Αν κάποια ή κάποιος είχε γνωρίσει από κοντά του Σύρους πρόσφυγες του Συντάγματος τότε θα θυμάται σίγουρα πως η αποφασιστικότητα τους και η όρεξη για ζωή θα καθόριζαν την έκβαση της ιστορίας τους.
Όταν όμως η αποφασιστικότητα συνάντησε την γραφειοκρατία τότε η όρεξη για ζωή ήρθε να λειτουργήσει σαν καύσιμο. Οι περισσότεροι από τους Σύρους πρόσφυγες ήρθαν στο Αιγαίο τετ-α-τετ με τον θάνατο και γιαυτό δεν έχουν δίνουν περιθώρια στους εαυτούς τους να μην ρουφήξουν κάθε στιγμή που μπορούν να γελάσουν. Ενάμιση μήνα περίπου μετά από την εκκένωση της πλατείας Συντάγματος από την αστυνομία ,το σοκ αρχίζει να ξεπερνιέται και να μετατρέπεται σε πείσμα το άλλο καύσιμο που χρειάζεται για να ξεπεραστεί το εμπόδιο της έκδοσης ταξιδιωτικών εγγράφων. Συναντήσαμε μερικούς από τους Σύρους στο καφενείο της της Ακαδημίας Πλάτωνος σε ένα γλέντι που οργανώθηκε από Έλληνες που τους γνώρισαν στο Σύνταγμα τους βοήθησαν μετά στα ξενοδοχεία και πια έχουν αναπτύξει στενούς φιλικούς δεσμούς.
Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ως το κοινό σημείο τομής που μπορεί να βρεθεί ανάμεσα στα ακούσματα μας, Ελλήνων και Σύρων λέγεται Warni Warni, εκεί που ο Οmar Souleyman συναντά τον Kieran Hebden ή αλλιώς Four Tet. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον γιατί όταν το έβαλα στα ηχεία μόνο κάτι πιτσιρίκια σηκώθηκαν και άρχισαν να χορεύουν σαν δαιμονισμένα. Ένας Σύρος με ρώτησε που ξέρω τον Omar Souleyman και αμέσως βάζει παραδοσιακά τραγούδια, τα πιτσιρίκια του δίνουν να καταλάβει και ήδη τα αίματα έχουν ανάψει. Το πραγματικό γλέντι θα ξεκινήσει λίγο αργότερα όταν η Αρετή θα πάρει το τουμπερλέκι και θα ξεκινήσει αυτοσχεδιασμούς.
Πιο πριν είχαμε φάει, η Κυριακή και στην Συρία είναι η μέρα που οι οικογένειες μαζεύονται με φίλους και στήνουν αυτοσχέδιους χορούς. «Τώρα έχουμε μαζευτεί εδώ για να ακούσουμε την λαλιά τους, την μουσική τους το τραγούδι τους και ν’ακούσουν αυτοί το δικό μας», εξηγεί ο Γιάννης που τραγουδά και χορεύει μαζί με τους Σύρους. «Στο χορό που πιαστήκαμε χέρι με χέρι δεν χρειαστήκε πάνω απο ένα-δύο κύκλους για να μπορέσουμε να αγκαλιαστούμε και να χορέψουμε σα να γνωριζόμαστε απο παλιά. Υποτίθεται οτι εμείς οι Έλληνες είμαστε πιο κοντά στην δυτική κουλτούρα και μας ξενίζει λίγο αυτό το στύλ της ανατολής αλλά εμένα προσωπικά μου φάνηκε πολύ γνώριμο και ευχάριστο. Είναι δεκτικοί άνθρωποι με χαρά να προσφέρουν και να μεταδώσουν πληροφορίες για τη ζωή τους και τον τρόπο που σκέφτονται.»
H Μαΐσα ήρθε στην Ακαδημία Πλάτωνος με την οικογένεια της και άλλους Σύρους που έγιναν φίλοι μετά την περιπέτεια του Συντάγματος. «Περάσαμε μια πολύ ωραία μέρα με τους Έλληνες με φαγητό, τραγούδι, γλυκά και παραδοσιακά παλαιστινιακά τραγούδια. Ακούσαμε και ελληνικά παραδοσιακά τραγούδια, πολλοί τραγουδούν έτσι στην Συρία γιαυτό και νιώσαμε λίγο σαν στο σπίτι μας.»
Η ζωή πια εδώ στην Αθήνα είναι «από την μια όμορφη και είμαι χαρούμενη γιατί έχουμε νιώσει σαν άνθρωποι με την βοήθεια των Ελλήνων και από την άλλη είμαι εγώ είμαι πολύ στεναχωρημένη γιατί ακόμα δεν έχουν βρεθεί τα χαρτιά που χάσαμε στο Σύνταγμα. Ευτυχώς κάτι τέτοιες στιγμές με κάνουν να ξεχνάω το τι έχω περάσει και το τι συνέβει. Οι Έλληνες μας έχουν σταθεί δυναμικά, με πίστη βοηθώντας μας σε ό,τι χρειαστούμε.»
Μπορεί στην Ακαδημία Πλάτωνος κάθε Κυριακή να είναι γιορτή όμως εκείνη την Κυριακή ήταν η δική μας γιορτή, η γιορτή όσων βρέθηκαν στο Σύνταγμα και τώρα πάλι μαζί παλεύουν για έγγραφα, αξιοπρέπεια και στο στήσιμο μιας καινούργιας ζωής. Η ζωή για τους Σύρους πρόσφυγες του Συντάγματος συνεχίζεται μέσα στα ίδια ξενοδοχεία που φιλοξενούνται απο την πρώτη στιγμή που εκκενώθηκε η πλατεία, με την διαδρομή Μεταξουργείο – Κατεχάκη να είναι πια στο καθημερινό δρομολόγιο. Ένα δρομολόγιο που δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που έκαναν απο τα ανατολικά και σε αυτό που ελπίζουν πως θα κάνουν προς τα δυτικά.