχουν πολλοί χοντροί άνθρωποι που απλώς απολαμβάνουν το φαγητό και δεν δίνουν σημασία καθόλου στις προσβολές που ακούν και φαντάζομαι ότι αυτός είναι ένας λόγος ζήλειας για κάποιον που θεωρεί ότι για να είναι αγαπητός και ευτυχισμένος στη ζωή, πρέπει απαραίτητα να συμβαδίζει με την κοινώς αποδεκτή αισθητική. Αυτό όμως είναι ένα θέμα που πρέπει να λύσει με τον εαυτό του ο ίδιος. Γιατί αν είχε μάθει να αγαπάει τους γύρω του, τότε θα δεχόταν και εκείνος την αγάπη που ψάχνει και θα γέμιζε τα δικά του κενά. Η επίκριση και η ρητορική μίσους, δεν έκανε ποτέ κανέναν ευτυχισμένο.
Πριν καιρό, η Lena Dunham, είχε ποστάρει δύο φωτογραφίες της στο ίνσταγκραμ. Στη μία ήταν πιο αδύνατη, στυλιζαρισμένη, σενιαρισμένη με ένα ψεύτικο χαμόγελο ευτυχίας. Στην άλλη, είχε περισσότερα κιλά, ήταν με τις φόρμες της, άβαφη και μιλούσε στο τηλέφωνο. Στη λεζάντα περιέγραφε ότι στην πρώτη φωτογραφία που όλα μοιάζουν υπέροχα, πάλευε εσωτερικά με ψυχική και σωματική ασθένεια που την έκρυβε από όλους, ενώ στη δεύτερη (την οποία τα περιοδικά σχολίασαν ως “παραμελημένη”), είχε μόλις φάει ένα ωραίο πρωινό και μιλούσε με έναν φίλο της που αγαπά πολύ και του έλεγε πόσο αγαπάει τη δουλειά της. Δεν πονούσε πια. Ήταν ευτυχισμένη. Και αυτή η ανάρτηση ήταν μια καθημερινή υπενθύμιση του πόσο ψεύτικος είναι ο κόσμος που προβάλλεται μέσα στα κοινωνικά δίκτυα. Και θα προσθέσω: είναι μία υπενθύμιση του πόσο λάθος είναι να κρίνεις την ευτυχία κάποιου από την εικόνα του και μόνο.
Υπάρχει όμως και η σοβαρή πλευρά, η επικίνδυνη. Τι γίνεται με τους ανθρώπους που όντως θέλουν και δεν μπορούν να χάσουν κιλά επειδή έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας ή ορμονικές διαταραχές και είναι όντως δυστυχισμένοι; Πώς εσύ, που τους κατακρίνεις και τους “φτύνεις” στα μούτρα, νιώθεις πιο δυνατός όσο τους πονάς; Δεν καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι πιο δυνατός εσύ τελικά αλλά ο αδύναμος της υπόθεσης; Γιατί θεωρείς αυτονόητο ότι με το να ανεβάσω μια ολόσωμη φωτογραφία μου με ρούχα, με λιγότερα ρούχα, χωρίς ρούχα, με οτιδήποτε με κάνει να νιώθω ευτυχισμένη, σε προ(σ)καλώ να με κατακρίνεις; Δεν το κάνω. Μοιράζομαι απλώς τη χαρά μου μαζί σου. Πάρε τη χαρά μου αν θες (αν δεν θες μπορείς να μην κοιτάς και να μην με ακολουθείς, υπάρχει και αυτή η επιλογή σε περίπτωση που σου διαφεύγει) και την πίκρα σου μπορείς να την καταπιείς, δεν την έχω ανάγκη, δεν μου προσφέρει κάτι. Μου είναι παγερά αδιάφορη.
Είδα προχθές την ταινία “Η Φάλαινα”. Ο υπέρβαρος Τσάρλι (που υποδύεται ο Brendan Fraser), κοιτάει κάποια στιγμή την κόρη του, την οποία είχε να συναντήσει 8 χρόνια, και της λέει: «Ποιος θα ήθελε να είμαι μέρος της ζωής του;» αναφερόμενος στην εικόνα του και τα κιλά του, υπονοώντας ότι ο κόσμος τον θεωρεί αηδιαστικό. Έκλαψα με λυγμούς, όχι γιατί ταυτίστηκα, ευτυχώς έχω ανθρώπους που με αγαπούν και αγαπώ στη ζωή μου και ξέρω ότι το σημαντικό είναι να προσφέρεις για να έχεις όμορφες και υγιείς σχέσεις, έκλαψα για κάθε άνθρωπο που νιώθει ότι η εικόνα του δεν είναι αποδεκτή από την κοινωνία, που παλεύει με την κατάθλιψη και το περνά όλο αυτό μόνος του.
Και θα σε ξαναρωτήσω εσένα που θα δείξεις με το δάχτυλο αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο και θα τον κατακρίνεις. Τι είναι αυτό που σου λείπει και δεν σε αφήνει να νιώσεις αγάπη; Μήπως ήρθε η στιγμή να βαδίσεις προς τον δρόμο της δικής σου λύτρωσης και να αγαπήσεις ουσιαστικά εσένα;
Όλοι ζούμε τη ζωή μας διαφορετικά. Όπως είπε και η Dunham σε ένα άλλο ποστ, υπάρχουν πολλοί τρόποι να είσαι άνθρωπος και όλοι θα πεθάνουμε κάποια στιγμή, οπότε ο στόχος μας πρέπει να είναι να ζούμε με, όσο το δυνατόν, λιγότερο πόνο και περισσότερη ευγένεια και αγάπη.