Το post διαβάζεται πιο ανώδυνα αν πατήσεις play στο Still Life των The Horrors (#cantwaitplissken)
ή στο Strange Entity των Oscar and the Wolf
Boom Shakalaka
Και αυτή την εβδομάδα έγιναν πράγματα στο ιντερνέτι…
Το σήμα αρχής για τους Simpsons είναι από τα πιο αξιομνημόνευτα πράγματα που θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν και σε ενα μελλοντικό βιβλίο ρεκόρ Guinness με τα θρυλικότερα στοιχεία που έχουν περάσει στην ιστορία της τηλεόρασης. Οι καλλιτέχνες Paul Robertson και Ivan Dixon που ασχολούνται με pixelo-γραφιστική ετοίμασαν ένα κάπως διαφορετικό intro video για την εμβληματική οικογένεια.
O Johnny Jewel των Chromatics κυκλοφόρησε στις αρχές της εβδομάδες δυο νέα tracks που συμπεριλαμβάνονται στη νέα ταινία που σκηνοθετεί ο Ryan Gosling με τίτλο Lost River. Είναι απερίγραπτα και διαγαλαξιακά φανταστική. Αξίζει να πούμε ότι η πρώτη φορά που συνεργάστηκαν οι δυο τους είναι στο Drive.
Πάντα οτιδήποτε κι αν κάνει θα συνοδεύονται από μια σύγκριση με τα κοσμογονικά επιτεύγματά του με τους Oasis. Το πιο πρόσφατο όμως “Chasing Yesterday” είναι από εκείνα που κάνουν όλους να μιλούν για την πιο φιλότιμη solo προσπάθειά του Noel Gallagher. Το Ballad of the Mighty I είναι από εκείνα που ξεχωρίζουν.
Εύκολη συνταγή για εκείνες τις “δύσκολες” βραδιές.
Ναι, οι νέες τεχνολογίες της εικονικής πραγματικότητας έχουν σημειώσει άλματα και με τη βοήθειά τους μπορεί κάθε ορκισμένος fan των Kasabian να νιώσει ότι βρίσκεται πάνω στην ίδια σκηνή με το αγαπημένο του συγκρότημα.
Οι ειδικοί της Virtualise μαζί με το O2 και την Columbia Records συνεργάστηκαν για να μαγνητοσκοπήσουν μια συναυλία των Kasabian στο 02 Academy Brixton τον περασμένο Δεκέμβριο. Αποτυπώθηκαν τρεις λήψεις της συναυλία δίνοντας την αίσθηση στους fans που φοράνε σήμερα ειδικά γυαλιά εικονικής πραγματικότητας ότι μπορούν να βρεθούν εκεί.
Black Book of Blackness
Αυτή την εβδομάδα το Black of Blackness πέρασε στα χέρια της Δανάης Ίσαρη. H Δανάη πέρα του ότι είναι ένα από τα συγκλονιστικότερα καλά παιδιά της πόλης βγάζει καταπληκτικές φωτογραφίες. Και ναι, αν η ζωή ήταν φωτογραφικό φίλμ θα ευχόσουν αυτό να έχει χρησιμοποιηθεί από την Δανάη. Είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται και πίσω από τις φωτογραφίες του υπέροχου maintanos.com. Πάμε όμως να δούμε πώς τα πέρασαν μια εβδομάδα η Δανάη και το Black Book of Blackness…
“Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015
ΛΕΤ ΜΙ ΙΝΤΡΟΝΤΙΟΥΣ ΜΑΙΣΕΛΦ!
Είμαι η Δανάη Ίσαρη και είμαι φωτογράφος σε αυτό το σύμπαν. Σε άλλο σύμπαν είμαι χορεύτρια. Ή γοργόνα. Γιατί θάλασσα.
H προηγούμενη κάτοχος του BBOB μου άφησε την εξής ερώτηση:
ΤΙ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ;
Αγαπητή Χρύσα θα σου πω το δεύτερο που μου αρέσει πιο πολύ γιατί αυτολογοκρίνομαι στο πρώτο. χοχοχο.
Το δεύτερο που μου αρέσει πιο πολύ. Είναι το πρώτο. Κατόπιν σοβαρής σκέψης.
Και αφού το BBOB είναι διαδραστικό, ακολουθώ το παράδειγμα και αφήνω όσους με διαβάσουν να υποθέσουν τι μου αρέσει πιο πολύ.
Λοιπόν σήμερα Τρίτη, έχουμε ραντεβού με τον Μάρκο, τον Θοδωρή και τον Χρήστο.
Μάρκο Ρόσσι ή αλλιώς το μουστάκι της Αθήνας. Αγαπημένος φίλος και συνέταιρος μου στο www.maintanos.com
Ένας είναι ο Θοδωρής, ο Θοδωρής ο Μάρκου, mega guru της φωτογραφίας, του χρωστώ πολλά 🙂
O Xρήστος ο Χατζηιωάννου, ο editor in chief του oneman.gr που γνώρισα σήμερα αλλά δεν έχω να πω τίποτα γιατί δεν μιλούσε πολύ. Νύσταζε.
Για να κάνω μικρή τη μεγάλη ιστορία, όλοι εμείς βρεθήκαμε για να φάμε. Φτιάξαμε με το Μάρκο στήθος καπνιστής πάπιας με εξωτική γλυκόξινη σάλτσα. Για την τσικνοπέμπτη.
Κάπου εδώ όλα μπερδεύονται γλυκά, το φαϊ φέρνει νύστα κι εγώ πάω για ύπνο. Πριν πάω όμως αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη για την κακή γραφή αλλά σας προκαλώ να πάρετε μια κόλλα χαρτί, να τη βάλετε πάνω σε χαλί και να γράψετε. Κι αν με καταλάβετε τότε μπράβο σας. Όχι, μπράβο!
Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015.
Αν είχα μια υπερδύναμη αυτή θα ήταν να εξαφανίζω πράγματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα ξυπνητήρια, τα ρολόγια και γενικά την αίσθηση του χρόνου μπας και συνέλθουμε λίγο ως είδος.
Η μέρα ξεκινάει με editing γιατί αλοίμονο! Κάθε φορά που λέω ότι είμαι φωτογράφος και ακούω τη φράση “Αχ! τι ωραία! Κι εγώ ήθελα να γίνω φωτογράφος” ένα ακόμα κύτταρο κάνει “τσαφ” και η ατμόσφαιρα μυρίζει καψαλισμένο εγκέφαλο! Αγαπητοί φιλόδοξοι ερασιτέχνες/ χομπίστες/ γουοναμπιζ ξανασκεφτείτε το. Αυτό το επάγγελμα έχει τις πολύ ωραίες στιγμές του αλλά έχει και αυτές που θες να κοπανίσεις το κεφάλι σου στον τοίχο κυρίως με δουλειές που κάνεις για να εξασφαλίσεις άλλον έναν μήνα ρεύματος/τηλεφώνου/λοιπών αναγκών – ενίοτε και πολυτελειών.
Το βγαλα από μέσα μου και τώρα μπορώ να κάνω σκρίνσοτ μη σου πω και πριντ σε κάρτα και να την προσφέρω γλυκά σε κάθε χαρούμενο αχ-τι-ωραία-κι-εγώ-τραβάω-φωτογραφίες-άνθρωπο.
Σε άλλα νέα η μέρα τελειώνει μαζεύοντας μουσική. Δεν το είπα, αλλά κάθε Πέμπτη κάνω εκπομπή στον Αμάγκι. Η εκπομπή λέγεται Gabriel’s Trumpet και μεταδίδεται live στο www.amagiradio.com 12-2 το μεσημέρι.
Το θέμα της αυριανής εκπομπής είναι η εμπιστοσύνη. Ξέρεις, από αυτή που πολύς κόσμος δυσκολεύεται να δείξει και να νιώσει. Ένα από τα κομμάτια που θα παίξουν αύριο είναι:
ΦΟΒΑΜΑΙ – ΜΠΛΕ
Ντάξει δεν το λες ενορχηστρωτικό αριστούργημα, αλλά ότι έχει βιολιά είναι φανταστικό. Άσε που ο τίτλος κολλάει με το θέμα. Έχω περάσει φάσεις που φοβόμουν πολύ αλλά έχω περάσει και φάσεις που έχω νιώσει ατρόμητη. Δε θα σου πω ποιο είναι καλύτερο γιατί πιστεύω πως και τα δυο είναι αναγκαία για διαφορετικούς λόγους. Όμως θα σου πω τι με βοηθάει εμένα στο να μη φοβάμαι και να δείχνω εμπιστοσύνη. Δύο λέξεις:
Ε, και;!
Σε κάθε τι που πάω να κάνω και η αμφιβολία ή ο φόβος πάει να μου τη χαλάσει προβάλλοντάς μου πάντα το χειρότερο σενάριο έρχονται αυτές οι δύο λέξεις. Είναι βέβαιο πως θα ζήσω, θα συνεχίσω να τρώω, να κοιμάμαι, να ικανοποιώ βασικές ανάγκες αν τα πράγματα πάνε εντελώς στραβά (φαινομενικά στραβά). ΜΑ κυρίως η γη δεν θα σταματήσει να γυρίζει και αυτή είναι η σκληρή συνειδητοποίηση ότι είμαι μικρή και ασήμαντη. Κι εγώ και οι επιθυμίες μου.
Γι’ αυτό σκέψου είναι ωραίο να επιθυμείς, μα ακόμα πιο ωραίο να απολαμβάνεις. Κι αν δεν σου κάτσει, δεν πειράζει. Θα κάτσει κάτι άλλο. Αυτά για σήμερα. Ραντεβού το πρωί στον καφέ.
Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2015
* πάει κουζίνα φτιάχνει καφέ *
Μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες είναι να βλέπω κάθε μέρα τι κρύβει από πίσω το ημερολόγιο. Συνήθως είναι κάτι βλακείες συνταγές όπως συκωτάκια πουλιών με πρόχειρη σάλτσα. ΜΑ ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΧΕΙΡΗ ΣΑΛΤΣΑ?!
Τέλοσπάντων σήμερα δεν είχε κάτι καλό οπότε χαρίζω στο BBOB αυτό της 2ης Φεβρ.
Η δασκάλα αποτείνεται προς έναν μαθητή και του λέει:
-Πες μου δυο αντωνυμίες.
-Ποιος; εγώ?
-Πολύ καλά. Μπράβο!
Καφές, μπάνιο, αντιγραφή μουσικής στο στικάκι και δρόμο για το στούδιο του Αμάγκι.
Η εκπομπή τελείωσε, πάω από την Αγγελική (breakastore) να της δώσω το δώρο της. Των Χριστουγέννων. Τι σημασία έχει που μπήκαμε στις Απόκριες; Μετά την Αγγελική πάω για βασανιστήριο (call it pilates).
H ώρα είναι 16.00. Δε θα πω ψέματα. Παραπαίω. Θα συρθώ μέχρι την Αμαντίν να φάω μια σαλάτα με κόκορα. Και το εννοώ όπως ακούστηκε. Αν δεν έχετε φάει στην Αμαντίν να πάτε κι αν δεν την ξέρετε μπείτε στο www.maintanos.com να μάθετε. (ξεδιάντροπη διαφήμιση).
(Υποφέρω να γράφω στην αριστερή σελίδα)
Καταβρόχθισα τη σαλάτα και πάω στην Αγγελική και την Αγγελική. Κατά κόσμον MYKSA. Συζητάμε προτζεκτάκι. Δεν θα πω πολλά αλλά τι μπορεί να συζητάνε δυο κοπέλες που φτιάχνουν φανταστικές οικολογικές γούνες και μια φωτογρφάφος; ΧΑΧΑ
Γνώρισα τα κορίτσια σε ενα αφιέρωμα που κάναμε για αυτές σε ενα σάϊτ για το οποίο τραβάω φωτογραφίες. Δεν είναι ούτε τα ρούχα, ούτε τα χρώματα. Είναι οι χαρακτήρες τους, αυτό που με έκανε να τις συμπαθήσω ακαριαία και εντάξει ενθουσιάστηκα λίγο με τις κάρτες που συνοδεύουν τα ρούχα τους. Η καθεμία έχει ένα ποιηματάκι. Τους έκλεψα μια (μπροστά τους το έκανα, ήμουν νομότυπη) για να τη χαρίσω στο BBOB.
Έκλεψα και αυτό εδώ από ένα παπούτσι τους: (δεν μ αρέσει το ροζ αλλά δεν βρήκα το άλλο χρώμα)
Κάπου εδώ επιστρέφω σπίτι. Στα αυτά μου κολλημένο για ανεξήγητο λόγο το παρακάτω τραγούδι:
Arrival of the Birds: The Cinematic Orchestra
Στο ριπίτ μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015
Το ότι γράφω στη τελευταία σελίδα αυτού του BBOB (έχει κι άλλο μη χαίρεσαι) και είναι και η αριστερή δεν ξέρω πως να το πάρω. Ζηλευω τον επόμενο που θα ξεκινήσει σε φρέσκιες σελίδες. Γιατί τίποτα δεν είναι σαν το φρέσκο, ειδικά όταν μιλάμε για πατάτες. Η μέρα σήμερα λέει ρεπό καθότι ανώτερες δυνάμεις ανέβαλλαν τη σημερινή φωτογράφιση. Έτσι θα κάτσω σπίτι, θα παραγγείλω μπέργκερ και θα δω ταινίες.
Καλά. Όχι. Θα φάω φακές και θα κάνω 5789234658 φωτογραφίες που περιμένουν editing. Σε αυτό το σημείο να πω ότι το χιούμορ σώζει τενοντίτιδες και ατέρμονες βαρεμάρες κι ευτυχώς που έχω τη Σοφία και τη Σοφία Ορθή και λέμε καμια χαζομάρα στο whatsapp να περνάει ωραία η ώρα.
Επίσης Δημήτρη λέω δημόσια ένα ΣΟΡΥ για το κυνηγητό. *Ίνσερτ χαμογελάκια και όλες τις γκριμάτσες που κάνεις για να μη σε βάλει άχτι ο άλλος*
Τελικά τα καταφέραμε και τελειώνω ένδοξα αυτό το βιβλίο. Νιώθω λίγο άσχημα που εγώ δεν έχω αφήσει καμια ζωγραφιά. Θα αντισταθμίσω τη φάση που έχει συναισθηματική αξία για μένα. Την τράβηξα το Δεκέμβρη του 2001 την εφμάνισα στο σκοτεινό θάλαμο του ΤΕΙ. Είναι μια φωτογραφία που μου αρέσει έπειτα από τόσα χρόνια και έχει αξία γιατί ασχολήθηκα από την αρχή μέχρι το τέλος. Δημήτρη στη χαρίζω 🙂
Ανοίγω παρένθεση: Με πήρε ο Δημήτρης και έρχεται να παραλάβει το βιβλίο. Γράφω στο πόδι τα τελευταία λόγια τα οποία είναι η ερώτησή μου στον επόμενο. Η έμπνευση ήρθε από μια κουβέντα με τη Σοφία και τη Σοφία Ορθή:
Σου αρέσει το κλαρίνο; 🙂
Fortune Cookie of the Week (aka Συμβουλή της Εβδομάδας)
Νέα κυκλοφορία* που ανακαλύπτεις αυτή την εβδομάδα.
*”Αλκυονίδες” είναι ένα όνομα για πτηνά που σε ελληνικό μύθο σχετίζονται γενικά με την αλκυόνα. Υπήρχε μια αρχαία πεποίθηση ότι το πουλί φωλιάζει πάνω στη θάλασσα, που ηρεμούσε, προκειμένου να γεννήσει τα αυγά της σε μια πλωτή φωλιά. Αυτός ο μύθος οδηγεί στη χρήση των αλκυονίδων ως όρος για την ειρήνη ή ηρεμία.
Λένε ότι το μέρος/ άνθρωπος/κατάσταση που μπορεί και σου προσφέρει την μεγαλύτερη ηρεμία ακόμη και στην μεγαλύτερη τρικυμία που μπορεί να περνάς στη ζωή, αυτό/αυτός/αυτή είναι το σπίτι σου. Πρόκληση της εβδομάδας λοιπόν είναι να μην το γκρεμίσεις.
