Όταν δουλεύεις σε δημοσιογραφικά μαγαζιά για πολύ καιρό παθαίνεις αυτό που λένε “ιδρυματίτιδα”. Όποιο και να είναι το μαγαζί. Με ό,τι και να καταπιάνεται.
Η “ιδρυματίτιδα” δεν είναι ασθένεια αλλά ανάγκη. Η συνεχής ενασχόληση με ένα μέσο έχει ως αποτέλεσμα κάθε δημοσιογράφος να δημιουργεί τον δικό του κόσμο. Ο κόσμος αυτός διαμορφώνεται ανάλογα με τη μόρφωσή σου, τη φύση και τη θέση του Μέσου. Αυτό συμβαίνει (τουλάχιστον έτσι νομίζω) και με εμάς εδώ στην Popaganda. Ο κόσμος μας είναι αυτός που περιγράφει το site. Κάποιες φορές επεκτείνεται, κάποιες φορές κλείνει. Και η ιστορία συνεχίζεται.
Η “ιδρυματίτιδα” έχει το αρνητικό ότι κάποια στιγμή αυτή η “ιστορία που συνεχίζεται” περνάει από δίπλα σου και εσύ δεν το παίρνεις πρέφα. Από την άλλη είναι και το στήριγμά σου, ο λόγος ύπαρξής σου. Η αιτία που συνεχίζεις να δουλεύεις είναι το γεγονός ότι τροφοδοτείς γεγονότα και τροφοδοτείσαι από αυτά. Όταν τα γεγονότα αφορούν πιο πολύ κόσμο σημαίνει ότι κάτι έχεις καταφέρει. Όταν το κοινό σου περιορίζεται πρέπει να αλλάξει το “ίδρυμα” ή εσύ.
Η εισαγωγή έχει λίγη ψυχανάλυση και αμπελοφιλοσοφία αλλά είναι η βάση για να καταλάβετε το σκεπτικό μου για το νέο κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη που έχει προκαλέσει τόσες και τόσες συζητήσεις που αργά ή γρήγορα θα κοπάσουν.
Γιατί θα κοπάσουν;
Πολύ απλά το όλο εγχείρημα προκαλεί τόση εντύπωση επειδή είναι μια είδηση εσωτερικής κατανάλωσης που εξιτάρει τις κατά τόπους “ιδρυματίτιδες”. Δημοφιλής δημοσιογράφος κάνει κόμμα που εμφανίζεται με μια διακήρυξη τιγκαρισμένη σε κοινότοπες αερολογίες και στα καπάκια δεκάδες δημοσιογράφοι τοποθετούνται αρνητικά ή θετικά στο εγχείρημα αναμασώντας τις δικές τους αερολογίες. Τις ίδιες που διαβάζουμε τόσα χρόνια. Όλη αυτή η κρίση του επαγγέλματος αντί να παράγει ενδιαφέρουσες, καινοτόμες απόψεις, όρεξη για καινούριο πράγμα, επιστροφή στο ρεπορτάζ, αποδοχή της υποκειμενικότητας του άλλου, ανεκτικότητα στη γνώμη του άλλου, διάθεση για διάλογο, έχει δημιουργήσει το τρομερό είδος του δημοσιογράφου-πολιτικού που συμπεριφέρεται σαν οπαδός. Που τρολάρει δεξιά και αριστερά με στόχο να είναι στην επικαιρότητα. Και όταν δεν τα καταφέρνει καλά εισχωρεί σε κάποιο πολιτικό σχηματισμό.
Τουλάχιστον ο Θεοδωράκης έκανε τον δικό του.
Για μια ακόμα φορά σε χτυπά αυτό το αίσθημα της προδοσίας. Άλλος ένας δημοσιογράφος που περνά στην πολιτική. Είναι αυτό το όνειρο που λέει πως ό,τι δεν άλλαξα με την κριτική θα τα αλλάξω με την πράξη ή μια ακόμα τρανή απόδειξη πως οι μεγαλοδημοσιογράφοι και οι παραγοντάρες κάθονται στην ίδια πλευρά του τραπεζιού;
Ας κάνουμε υπομονή, ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και ο χρόνος θα τις δώσει τις απαντήσεις του. Και τότε θα δούμε αν Το Ποτάμι ενδιαφέρει τελικά το ευρύ κοινό ή είναι η εξέλιξη του μεγάλου “ιδρυματισμού” μας.