Είναι 1969 όταν η μεγαλόπνοη ιδέα για την μεταφορά στον ελληνικό κινηματογράφο του αριστουργήματος του Άντον Τσέχωφ, «Τρεις Αδελφές», καρφώνεται στο μυαλό της υπερδραστήριας κινηματογραφικής παραγωγού Ευτέρπης Λαγουδάκη (της γνωστής οικογενείας των εφοπλιστών).
Μαζί με τον συνέταιρό της, Τέλη Γεφυράκη, μοναδικό μπον βιβέρ της εποχής, καταπιάνονται για μήνες με το κείμενο και αρχίζουν να δουλεύουν πάνω στην ανασύνθεση και την διασκευή του έργου ώστε να το προσαρμόσουν στην ελληνική πραγματικότητα δημιουργώντας μια αλληγορία για την ελπίδα του ελληνικού λαού για επιστροφή της δημοκρατίας, όπως οι τρεις αδελφές προσδοκούν την επιστροφή τους στην Μόσχα.
Μετά από 4 χρόνια κοπιώδους και νυχθημερόν εργασίας, οι δύο συνέταιροι έχουν στα χέρια τους το δικό τους σενάριο και είναι πια έτοιμοι να βάλουν μπροστά την παραγωγή της ταινίας. Ο Γεφυράκης, λόγω του ξέφρενου νυχτερινού βίου που διάγει, δεν θα δυσκολευτεί καθόλου να κλείσει τις μεγαλύτερες σταρ της εποχής για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ενώ οι υπόγειες διασυνδέσεις που διατηρεί με την Τράπεζα της Ελλάδος του εξασφαλίζουν τα απαιτούμενα κεφάλαια για την κάλυψη του προϋπολογισμού της υπερπαραγωγής.
Κάπου εκεί, όμως, ξεκινούν και τα πρώτα προβλήματα καθώς ο Γεφυράκης, αντί για τρεις, συμφωνεί με τέσσερις σταρ της εποχής για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους: την Τίνα Κόκκου η οποία διαπρέπει σε ρόλους αρχαίας τραγωδίας, την Πέπη Ελευθεριάδη που ξετρελαίνει τον ανδρικό πληθυσμό με τα διαφημιστικά και τις προκλητικές της φωτογραφήσεις, την Τζο Πανάγου που είναι φτασμένη στάρλετ της Φίνος Φιλμ και την Ζέτα Κροκίδη, γνωστή από τους ρόλους της ως αδελφής του Λάμπρου Κωνσταντάρα.
Η λύση είναι μία. Οι τρεις αδελφές πρέπει να γίνουν τέσσερις. Μετά από τρεις ακόμα μήνες γράφε-σβήνε, Ευτέρπη Λαγουδάκη και Τέλης Γεφυράκης κρατούν στα χέρια τους το τελικό σενάριο και χωρίς να χάσουν άλλο χρόνο το παρουσιάζουν στον φίλο τους, γνωστό φωτορεπόρτερ και οπερατέρ της εποχής, Σίμο Δοσμένο. Ο Δοσμένος εκείνη την εποχή δουλεύει πάνω σ’ ένα κρυφό πρωτοποριακό επαναστατικό πρότζεκτ στο πλευρό των αγωνιστών Σώτου Μαδέρη και Τάκη Πορφύρη για την δημιουργία μπομπίνων με υλικό που εκθέτει το καθεστώς της χούντας, με προσαρμοσμένους υπότιτλους στα κινέζικα πάνω στις κόπιες των φιλμ, σε μια προσπάθεια ευαισθητοποίησης του κινεζικού λαού για τα δεινά των Ελλήνων. Επόμενο είναι ο Δοσμένος να ξετρελαθεί με την αλληγορία που έχουν δημιουργήσει οι δύο συνέταιροι πάνω στο έργο του Τσέχωφ και να πει το μεγάλο «ναι» αναλαμβάνοντας την σκηνοθεσία της ταινίας. Ο Δοσμένος θέτει ως μοναδικό όρο την συμμετοχή του στο σχήμα της εταιρείας των Γεφυράκη-Λαγουδάκη ώστε να έχει μερίδιο από ενδεχόμενα κέρδη, αλλά και για να δουλέψει χωρίς καμία επίβλεψη στην κινηματογράφηση της ταινίας. Ο όρος γίνεται αμέσως δεκτός και τα γυρίσματα ξεκινούν την 16η Μαΐου του ’73.
Αρχικά, όλα φαίνεται να κυλούν ομαλά. Έτσι, μετά από τέσσερις μήνες γυρισμάτων και δύο μοντάζ, ο Δοσμένος παρουσιάζει το πρώτο cut στους δυο συνέταιρούς του. Η Λαγουδάκη κι ο Γεφυράκης θα βρεθούν τότε μπροστά σε μία έκπληξη που δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν όταν συμφωνούσαν να κάνουν συνέταιρο τον Δοσμένο. Ο σκηνοθέτης έχει γυρίσει ολόκληρο το σενάριο στα κινέζικα σε μια ομολογουμένως υποδειγματική μεταφορά του κειμένου από τους Πορφύρη-Μαδέρη στην ξένη γλώσσα. Μετά από έναν χρόνο δικαστικής διαμάχης οι Γεφυράκης-Λαγουδάκη δικαιώνονται και κερδίζουν τα πνευματικά δικαιώματα του φιλμ. Έτσι, παίρνουν στα χέρια τους το υλικό της διασκευής του έργου του Τσέχωφ στα κινέζικα, διαποτισμένη με την αλληγορία τους για την επιθυμία του ελληνικού λαού για επιστροφή της δημοκρατίας. Το μεγαλύτερο πρόβλημά τους τώρα δεν είναι η γλώσσα στην οποία είναι γυρισμένο το σενάριο αλλά ότι η χούντα των συνταγματαρχών έχει πέσει. Αποφασίζουν τότε ότι το υλικό θα πρέπει να μονταριστεί από την αρχή καθώς το έργο δεν υπηρετεί πια τον ιδεολογικό σκοπό που εξυπηρετούσε αρχικά.
Μετά από μερικούς μήνες αναζήτησης του ανθρώπου που θα μπορούσε να δημιουργήσει μια νέα, εμπορική αυτή την φορά, ταινία με το ήδη υπάρχον υλικό καταλήγουν στον Τζίμη Σαλεβή, έναν αποτυχημένο σεναριογράφο και μοντέρ της εποχής, τον οποίο γνωρίζει ο Γεφυράκης μια ξέφρενη νύχτα στα Μάταλα. Οι δύο άντρες υπό την επήρεια LSD βρίσκονται να χορεύουν αγκαλιά κι ο Γεφυράκης μοιράζεται το πρόβλημά του με τον σεναριογράφο. Ο Σαλεβής μέσα σ’ ένα πεντάλεπτο έκστασης κάθεται και γράφει το νέο σενάριο της ταινίας το οποίο και παρουσιάζει στους δύο συνέταιρους την επομένη το πρωί σ’ ένα καφενείο του Ηρακλείου.
Το καινούριο σενάριο αποτελεί μια απόπειρα δημιουργίας μιας ξέφρενης κωμωδίας με τίτλο «Το Ποπ κορν Πάρτυ» η οποία πραγματεύεται την ιστορία τεσσάρων γυναικών που το μίσος τους για τους άντρες τις οδηγεί στο στήσιμο της απόλυτης απάτης. Η γλώσσα της ταινίας, φυσικά, παραμένει η Κινεζική και ο σεναριογράφος/μοντέρ τοποθετεί ελληνικούς υπότιτλους και μεσότιτλους, πάνω στις λήψεις που κρατάει, μέσω των οποίων ξετυλίγεται το καινούριο στόρι. Πριν παραδώσει την τελική κόπια ο Σαλεβής καταστρέφει όλο το υπόλοιπο υλικό που έχει τραβηχτεί από τον Σίμο Δοσμένο ώστε να φέρει τους δυο παραγωγούς προ τετελεσμένου με μόνη επιλογή την χρήση του μονταρισμένου από τον ίδιο υλικού.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι τραγελαφικό και η κόπια δεν βρίσκει ποτέ τον δρόμο της προς τις αίθουσες. Η μοναδική αυτή κόπια του φιλμ καταστρέφεται το 1977 από τον έγκριτο δημοσιογράφο και εκδότη της εποχής Στάθη Δελαπατρίδη σε μια προσπάθεια προστασίας της αξιοπρέπειας όλων των εμπλεκομένων.
Πρώτη η Popaganda σας παρουσιάζει το τρέιλερ της εποχής στο οποίο ο μοντέρ Σαλεβής αποκρύπτει τεχνηέντως το γεγονός ότι οι ηθοποιοί ομιλούν κινέζικα.
Βρείτε και το facebook event μας εδώ!
*Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, ονόματα ή γεγονότα είναι συμπτωματική.