ΜΟΥΣΙΚΗ Την πρώτη μου κασέτα την είχε φέρει η Befana (το ιταλικό αντίστοιχο του Άγιου Βασίλη την ημέρα των Φώτων) και ήταν ροζ με γαλάζια γράμματα: Στρουμφ σας αγαπώ – Πωλίνα. Μεγαλώνοντας έπαθα εμμονή με τον Μότσαρτ και οι υπέροχοι γονείς με πήγαν στην Αυστρία για να μπω όσο περισσότερο γινόταν μέσα στη ζωή του. Πήγαμε στο σπίτι του, στο κενοτάφιό του (κανείς δεν ενδιαφέρθηκε όταν πέθανε να σημειώσει τον τόπο του πραγματικού του τάφου, εξ αρχής με λυπούσε αφάνταστα αυτό) και για κερασάκι πήγαμε σε ένα κονσέρτο όπου ένα παιδάκι, λίγο μεγαλύτερο από μένα τότε, ντυμένο Μότσαρτ έπαιζε τις συνθέσεις του πραγματικού σε ένα παλιακό πιάνο (όταν έβγαλε την περούκα στο χειροκρότημα είδαμε ότι ήταν κοριτσάκι, οποία έκπληξη!). Στα χρόνια του πανεπιστημίου ανακάλυψα τη ρετρό ιταλική μουσική σκηνή κι έπεσα στον έρωτα της φωνής της Mina (Mazzini) με την οποία οδηγούσα τους κολλητούς μου στην παράνοια παίζοντας στο ριπίτ τα τραγούδια της στο αμάξι. Το συνήθειο του ριπίτ μου έχει μείνει και κάθε τόσο που ανακαλύπτω κι έναν ακόμη καλλιτέχνη τον ακούω για κάποιες μέρες στη σειρά.
ΒΙΒΛΙΑ Κάπου μεταξύ E’ κι ΣΤ’ Δημοτικού, ο κύριος Ανδρέας, ο δάσκαλος του Ε/ΣΤ2 μας ζήτησε να αντιγράψουμε στο τετράδιό μας μία παράγραφο από το εξωσχολικό ανάγνωσμα που είχαμε στο κομοδίνο μας εκείνη την περίοδο. Κυριακή μεσημέρι και έκανα τα μαθήματά μου, οπότε αντέγραψα και την παράγραφο. Έλα που όμως εγώ διάβαζα το “Τρίτο Στεφάνι” του Ταχτσή (είχε μόλις προβληθεί και η σειρά κι εγώ ήμουν εκστασιασμένος με την ατμόσφαιρα) και η μάνα μου έπαθε συγκοπή που θα λέγαμε στο δάσκαλο ότι διαβάζω αυτό το “εναλλακτικό” ανάγνωσμα. Τελικά, παρέδωσα μία παράγραφο από τον “ΜΦΓ” (Μεγάλο Φιλικό Γίγαντα) του Ρόαλντ Ντάλ, που ανταποκρινόταν περισσότερο στις προσδοκίες (;). Η φίλη μου Βυζαντία Πυριόχου-Guy μου έδωσε κάποια στιγμή, ενώ παρακολουθούσαμε μαθήματα στο “Θέατρο των Αλλαγών”, να διαβάσω το “Σπίτι του Ύπνου” του Τζόναθαν Κόε. Συγκλονίστηκα. Μου άλλαξε τον τρόπο που έβλεπα τα βιβλία. Διάβασα και τα άλλα του μετά, τον αγαπώ. Ήρθε πρόσφατα και μίλησε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, μεταξύ προβών για παράσταση και #DWTS4 δεν πρόλαβα να πάω να τόνε δω. Στενοχωρήθηκα. Το περασμένο καλοκαίρι δάνεισα στην κολλητή Ξένια τον “Τρυποκάρυδο” του Τομ Ρόμπινς, που νομίζω της ενδυνάμωσε την πεποίθηση που έχει για τον έρωτα. Τώρα αυτό είναι καλό; Όπως και να χει της έφτιαξε την καλοκαιρινή της φάση. Αγαπώ και τον Χαρούκι Μουρακάμι, μου τον σύστησε η αρχισυντάκτρια που είχα στο MTV Greece, η Νίκη Παγιατάκη. Πρόσφατα διάβασα την τριλογία του “1Q84” και κάθε που κοιτάζω το φεγγάρι ψάχνω και το μικρό πρασινίζον διδυμάκι του (για όσους γνωρίζουν). Aυτή την περίοδο διασκεδάζω με το αλλοπρόσαλλο αστυνομικό “Οι νεράιδες του Μαν” δια χειρός Αύγουστου Κορτώ, ενώ μόλις κυκλοφόρησε σε δύο μέρη η “Χαρτογράφηση των Πεποιθήσεων” της Ευγενίας Καρυώτης και του Τζορτζ Φίλιπς, που πιστεύω ότι θα μου δείξει νέους τρόπους σκέψης και χρήσης αυτών.
ΤΑΙΝΙΕΣ Η πρώτη ταινία που έκλαψα ήταν το “Σινεμά, ο Παράδεισος”. Ακολούθησαν πολλές μετά, αλλά έντονα με κλάμα θυμάμαι το “Stepmom” και το “Big Fish” (και τα δύο έχουν να κάνουν με γονείς, χμμμ). Τέλος Λυκείου και αρχές Πανεπιστημίου με έπιασε η κινηματογραφική μου μανία, πήγαινα στο βίντεο-κλαμπ και νοίκαζα τις ταινίες τρεις, τρεις. Είδα την “Μπλε, Άσπρη, Κόκκινη” Τριλογία, είδα Λανς Φον Τρίερ και σφίχτηκε η ψυχή μου, ό,τι μπορείς να φανταστείς είδα για να γεμίσω. Έκτοτε βλέπω λίγο από όλα, αποφεύγοντας τις ταινίες τρόμου, άσε μας!
ΣΠΟΡ Μπα. Δυσκολάκι. Ό,τι έχει να κάνει με ανταγωνιστικό δε μου άρεσε ποτέ. Παίζαμε όλοι μπάσκετ στο σχολείο, βόλεϊ, δεν ξέρω τί, ποδόσφαιρο, ε ποτέ μου δεν καταλάβαινα για ποιο λόγο να θέλω να κερδίσω τους φίλους μου, ας κερδίσουν εκείνοι. Γιατί να φωνάζουμε; Με τα χρόνια, και με διάφορες διόλου επιτυχημένες γυμναστηριακές προσπάθειες, ανακάλυψα τις εναλλακτικές μορφές γυμναστικής και βάλθηκα να κάνω και yoga και pilates και χορό και μπαλέτο και tai-chi (στον κήπο ενός σπιτιού στο Χαλάνδρι, ουσιαστικά κομμάτι του ρέματος Χαλανδρίου, όλοι ξυπόλητοι πάνω στο χώμα, τα παιδάκια μιγάδες της δασκάλας να τρέχουν ανάμεσά μας κυνηγώντας τον σκύλο κι εμείς συγκεντρωμένοι στην υπέρτατη δύναμη).
ΙΝΤΕΡΝΕΤ Από τη στιγμή που εμφανίστηκε είμαστε αχώριστοι. Είναι η επέκτασή μου. Αρχικά οι γονείς απηύδησαν και έβαλαν password στον υπολογιστή, αλλά ΧΑ! τον χάκαρα και έμπαινα μυστικά. Δεν έχει ξανατολμήσει κανείς να μπει ανάμεσά μας.
TV Από μικρός μου άρεσε πολύ, πολύ και παρακολουθούσα συνέχεια. Έβλεπα ιταλική τηλεόραση, εκπομπές, σειρές. Μου άρεσε τόσο που τελικά χώθηκα μέσα, πέρασα στην άλλη πλευρά. Τώρα είναι δουλειά, παρακολουθώ με επιστημονική ματιά και αναλυτική διάθεση, όταν κάτι καταφέρνει να με παρασύρει το παρατηρώ ανελέητα ώστε να μάθω και να γίνω καλύτερος.
ΤΑΞΙΔΙ Μπήκα σε αεροπλάνο για πρώτη φορά όταν ήμουν τριών μηνών. Με πήγανε στην Κύπρο. Δεν το θυμάμαι, μη με ρωτήσετε περισσότερα. Ήταν ξεκάθαρο ότι θα γίνει το αγαπημένο μου μέσο μεταφοράς, είναι ότι πιο κοντινό υπάρχει σε παγκόσμιο διακτινισμό (που πότε θα ανακαλυφθεί κι επίσημα να μπορούμε να έχουμε την άνεσή μας;). Επίσης με τρελαίνει που φεύγεις από ένα σημείο, φτάνεις το επόμενο και είναι νωρίτερα. Ταξίδι στο χρόνο, ΥΕΑΗΥ! Θέλω να πάω στην Κούβα να ζήσω λίγο στα 60s, προτού να την αλλάξουν.
ΤΩΡΑ Πήρα προαγωγή. Μετά από τρία χρόνια ως υπεύθυνος για την Αθηναϊκή έκδοση του dailysecret.com (από όπου ξεκίνησαν και όλα), είμαι πλέον Senior Product Manager για Ελλάδα και Κύπρο και πολύ ενθουσιασμένος για όσα καινούργια ετοιμάζουμε. Έχουν απομείνει τρεις μόνο παραστάσεις για να ολοκληρωθεί και ο κύκλος του “Τίμωνα του Αθηναίου”, της παράστασης που συμμετέχω στο Σύγχρονο Θέατρο. Δεν το πιστεύω ότι τελειώνει και θέλω να ευχαριστήσω άπειρα τον Αλέξανδρο Κοέν, τον σκηνοθέτη μας, που μου έδωσε αυτή την αναπάντεχη ευκαιρία, αλλά και όλη την ομάδα που με αγκάλιασε τόσο ζεστά. Αλέξανδρε, τι άλλο θα κάνουμε; Τους τελευταίους δύο μήνες έφτιαξα δύο παζλ, που με ηρεμεί και με συγκεντρώνει τρομερά. Ετοιμάζω και μία σειρά από θήκες κινητών σε συνεργασία με την Πανιώ Βέντζα, μου έκαναν αυτή την πρόταση και τη βρήκα εξαιρετικά διασκεδαστική, οπότε πάμε!
