Χαρακτηρίζει το αστείο που τον έχει στιγματίσει μέχρι σήμερα (το περιβόητο 140) ως το προσωπικό του “(Never Met) A Girl Like You Before“, αποκαλύπτει ότι δεν θεωρεί τον εαυτό του αστείο και μας περιγράφει στιγμές που αν απλά έφευγε από τη σκηνή δεν θα το καταλάβαινε κανείς. Ο Βύρωνας Θεοδωρόπουλος είναι αστείος και στην πραγματικότητα (κι ας μην το πιστεύει) και μας μιλάει για την προσωπική του ενασχόληση με το stand up comedy, το επίπεδο της σκηνής στην Ελλάδα, προσφέρει συμβουλές προς ναυτιλομένους νέους κωμικούς και σχολιάζει ακόμα και τον Μάρκο Σεφερλή.
Για να δούμε τι ψάρια πιάνει ο Βύρωνας, του ζήτησα να ξεκινήσει με ένα αστείο ώστε να αποκτήσει γρήγορα ενδιαφέρον η συνέντευξη. Δυστυχώς ήρθα δεύτερος…
«Κι οι φίλοι μου όταν είμαστε έξω αργά το βράδυ, με βάζουν να τους πω ένα αστείο κι όταν αρνούμαι μου δίνουν ό,τι ψιλά έχουν πάνω τους και μου λένε ότι αυτή είναι η δουλειά μου. Για να είμαστε ξεκάθαροι πάντως, δεν είναι ακριβώς η δουλειά μου. Δεν ζω αμιγώς απ’ αυτό αν και πληρώνομαι για κάποιες παραστάσεις. Θα ήθελα πάντως να ζω απ’ αυτό μελλοντικά. Γενικότερα δεν μπορώ να πω ότι στις παρέες μου με αντιμετωπίζουν ως περισσότερο αστείο σε σχέση με πριν. Δεν θεωρώ άλλωστε ότι ήμουν ποτέ ο αστείος της παρέας, δεν είμαι καν ιδιαίτερα αστείος στην πραγματική μου ζωή».
Αφού δεν θεωρείς ότι είσαι αστείος, πως βρέθηκες στον κόσμο του stand up comedy; Έβλεπα από μικρός video με τους κορυφαίους του είδους και μου φαινόταν ως κάτι πολύ ενδιαφέρον. Από τους πρώτους που είδα ήταν ο Robin Williams κι είπα να κάτι ωραίο, μετά είδα κι άλλους και μπήκε μέσα μου το μικρόβιο για τα καλά. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε με έναν φίλο μου να δοκιμάσουμε να γράψουμε μαζί κείμενα και να πάμε κάπου να τα πούμε. Τελικά κατέληξα να το ξεκινήσω μόνος μου. Είδα έναν διαγωνισμό open mic που έκανε το Πολύτροπο Τέχνης το 2011 και χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα έγραψα μέσα σε δέκα μέρες το πρώτο μου κείμενο, έκανα μια πρόβα σε σπίτι ενός φίλου και πήγα.
Πώς βαθμολογείς σήμερα εκείνη την πρώτη εμφάνιση, τρία χρόνια πίσω; Αντικειμενικά θα με χαρακτήριζα μέτριο αλλά θα μου έδινα το δικαίωμα να βρίσκομαι στη σκηνή. Ο Seinfeld έχει πει ότι για πολλούς κωμικούς η πρώτη τους παράσταση είναι μια ευκαιρία για να διαπιστώσουν σε ποια πλευρά θέλουν να ανήκουν. Στην σκηνή ή στο κοινό. Εγώ κατάλαβα από την πρώτη φορά που ανήκω.
Τι θα συμβούλευες κάποιον που θέλει να δοκιμάσει για πρώτη φορά την τύχη του. «Δεν είναι και τόσο πολύπλοκο. Γράφεις κάτι που θεωρείς ότι είναι αστείο, το ηχογραφείς και το χρονομετράς. Μετά κάνεις πρόβα είτε μόνος σου είτε ιδανικά μπροστά σε μερικούς φίλους για να έχεις feedback, ετοιμάζεις ένα κείμενο πέντε λεπτών κι έφυγες για ένα από τα πολλά open mic που γίνονται. Δεν θέλει πολλή σκέψη, η πρώτη σου παράσταση θα σε βοηθήσει από κει και πέρα να καταλάβεις τι είναι αστείο και τι όχι, τι πρέπει να κρατήσεις και να βελτιώσεις. Η δουλειά αρχίζει μετά το πρώτο live, από τις αντιδράσεις του κοινού καταλαβαίνεις πραγματικά τι λειτουργεί».
Υπάρχουν όμως μικρά μυστικά, τα οποία πηγαίνουν από κωμικό σε κωμικό; Μερικές πολύ βασικές παρατηρήσεις είναι να μην κάνει κάποιος μεγάλες εισαγωγές, δεν χρειάζεται να εξηγείς τα πάντα. Επίσης να απευθύνεται στον κόσμο και όχι στον τοίχο και να έχει συνέχεια τα αυτιά του τεντωμένα για να πιάνει αντιδράσεις. Να νιώθει το ρυθμό στο κείμενό του και να μετράει το χρόνο, να ξέρει πόσο είναι τα 5 λεπτά και πόσο τα 10. Υποκριτικό ταλέντο δεν χρειάζεται απαραίτητα, πρέπει να ξέρεις τους μηχανισμούς και να έχεις σωστό timing, να χτίζεις το punchline και να περνάς ομαλά από ένα κόνσεπτ στο άλλο. Α, δεν βοηθά επίσης να έχεις πιει πριν από μια παράσταση, χάνεις εύκολα την άρθρωσή σου.
Πάντως τα τελευταία χρόνια οι παραστάσεις stand up comedy πολλαπλασιάζονται, διαρκώς ξεπηδούν νέοι κωμικοί… Παλεύουμε να δημιουργήσουμε κάτι. Από το 2011 που ξεκίνησα να ασχολούμαι έχω δει να πιάνουν μικρόφωνο πάνω από 40 νέα άτομα. Απ’ αυτούς, αξίζουν όσοι θα λέγαμε ότι αξίζουν σε σύνολο 40 ατόμων σε οποιοδήποτε επάγγελμα. Είναι θέμα ταλέντου αλλά και δουλειάς. Δύσκολα θα εμφανιστεί κάποιος που δεν έχει καθόλου χιούμορ σε μια παράσταση. Στα open mic βέβαια θα δεις τρομερά πράγματα. Έχω δει κάποια σκετσάκια που είναι απαράδεκτα, αλλά δεν ευθύνεται ο επίδοξος κωμικός αν δεν ξέρει τι είναι το stand up και ποιοι είναι οι μηχανισμοί του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά δυο ώριμες κυρίες που έκαναν απαράδεκτα σκετσάκια έχοντας δει μια φορά στη ζωή τους stand up. Το stand up δεν είναι σαν τη γιόγκα να το κάνεις μια φορά την εβδομάδα, πρέπει να το θες και κυρίως να πιστεύεις αυτά που λες, είναι άβολο να λες πράγματα που έγραψες ως αστεία αλλά δεν τα πιστεύεις καν. Δεν είναι ανάγκη να είναι βιωματικό το αστείο αλλά πρέπει –ξαναλέω- να το πιστεύεις. Ακόμα και για κακές περιπτώσεις όμως δεν παύει να είναι μια δοκιμή, μπορεί δυο μήνες μετά να αλλάξουν εντελώς την περσόνα τους. Υπάρχει πάντως μια δεξαμενή κωμικών που μπορεί να δημιουργήσει μια αξιοπρεπή σκηνή. Μόνο τον Νοέμβρη υπάρχουν κλεισμένες πάνω από 15 παραστάσεις.
Ο κόσμος, που είναι βασικός συντελεστής, έχει εξοικειωθεί πια με αυτούς του είδους το θέαμα; Όχι όλοι, υπάρχουν πάντα κι αυτοί που μας κοιτάζουν περιέργα. Πέρσι σε μια παράσταση στο Περιστέρι είχε πάει όλος ο κόσμος πίσω από τις κολώνες του μπαρ, λες και θα τους φάμε. Τους είπαμε να γυρίσουν τις καρέκλες προς τη σκηνή επειδή θα ξεκινούσε η παράσταση, τις γύρισαν πράγματι κι έφυγαν.
Καθόλου κουτσομπολιό; Τίποτα κόντρες εντός σκηνής παίζουν ή το κλίμα είναι τέλειο κι αυτό βγαίνει προς τα έξω; Λίγο πολύ γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Ιδιαίτερες κόντρες δεν υπάρχουν, υπάρχει το κουτσομπολιό όπως κάνεις κι εσύ για “τα παιδιά από το γραφείο”. Δεν τους θεωρώ όλους αστείους αλλά αυτό έχει να κάνει με το δικό μου χιούμορ. Ανταγωνισμός υπάρχει αλλά δεν είμαστε και ο Iggy Pop με τον Bowie, αν τσακωθώ εγώ με τον Χριστοφορίδη δεν θα αλλάξει η ιστορία της κωμωδίας. Υπάρχει πάντως μια συλλογικότητα γιατί καταλαβαίνουμε ότι δεν χωράνε εγωισμοί, είμαστε συνέχεια στον ίδιο χώρο, υπάρχει αλληλεπίδραση.
Ωραίo το γενικό πλαίσιο αλλά θέλω να ακούσω ιστορίες, προσωπικά βιώματα, τις πιο δύσκολες στιγμές σου πάνω στη σκηνή και τα πιο άκυρα μέρη που έχεις παίξει.. Το πιο κουλό μέρος που έχω κάνει παράσταση ήταν στο αντιφασιστικό στο Μαρούσι που παίξαμε κάτω από τις γραμμές του τρένου, κυριολεκτικά παίζαμε και πέρναγαν τρένα, λέγαμε το αστείο και ακουγόντουσαν οι πόρτες που κλείνουν και το τρένο που φεύγει. Τα πιο μακρινά μέρη ήταν Καβάλα, Θεσσαλονίκη και Σέρρες, όπου φυσικά δεν με ήξερε άνθρωπος. Πάνω στη σκηνή έχω νιώσει πολλές φορές ότι δεν πάει καλά το σετ, το έπαθα και πριν λίγες μέρες. Μπορεί να φταίει το timing του αστείου σου, μπορεί να μην καταλαβαίνουν τι λες, έχω δει μέχρι και να με κοροϊδεύουν μπροστά στη μούρη μου. Όταν έκανα μια παράσταση στο διάλειμμα των Wedding Singers στο Κ44 ένιωθα ότι αν απλά σηκωνόμουν κι έφευγα από τη σκηνή δεν θα το καταλάβαινε κανείς.
Ποιά είναι τα αστεία που μπορεί να σε κάνουν να χάσεις το κοινό. Το crowdwork δεν είναι εύκολη υπόθεση και τα αστεία με το κοινό έχουν μια συγκεκριμένη σύμβαση. Δεν είμαι φαν των αστείων που κοροϊδεύουν το κοινό και μπορούν να σε κάνουν και αντιπαθή.Το σεξ πουλάει γιατί είναι ακόμα ταμπού. Είναι ένας εύκολος τρόπος για να συνδεθεί το κοινό μαζί σου αλλά μπορεί και να σε χάσει αν το παρατραβήξεις. Αν πεις καφρίλα επίσης μπορεί να χάσεις το κοινό. Σε γενικές γραμμές θα έλεγα ότι στην Ελλάδα έχουμε μια χαρά κοινό, δεν είναι ιδιαίτερα συντηρητικό, εξαρτάται βέβαια και που παίζεις. Υπάρχουν χώροι που προσφέρονται για ένα καθαρό σετ και χώροι που προσφέρονται για βρώμικο σετ. Για παράδειγμα, θα κάνω σε λίγο καιρό μια παράσταση στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης για το σύλλογο με άτομα με σκλήρυνση κατά πλάκας. Ε, εκεί δεν θα κάνω βρώμικο σετ. Σε μικρή σκηνή με πιο νέο κοινό μπορείς να αλωνίσεις. Γενικά κι εγώ προσπαθώ να αποφεύγω τα προκλητικά αστεία και τα αστεία για πολιτικά και αθλητικά. Τα δικά μου αστεία προέρχονται είτε από κάτι που μου έχει συμβεί και το διογκώνω, είτε από μια γενικότερη παρατήρηση που την αναλύω, είτε απλά από ένα θέμα που μου φαίνεται αστείο. Γράφω συνέχεια, προσθέτω και στα υπάρχοντα αστεία, αφαιρώ κάτι που έχει κουράσει. Συνήθως πάνω στη σκηνή δεν αυτοσχεδιάζω, πατάω στο γραμμένο κείμενο, μόνο το 3% προέρχεται προκύπτει εκείνη την ώρα. Αυτοσχεδιάζω με φίλους ή όταν κάνω brainstorming με άλλους κωμικούς.
Λίγες γυναίκες ασχολούνται πάντως, υπάρχει προκατάληψη; Οι δυο γυναίκες που έχουμε κάνουν εξαιρετικά τη δουλειά τους, οπότε το κοινό δεν έχει λόγο να είναι επιφυλακτικό. Δεν έχω δει ποτέ το κοινό να ξενερώνει επειδή στην σκηνή βρίσκεται μια γυναίκα, το έχω δει να ξενερώνει επειδή είναι κακό το αστείο. Και στο εξωτερικό πάντως η αναλογία είναι μια γυναίκα στους δέκα. Οι άντρες είναι πιο εύκολοι στο χιούμορ γιατί το χρησιμοποιούν σαν όπλο για να γίνουν γοητευτικοί, είναι πιο εξασκημένοι, οι γυναίκες αντίθετα έχουν χιούμορ αλλά δεν το χρησιμοποιούν σαν μέσο επικοινωνίας με το άλλο φύλο. Οι άντρες δηλαδή το χρειάζονται και σαν μέσο αναπαραγωγής το χιούμορ.
Να έρθουμε στο περιβόητο λεωφορείο 140, το πιο δημοφιλές σου αστείο. Είναι το δικό σου “Stairway to Heaven”, το κομμάτι που δε θα ξεπεράσεις; Δεν θα το έλεγα “Stairway To Heaven”, είναι μάλλον πιο πολύ το “(Never Met) A Girl Like You Before” μου, κάτι που με κάνει one hit wonder. Φοβάμαι ότι θα είμαι εξήντα χρονών, θα δουλεύω σε καντίνα και κάθε δέκα λεπτά θα λέω και το 140. Αναγνωρίζω ότι γκελάρει, βοηθάει ότι είναι και το καλύτερο βίντεό μου που έχει ανέβει στο you tube. Αν ημουν τραγουδιστής, θα είχα γίνει ήδη αλκοολικός και θα ζούσα από τα δικαιώματά του μέχρι να πεθάνω. Πιθανότατα δεν θα ξαναβγάλω τέτοιο αστείο, είναι σαφές αυτό, είναι και κάτι ιδιαίτερο. Το έχω δει πάντως και να μην πιάνει. Έχει πάντως πλάκα που κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί τον αριθμό του λεωφορείου, μου έχουν πει το 104, το 550.
Ποιούς έλληνες κωμικούς μπορείς να φανταστεί πάνω στη σκηνή ως stand up comedians; Ο αείμνηστος ο Τσιβιλίκας θα ταίριαζε πολύ. Από τους εν ζωή τον Τζούμα φαντάζομαι εύκολα, πιο πολύ σαν περσόνα, και φυσικά τον Σεφερλή. Ο Σεφερλής είναι κολώνα του ελληνικού χιούμορ τα τελευταία 25 χρόνια άσχετα με το αν μ’ αρέσει. Δεν γελάω με όλα τα αστεία του αλλά για να γελάει τόσος κόσμος κάτι θα κάνει καλά. Θα έκανε άνετα stand up, κάνει ήδη σε κάποια σημεία, έχει και γκελ με το κοινό που είναι το πιο βασικό. Δεν έκανε πάντα τις καλύτερες επιλογές, το Taxi όμως ήταν ποτάμι καλού χιούμορ με πολύ αυτοσχεδιασμό, ενώ έχει στήσει και τόσους χαρακτήρες. Δεν θα κατεβάσω να δω Σεφερλή αλλά αν τον πετύχω στην τηλεόραση θα το αφήσω.
Πώς φαντάζεται τον εαυτό σου στο μέλλον; Θες να γεράσεις πάνω στην σκηνή; Είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Θα ήθελα να το κάνω και στο μέλλον, ο κόσμος θα το δείξει αυτό βέβαια. Θέλει-δεν θέλει, στη χειρότερη περίπτωση θα περιφέρομαι στα κανάλια και θα λέω το 140. Δεν έχω σκεφτεί να γράψω κάποιο σενάριο ή να κάνω κάτι παρεμφερές, μόνο στο stand up με φαντάζομαι. Θα ήθελα όμως να βγάλω άλμπουμ, κάτι που δεν πολυσυνηθίζεται στην Ελλάδα και να κάνω παραστάσεις μέχρι να μεγαλώσω. Αν έχω κόσμο θα ήθελα να το κάνω για πάντα και γιατί όχι, κάποια στιγμή να δοκιμάσω να δω τι ψάρια πιάνω και στο εξωτερικό.
