Μετά τις εκλογές της 21ης Μαΐου μια καταχνιά έχει σκεπάσει τον ελληνικό ουρανό, μια απόγνωση, ένας ζόφος, μια ύπουλη κατρακύλα. Με την ΝΔ στο 41% και double score από τον ΣΥΡΙΖΑ, με την Αριστερά εξαφανισμένη και όλη την Ελλάδα μπλε (είναι μπλε-είναι μπλεεε), με την ακροδεξιά στα ντουζένια της, με τον Βορίδη και τον Άδωνι πρώτο τραπέζι πίστα, με τον Κώστα Καραμανλή θριαμβευτή στις Σέρρες, με τον Μητσοτάκη απόλυτο κυρίαρχο, έτοιμο για νέες περιπέτειες στα Τέμπη, νιώθεις μια βαθιά αγωνία, ένα ενδόμυχο, υπαρξιακό angst.
Μάλλον ξύπνησα, λες, σε κάποιο λαβύρινθο του Μπόρχες που έχει αντιγράψει ο Χωμενίδης, σε μια ακροκεντρώα δυστοπία που οι πλούσιοι πίνουν Negroni στα καμένα της Εύβοιας, οι φτωχοί πεθαίνουν ήσυχα στους δρόμους, οι μπάτσοι ρίχνουν φάπες στα αμφιθέατρα, ο Μητσοτάκης κάνει ΤικΤοκ με τον Peanut, το σκυλάκι, στο Μαξίμου και η τηλεόραση παίζει σε λούπα Τατιάνα Στεφανίδου με Άκη Σκέρτσο. Κοιτάς γύρω σου και τα βλέπεις όλα θαμπά, αδύνατο να εστιάσεις, κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει, οι άνθρωποι έχουν πια μόνο ένα μάτι, το δεξί. Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη -κι εσύ μόνο το δεξί έχεις. Προσπαθείς να καταλάβεις. Εθνική βουβαμάρα. Κανένας δεν διαμαρτύρεται. Κανένας δεν πανηγυρίζει -ούτε καν οι δεξιοί. Πώς στο διάολο φτάσαμε ως εδώ;
Η διαχειριστική επάρκεια της κυβέρνησης αποδείχθηκε πιο σημαντική από το ηθικό της έλλειμμα. Η ψηφιακή αναβάθμιση του κράτους πιο σημαντική από τις υποκλοπές και την τηλεδιοίκηση στη Λάρισα. Η αστική ευγένεια και οι κομψές γραβάτες πιο σημαντικές από τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Οι αλλεπάλληλες συγγνώμες και τα καλά αγγλικά του Πρωθυπουργού πιο σημαντικά από την αστυνομική κτηνωδία και τα απάνθρωπα pushbacks στο Αιγαίο. Ο φράχτης στον Έβρο πιο σημαντικός από την πανευρωπαϊκή πρωτιά στους θανάτους λόγω covid. Το pink washing του Πατέλη πιο σημαντικό από το σκάνδαλο Λιγνάδη. Η λίστα δεν έχει τέλος…
Ασφαλώς η ανεπανάληπτη σε καιρό ειρήνης παντοκρατορία της κυβέρνησης στον χώρο των ΜΜΕ βοήθησε να μετονομαστεί το μαύρο σε άσπρο: η μείωση του πραγματικού μισθού σε success story, τα υπερκέρδη της ΔΕΗ σε προστασία του καταναλωτή, η υποχρηματοδότηση του ΕΣΥ σε ενίσχυση της δημόσιας υγείας, οι αθρόες προσλήψεις μετακλητών σε επιτελικό κράτος. Ωστόσο αυτό που βοήθησε την κυβέρνηση περισσότερο από όλα ήταν η βαθιά αφασία της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ήδη από τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του, ο ΣΥΡΙΖΑ εμπέδωσε δύο βασικές αρχές: 1. Δεν υπάρχει άλλη πολιτική παρά μόνο η διαχείριση των μνημονίων. 2. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς την επιτυχία παρά η απομίμηση του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ‘80. Με βάση αυτές τις αρχές και παρά το ανέλπιστο 62% του δημοψηφίσματος η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ συνθηκολόγησε με την Τρόικα, συμβιβάστηκε με τους ντόπιους ολιγάρχες και την εκκλησία και προσπάθησε να ελέγξει τους «αρμούς του συστήματος» με μαζικές μεταγραφές πρώην υπουργών και διεφθαρμένων συνδικαλιστών του παλιού ΠΑΣΟΚ. Η έλλειψη φαντασίας στην εξουσία!
Το αποτέλεσμα ήταν η «πρώτη φορά Αριστερά» να μην αφήσει πίσω της σχεδόν τίποτα αριστερό παρά μόνο το σύμφωνο συμβίωσης και τη συμφωνία των Πρεσπών. Και κάπως έτσι προδιαγράφηκε η ήττα στις εκλογές του 2019. Περνώντας στην αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μια δεύτερη ευκαιρία να αναθεωρήσει τη στρατηγική του, να κάνει αυτοκριτική, να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, να φέρει νέα πρόσωπα και νέες ιδέες στη δημόσια συζήτηση.
Τίποτα από όλα αυτά δεν έκανε. Αντίθετα θεώρησε ότι με το φτηνό copy-paste των ιστορικών συνθημάτων του ΠΑΣΟΚ, θα επανερχόταν σε τροχιά εξουσίας. Απέτυχε να κατανοήσει ότι ακόμα και η πασοκοποίηση είναι μια έννοια δυναμική που εξελίσσεται στον χώρο και τον χρόνο. Δεν αρκεί η συστράτευση του Τζουμάκα και του Σπίρτζη για να βάλεις τη Δεξιά στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας». Επιπλέον η έλλειψη συγκεκριμένης εναλλακτικής πρότασης, οι συνεχείς παλινωδίες, οι άστοχες επιλογές προσώπων, η παρωχημένη ρητορική, η διάχυτη προχειρότητα, το μη κοστολογημένο πρόγραμμα, η μηδενική προετοιμασία για μετεκλογικές συνεργασίες σε καθεστώς απλής αναλογικής επιβεβαίωναν το βασικό αφήγημα της ΝΔ: ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στο παρελθόν και η ίδια στο μέλλον.
Η κυβερνητική προπαγάνδα χρεώνει συστηματικά στον ΣΥΡΙΖΑ όλες τις αμαρτίες του παρελθόντος, ακόμα και αυτές που συνέβησαν όταν ήταν στην αντιπολίτευση, όπως το φετινό έγκλημα στα Τέμπη ή τη χρεοκοπία της χώρας δεκατρία χρόνια πριν. Ένα μήνα πριν τις εκλογές, στα εγκαίνια του οδικού άξονα Καλαμάτας-Μεθώνης, παρουσία του Αντώνη Σαμαρά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρθηκε εν τη ρίμη του λόγου του στα μνημόνια (πληθυντικός!) που έφερε η ανεύθυνη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ενώ παρουσίασε τον εαυτό του και τη ΝΔ ως εγγυητές της σταθερότητας, της ομαλότητας, της ανάπτυξης και της Ελλάδας 2.0. Μιλάμε για την αποθέωση του πολιτικού μάρκετινγκ ή αλλιώς για το απόλυτο ξεχαρβάλωμα της πραγματικότητας, έννοιες σχεδόν ταυτόσημες στη χώρα που έχει την 107η καλύτερη δημοσιογραφία στον κόσμο.
Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ αναμετρήθηκε με «τη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης» και βρέθηκε απελπιστικά λιποβαρής. Έχασε με διαφορά γιατί δεν είχε τίποτα καινούργιο να πει. Αφομοιώθηκε από τα αφηγήματα των άλλων. Το εκλογικό σώμα τον τιμώρησε ετεροχρονισμένα για το δόγμα που εκείνος, πιο πειστικά από κάθε άλλον, μετέδωσε στην κοινωνία: There Is No Alternative (ΤΙΝΑ). Δεν υπάρχει εναλλακτική. Μόνο Σκόιλ Ελικίκου.
Στον «Ρινόκερο» του Ιονέσκο, οι κάτοικοι μιας μικρής πόλης μεταμορφώνονται σιγά-σιγά σε ρινόκερους εκτός από τον Μπερανζέ που αντιστέκεται θαρραλέα. Σταδιακά ο Μπερανζέ αρχίζει να αμφιβάλει για τη γλώσσα του, την εμφάνισή του, την ίδια του την ύπαρξη. Αναρωτιέται αν πρέπει να μεταμορφωθεί και αυτός σε ρινόκερο, όπως εμμέσως του προτείνει η αρραβωνιαστικιά του. Κοιτάζεται στον καθρέφτη. Παλεύει με τον εαυτό του. «Όχι» φωνάζει «δεν συνθηκολογώ!». Στο τέλος βγαίνει στο παράθυρο για να αντιμετωπίσει τους ρινόκερους που περνάνε από κάτω. Η Αριστερά είναι ο Μπερανζέ. Αλλιώς δεν είναι Αριστερά.