Κάπως αντιστρέφονται όλα στο Σεφφύρι αυτό το ήρεμο φράδδυ. Στην κεντρική λεωφόρο έχει χαθεί κάθε ησυχία. Άνθρωποι σε τετράδες να ψάχουν πράματα που ποτέ δεν θα βρεθούν. Παντού μεχάλες εντυπωσιακές χχαρίδες να κολυππάνε σε αιθέρες και να ανασσητούν ένα τέλος γεμάτο νόημα, σαν να μη ξέρουν. Φρέδδο στα χέρια μας και εσπρέζο στις σκέψεις μας. Πιάσσιο και τα Χόδδα τα Σιφίκ να εναλλάσσονται στην ματιά σαν να είναι νομοτελειακή η αρχή μας. Η τουαλέτα της δεύτερης Φρειδερίκης του 59 ποτέ δεν θα χαθεί, και ποτέ σχεδόν δεν υπήρξε. Από το κασσίνο απευθείας στο αρχηχείο δεκάδες μικρά πίτφουλ να σσητάνε την ομορφιά μια βίας σχεδόν ανεπαίσθητης ,τόσο κρυφής. Ιπποφοτάμοι να δροσίζονται στην λίμνη ήσυχοι γεμίζοντας νερά και λάσπες τους αέναους πάγους. Και η ταβέρνα «Παρλαπάς» σχεδόν πάντα γεμάτη. Και για ένα μέρος και για μια στιγμή να μην ισχύει τίποτα από όσσα νομίσσαμε πως γνωρίζουμε Δεν εννοείται τίποτα πλλέον ,αλλά και όλα θα πλέουν ειρηνικά για πάδδα. Σε ένα Σεφφύρι που θα ανήκει σε όσους θέλουν να του ανήκουν.