Τον Συράκο τον γνώρισα πριν δύο χρόνια. Ήταν οι μέρες του ανείπωτου πόνου που προκάλεσε η καταστροφή στο Μάτι. Τότε διάφοροι μεγαλόσχημοι εκκλησιαστικοί παράγοντες, όπως ο Αμβρόσιος και ο μητροπολίτης Ιερεμίας, αντί να παρηγορήσουν το θρήνο των ανθρώπων, έχυσαν μπόλικο δηλητήριο σε βιβλικό περιτύλιγμα.
Αναζητούσα κληρικούς που να μη διακηρύττουν τον Θεό – τιμωρό αλλά τον Θεό της αγάπης. Έτσι τον συνάντησα. Ως πάτερ Ιάσων που συνέπασχε με όλα τα τραυματισμένα υποκείμενα κι έβλεπε τον Θεό στην αλληλεγγύη. Παρότι η μοναδική μου πίστη είναι προσηλωμένη στην εκκοσμίκευση, ένιωθα πάντα σεβασμό για τους φωτισμένους ιερείς και ως εκ τούτου κατάπια την απορία «τι γυρεύει ένας νέος και ανοιχτόμυαλος άνθρωπος στο συντηρητικό και οπισθοδρομικό εκκλησιαστικό σύστημα».
Προφανώς αυτό το ερώτημα το είχε θέσει ο ίδιος στον εαυτό του πολύ πιο έντονα και επιτακτικά. Κάποια στιγμή έδωσε και την απάντηση. Παραιτήθηκε κι από τότε το ινμποξ του γέμισε κατάρες αλλά και ενθαρρυντικά μηνύματα ανθρώπων που έβλεπαν στην ιστορία του αντανακλάσεις δικών τους καταπιέσεων και απωθημένων. Πλέον τον πετυχαίνω συχνά σε διαμαρτυρίες, εκδηλώσεις και δράσεις αλληλοβοήθειας ως ΛΟΑΤΚΙ ακτιβιστή και κυρίως ζωντανό παράδειγμα της πεποίθησης ότι οι άνθρωποι όταν βρίσκουν τον δρόμο τους, όταν ξεφορτώνονται τους καταναγκασμούς και τις ενοχές, λυτρώνονται και ανθίζουν.
Περάσαμε ένα τρίωρο μαζί πριν λίγες μέρες σε μια ολόφυτη βεράντα στην Κυψέλη κάτω από έναν αδυσώπητα υπέροχο ήλιο. Η αφήγηση του ήταν συναρπαστική. Μάλλον η πιο σοβαρή παρέμβαση που έκανα ήταν να τεντώσω με χαρά τα μάτια μου στην υπαρξιακή, πολιτική και φιλοσοφική προτροπή «ανακάλυψε το μουνί σου», που σημαίνει ανακάλυψε το σώμα σου, τη σεξουαλικότητα σου, τη θηλυκότητα ως πηγή ηδονής και αντίστασης.
Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που προσέγγισε το ιερό, όταν πέταξε τα ράσα.
«Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι η ελευθερία έρχεται όταν ξεπεράσουμε τα σύμβολα».
Όταν σκέφτομαι τους λόγους που βρέθηκα κοντά στην Εκκλησία, αναγκαστικά επιστρέφω στην παιδικότητά μου. Ο πατέρας μου ήταν μουσουλμάνος. Το Ισλάμ στην κυρίαρχη αναπαράσταση τότε ισοδυναμούσε με τον κακό της ιστορίας. Εγώ είχα μεγάλο άγχος μη μαθευτεί στον περίγυρο μου, γιατί φοβόμουν ότι θα περάσω άσχημα. Χώρισαν με τη μητέρα μου όταν ήμουν πέντε χρονών και στη συνέχεια προσπάθησα να απεμπολήσω το μουσουλμανικό παρελθόν μας. Μεγάλωσα σε αυτή την πολυκατοικία, στον 4ο όροφο και η Εκκλησία είναι ακριβώς από κάτω. Η γιαγιά μου που είχε αναλάβει την ανατροφή μου, καθώς η μητέρα μου έκανε δύο δουλειές για να επιβιώσουμε, ήταν άθεη, κομμουνίστρια και αγωνίστρια. Ο παππούς μου ήταν παραδοσιακός σταλινικός που έκανε επικούς καβγάδες όταν με έβλεπε να πηγαίνω στην Εκκλησία. Έμενα μου άρεσε πολύ η μουσική, καθόμουν εκεί που έψελναν, άρχισα να ψάλλω κι εγώ. Οπότε η γλώσσα, η μουσική και η προσπάθεια να απωθήσω το μουσουλμανικό στοιχείο με έκαναν να κολλήσω. Ώσπου η γιαγιά μου, έφυγε απρόσμενα στην αγκαλιά μου όταν πήγαινα έκτη δημοτικού. Αυτό με έφερε από πολύ νωρίς αντιμέτωπο με τον φόβο του θανάτου.
Στην Κεφαλονιά, από όπου είναι η καταγωγή μας, υπήρχε ένας παπάς που έμοιαζε με τον Ζερβό στη Μανταλένα. Εμένα ως παιδάκι με σημάδεψε αυτή η ταινία γιατί επιζητούσε μια δικαιοσύνη και δεδομένου ότι με μεγάλωσαν γυναίκες, έβλεπα ότι τη δικαιοσύνη την επιζητούσε μια γυναίκα – η Βουγιουκλάκη – και ταυτιζόμουν ακόμα περισσότερο. Ο παπάς στην ταινία ξεπέρασε τα όρια της καθεστηκυίας τάξης και στάθηκε αρωγός της. Ο παπάς του χωριού μας ήταν ένας τέτοιος τύπος, χωρίς πολλά γράμματα αλλά με μια γνησιότητα. Μέσα μου αντικατέστησε πολύ ότι δεν είχα τον πατέρα μου. Ακόμα και τώρα υπάρχουν στιγμές που τον σκέφτομαι ως άνθρωπο γιατί ήταν δίκαιος. Η παρουσία του ήταν πολύ ισχυρή στα παιδικά μου χρόνια. Έπειτα η μητέρα μου παντρεύτηκε ξανά, γενικά έφτιαξαν τα πράγματα στο σπίτι αλλά εμένα μου έμεινε το μικρόβιο. Μετά το θάνατο της γιαγιάς μου πήρα πολλά κιλά. Τελειώνοντας την τρίτη λυκείου σκέψου ήμουν 140 κιλά. Παρότι είχα μια γενικά δυναμική παρουσία στο σχολείο, δεν αισθανόμουν ότι η πρόσληψη είναι στο 100%. Η σχέση μου με την Εκκλησία με έκανε να νιώθω σημαντικός. Επιπλέον, λειτουργούσε ως κέντρο μιας θεατρικής παράστασης, να πάρεις το θυμιατό, να βγεις με το σταυρό, είχε μια ροή. Δηλαδή αν με ρωτήσεις τώρα τι μου λείπει, θα σου πω να μπω νωρίς το πρωί στο ναό, να μυρίζει το φρέσκο ψωμί με βασιλικό, ένα κουτί με θυμιατό στο βάθος που αναδίδει μια μυρωδιά και ότι θα τραγουδήσουμε. Με στεναχωρεί που όλος αυτός ο θησαυρός της μουσικής, της τέχνης, των χρωμάτων, των οσμών ταυτίζονται με μια τόσο κακοποιητική πίστη. Το μεγάλο γαμώτο εκεί μέσα είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που θρησκεύονται, ενώ έρχονται σε επαφή με μια σπουδαία τέχνη, δεν παίρνουν τίποτα. Το ίδιο κάφροι μπαίνουν, το ίδιο κάφροι βγαίνουν.
Σπούδασα στο ιστορικό – αρχαιολογικό. Για το μεταπτυχιακό μου με βοήθησε ο νυν Αρχιεπίσκοπος Αμερικής – ένας άνθρωπος που παραμένει προοδευτικός μέσα στη ναφθαλίνη. Τότε είχε μια θέση στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, έβρισκε ενδιαφέροντα τα κείμενα μου και έστειλε μια επιστολή στην Αγία Έδρα να με δεχτούν εκεί να συνεχίσω τις σπουδές μου. Πήγα, τελείωσα, εργάστηκα ένα διάστημα στην Κύπρο και επέστρεψα στην Ελλάδα. Γνώρισα ένα αγόρι που το ερωτεύτηκα πάρα πολύ. Δεν ευδοκίμησε ιδιαίτερα αυτή η σχέση κι έπεσα σε δύσκολες ψυχολογικές καταστάσεις. Θεώρησα ότι όλα αυτά είναι μάταια. Τη σεξουαλικότητα μου την είχα ανακαλύψει και την είχα αποδεχτεί αλλά πίστευα ότι δε με βοηθάει να ανέβω συνειδητότητα. Ήθελα, λοιπόν, να μπω σ’ έναν κόσμο πνευματικό, να περπατήσω το δρόμο που περπάτησαν τόσοι άγιοι και ευτύχησαν. Οπότε ο λόγος που εντάχθηκα στην Εκκλησία ήταν πνευματικός και ανθρωπιστικός. Μπαίνεις σε έναν χώρο, έχεις ένα μισθό βασικό, άρα δεν άγχεσαι τι θα φας και τι θα πιεις, άρα έχεις χώρο και χρόνο να εργαστείς για τους άλλους. Πράγμα που όντως συνέβη, έδινα πάνω από έξι ώρες την ημέρα διδάσκοντας παιδιά στο κοινωνικό φροντιστήριο.
«Το πρόβλημα αρχίζει από τη σχέση που θέλει να έχει ένα θρησκευτικό σύστημα με την εξουσία και τον εξουσιαζόμενο. Η εκκλησία επέλεξε να έχει σχέση με την εξουσία».
Πίστευα πολύ. Προσευχόμουν. Από την τόση προσευχή μπαίνει ο εαυτός σε μια διαδικασία να βουρκώνει και πίσω από αυτό κρύβεται η ηδονή του ναρκισσισμού. «Κοίτα στην προσευχή έκλαψες. Ο Κύριος σου μίλησε, άρα είσαι άξιος» σκέφτεσαι. Αυτή η πορεία στην ουσία με βοήθησε ένα καταλάβω ότι η χριστιανική θρησκεία δεν είναι η λατρεία κάποιου τριαδικού θεού, είναι η λατρεία του εαυτού του καθενός. Οι χριστιανοί όταν διαφωνείς, βρίζουν, καταριούνται και βλαστημούν. Δαιμονίζονται όταν αμφισβητείς την πίστη τους, γιατί αμφισβητείς αυτούς. Η θρησκεία σε οδηγεί να λατρέψεις τον εαυτό σου και να πεις ότι αποκλείεται να ζήσω μόνο 60 χρόνια, πρέπει να ζήσω αιώνια. Εξομολογούσα κόσμο και διαπίστωνα συχνά ότι δεν υπήρχε καμία αγάπη και καμία ανοχή. Είχα υπόψη μου ότι υπάρχει μια υποκρισία στην Εκκλησία πριν ενταχθώ αλλά μέσα μου κάπου πίστευα ότι μιλάει ο Θεός. Απογοητεύτηκα πολύ από ανθρώπους που τους είχα πολύ ψηλά. Από την άλλη, γνώρισα και επισκόπους που είναι καλοί άνθρωποι. Γνώρισα επίσκοπο που μιλούσε με αγάπη για τον Ζακ Κωστόπουλο. Υπάρχουν κι αυτοί αλλά είναι οικτρή μειοψηφία. Το πρόβλημα αρχίζει από τη σχέση που θέλει να έχει ένα θρησκευτικό σύστημα με την εξουσία και τον εξουσιαζόμενο. Η εκκλησία επέλεξε να έχει σχέση με την εξουσία. Ο εξουσιαστής σκέφτεται πως θα ελέγξει τα σώματα των άλλων, ώστε να γίνονται μηχανές αναπαραγωγής που θα του δίνουν εργάτες και στρατιώτες. Γι’ αυτό χρησιμοποιούν την Εκκλησία. Σου λέει ότι από τη στιγμή που βαφτίστηκες σφραγίστηκε το σώμα σου, είσαι στρατιώτης του Χριστού, δεν υπηρετείς την αλήθεια σου αλλά τη δική μας. Το σώμα σου δε σου ανήκει, πρέπει να ακολουθήσεις τους δικούς μου κανόνες για να αναστηθείς στη Δευτέρα Παρουσία αλλιώς θα καείς στην Κόλαση. Ο Κωνσταντίνος δεν ήταν μαλάκας που έκανε το σταυρό σύμβολο της εξουσίας του.
Χειροτονήθηκα το Νοέμβριο του 2014 στην Κέρκυρα. Το πρώτο μου σοκ το έπαθα λίγους μήνες αργότερα, στις εκδηλώσεις για την 25η Μαρτίου. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα παραστώ σε μια δοξολογία με όλο το στρατό δίπλα μου. «Θέλω να ξεράσω» εκμυστηρεύτηκα σε μια κοπέλα που ήταν κοντά μου και κατάλαβε ότι δεν πέρναγα καλά. Έβλεπα όλες τις εξουσίες μαζεμένες σε απόλυτη ιεραρχία και ταξική διαστρωμάτωση. Εγώ ονειρευόμουν να γίνω ο δίκαιος παπάς του χωριού κι ίσως εάν ήμουν σε χωριό θα τα χα καταφέρει. Είχα γνωρίσει σ’ ένα χωριό έναν παπά – θησαυρό, πολύ αυθεντικός και δίκαιος. Είχε έναν επίτροπο που ήταν εμφανώς ομοφυλόφιλος. Μια μέρα μου διηγήθηκε την ιστορία του. Στο χωριό είχε μαθευτεί ότι ο άνθρωπος ήταν οροθετικός και ομοφυλόφιλος και τον κυνηγούσαν κανονικά με τις πέτρες. Όταν πήγε ο παπάς ξεκίνησε κάθε Κυριακή να τους μιλάει επίμονα και γλυκά για το πώς πρέπει να αγκαλιάζουμε το διαφορετικό. Τους έπεισε ότι ήταν λάθος η στάση τους. Όχι μόνο τον αγκάλιασαν αλλά έγινε και επίτροπος που σημαίνει ότι απολαμβάνει το σεβασμό όλης της κοινότητας. Ξέρεις, μερικές φορές εξετάζουμε κάποια πράγματα με τα μάτια της μετανεωτερικότητας αλλά τα χάνουμε εάν δεν ανακαλέσουμε το προνεωτερικό βλέμμα. Παλιότερα, ένα μοναστήρι ήταν καταφύγιο για ανθρώπους που ήταν διαφορετικοί. Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, πχ στην Κρήτη τις προηγούμενες δεκαετίες, άμα εντόπιζαν ότι ένα παιδί είναι θηλυπρεπές το κατεύθυναν στην εκκλησία. Δεν είναι καινούργια αυτά τα πράγματα στη χριστιανική μοναστική παράδοση. Έχουμε βυζαντινές ιστορίες για γυναίκες που βίωναν ανδρική ταυτότητα, πήγαν σε ένα μοναστήρι και έζησαν ως άνδρες. Βέβαια διασώζονται τέτοιες ιστορίες γιατί η αρρενωπότητα είναι το ιδεατό στη βυζαντινή φιλολογική παραγωγή. Αντίθετα παραδείγματα δε διασώζονται πολλά. Μόνο ευνούχους είχαμε που σχετίζονται με την εξουσία. Είσαι ένας ευνούχος για να διασφαλίζεται ότι η Αυτοκράτειρα δε θα γαμηθεί με άλλον και θα φέρει νόμιμο διάδοχο.
Το ράσο θα κρύψει, θα κρύψει και καλά που θα αναγκαστείς να θυσιάσεις, θα κρύψει και κακά. Εμένα δε με ρώτησε ευθέως κανείς εάν είμαι gay. Ξέρω πάντως ότι έχω μοιραστεί ιστορίες με ανθρώπους εκεί μέσα που αν τις ακούσει κανείς θα κοκκινίσει. Μάλιστα κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους όταν έφυγα, έγραψαν κείμενα εναντίον μου. Υπάρχουν άτομα που θέλουν να φύγουν και δε μπορούν, γιατί πχ έχουν τρία παιδιά κι είναι δύσκολο στα 50 να αφήσεις μια στρωμένη δουλειά. Έχουμε κάνει μια συντροφιά με φίλους/ες που συζητάμε πράγματα που μας φόρτωσε το εκκλησιαστικό γεγονός. Αυτό που δεν υπάρχει στην Ελλάδα είναι ένα κέντρο υποστήριξης στον απεγκλωβισμό από το χριστιανικό βίωμα, ενώ στην Ιταλία, την Ισπανία και άλλες χώρες έχουν αναπτυχθεί τέτοιες δομές. Με πλησιάζουν άπειροι άνθρωποι που μου λένε τις προσωπικές τους ιστορίες για το πώς πέρασαν άσχημα στο ράσο, γυναίκες πρεσβυτέρες που τις πάντρεψαν με το έτσι θέλω. Μου έστειλε ένα κορίτσι 23 χρονών που την πάντρεψαν με έναν παπά, ο οποίος την κακοποιούσε. Ευτυχώς κατάφερε να ξεφύγει. Στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι γυναικείες αφηγήσεις αυτές που φτάνουν σε εμένα.
«Ο εκκλησιαστικός μηχανισμός έχει βρει τρόπους να παγιώνεται. Παντρεύει έθνος και μαγεία και φτιάχνει συλλαλητήριο».
Θα σου πω ένα γεγονός ακόμα που με ταρακούνησε. Βρίσκω μια μέρα στο ιερατικό προφίλ μου στο facebook μήνυμα από ένα κορίτσι που ήθελε να συναντηθούμε για να μου μιλήσει. Το ραντεβού ήταν μπροστά από τον Άγιο Νικόλαο στην Ασκληπιού, φόραγα ένα ζωστικό ποντικί που από μέσα στο μανίκι είχε μια μελιτζανί φόδρα. Έσκασε μια τύπισσα εντελώς queer, κοίταξε το μανίκι και μου είπε για τη φόδρα, πληροφορίες που έδειχναν γνώση. Αυτό το κορίτσι, πλέον καρδιακή μου φίλη, προέρχονταν από δύσκολη οικογένεια. Ήταν πιστοί άνθρωποι που πήγαιναν τις Κυριακές σε ένα μοναστήρι. Είχε μια κατασκήνωση δίπλα, έτσι το κορίτσι το προσέγγισε μια νεαρότερη μοναχή, είδε ότι ήταν ζορισμένη και προφανώς πάτησε πάνω την ευαλωτότητα της. Με το που πήρε το απολυτήριο πήγε και έζησε ως μοναχή για εφτά χρόνια σε συνθήκες δουλείας, σωματικής γιατί πρόκειται για σκληρή εργατιά αλλά και διανοητικής. Εκεί διαλύθηκε η φίλη μου κι έφυγε. Ακόμα κάνει αγώνα. Η ηγουμένη είναι γνωστή και θεωρείται κάτι σαν σύγχρονη αγία. Κι εγώ έτρεφα απροσμέτρητο σεβασμό για το πρόσωπο της. Έπεσε, όμως, κι αυτός ο πύργος όταν πληροφορήθηκα με πόσο κακοποιητικό τρόπο φέρθηκαν στο κορίτσι. Με όλα όσα είδα και άκουσα, συνειδητοποίησα ότι δεν τους αφορά η θεολογία τους παπάδες. Αυτό που τους αφορά είναι αν βγαίνει μύρο από τα λείψανα για να αυτό -υποστασιοποιηθούμε ότι δε λέμε μαλακίες στον κόσμο κι ότι θα έχουμε κόσμο, η δεισιδαιμονία και ο εθνικοτοτεμισμός. Ο εκκλησιαστικός μηχανισμός έχει βρει τρόπους να παγιώνεται. Παντρεύει έθνος και μαγεία και φτιάχνει συλλαλητήριο. Το ίδιο το λειτουργικό γεγονός είναι μια ένεση ελληνορθοδοξίας. Οι άνθρωποι είναι στερημένοι από επιθυμία να αλλάξουν την πραγματικότητα και πάνε στην εκκλησία για να αισθανθούν σημαντικοί σε μια σαθρή βάση.
Ένα στιγμιότυπο που θυμάμαι με τρυφερότητα: Κάποια στιγμή ήμουν σε πολύ δύσκολη πνευματική κατάσταση, πέρασα ένα χρόνο στο σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνα σταυρώνοντας φανέλες των τουριστών που έρχονταν μιλιούνια. Έτσι ήταν η ζωή μου. Πήγαινα το πρωί στην εκκλησία και σταύρωνα. Προσπαθούσα να πω τη λειτουργία καθαρά και με παρρησία – σαν το Ζαλμά στο Άγγιγμα Ψυχής που ήταν το πρότυπο μου και ωραίο αγόρι – κι από δίπλα άκουγα «να την αφήσουμε 180 ευρώ;». Γραφεί μια μέρα ένας φίλος μου, ο Στρατής ότι υπάρχει μια τρανς στη Θεσσαλονίκη που είναι άρρωστη και να την καλέσουμε για συντροφιά. Την πήρα κι εγώ, μου άρχισε τα καλλιαρντά αλλά με σεβασμό. Μου ζήτησε να κοινωνήσει, της είπα πήγαινε εκεί, μου λέει εγώ θέλω εσένα. Πήρα το καράβι από Λευκίμμη για να μη το πάρω από πόλη και πέσει σύρμα που πάει ο διάκος. Περίμενα να πάρω τον ιερό άρτο, τσίμπησα ένα κομμάτι και το έβαλα σε αλουμινόχαρτο κι έφυγα. Σε όλη τη διαδρομή είχα «το σώμα και το αίμα» δίπλα μου αλλά ήθελα να κατουρήσω, να καπνίσω κι έλεγα δεν κάνει, έχεις τον κύριο δίπλα κι απλά έψελνα. Ηγουμενίτσα – Θεσσαλονίκη τέσσερις ώρες. Έφτασα, μου άνοιξε, συνεχίσαμε την κουβέντα που είχαμε στο τηλέφωνο για τη ζωή και τον έρωτα. Της λέω θα κοινωνήσεις; Μου λέει «δε νομίζω ότι ο Θεός είναι εκεί». Τρίπαρα εγώ. Με απασχολούσε από πολύ μικρό το ζήτημα των συμβόλων. Όταν είχαμε πάει ένα καλοκαίρι στον Λίβανο, είχε ένα τέμενος και ένα χριστιανικό ναό δίπλα. Μου έκανε εντύπωση. Ζωγράφισα ένα τζαμί με ένα σταυρό και έναν μιναρέ και με σάπισε το ξύλο ο πατέρας μου. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι η ελευθερία έρχεται όταν ξεπεράσουμε τα σύμβολα. Η Νανά, λοιπόν, είχε πίστη ακολουθώντας το συλλογικό βίωμα που διατηρείται στο χρόνο. Την είχε αποσυμβολοποιήσει, όμως, που είναι σημαντικό.
Η δολοφονία του Ζακ, επίσης, με συγκλόνισε. Τον γνώριζα ελάχιστα. Πριν πολλά χρόνια τον είχα πετύχει έξω από το Sodade στο πεζούλι και απλά κάναμε ένα τσιγάρο. Ένιωσα θλίψη και φόβο. Σκέφτηκα έναν άνθρωπο δικό μου που τον λατρεύω, ότι θα μπορούσε να είναι αυτός στη θέση του Ζακ, ότι για κάποιους διακυβεύεται η ύπαρξη τους στο δρόμο. Αν ο σύντροφος σου ή η φίλη σου δε μπορεί να γυρίσει σπίτι το βράδυ, για ποια πνευματική ελευθερία μιλάμε. Ποιος Θεός θέλει να έχει αυτό το πρόβλημα. Και λες, τι θα κάνουμε τώρα; Θα μείνουμε εδώ να παλεύουμε; Καθοριστικό ρόλο για εμένα έπαιξαν τα κορίτσια από το Bequeer. Ήταν Καθαρά Δευτέρα, όταν με βρήκαν η Chraja και η Φιλοθέη και μου είπαν ότι θέλουν να κάνουν μια διαφορετική performance, να ψάλλουν τη Μεγάλη Παρασκευή στην εκκλησία μου. Μη τα πολυλογώ έκαναν πρόβες όλη τη Σαρακοστή και εμφανίστηκαν στο ναό κουστουμαρισμένοι. Η κοινότητα κατευχαριστήθηκε με την performance και ζήταγε να τους προσλάβουμε ως ψάλτες. Άντε τώρα να τους εξηγήσεις. Ήταν μια φοβερή τετραφωνία που θύμιζε σλάβικες πολυφωνικές λειτουργίες. Ήταν αξιοθαύμαστο πόσο δούλεψαν για να γνωρίσουν αυτόν το χώρο κι από την άλλη πόσο αυτός ο χώρος απεχθάνεται οτιδήποτε διαφορετικό. Εκεί ζυγίζεις τον εαυτό σου και λες, που ανήκω; Εγώ, όπως σου είπα, αν και είχα κατανοήσει τη σεξουαλικότητα μου από νωρίς, όταν χειροτονήθηκα, έκοψα τα πολλά πολλά και προσπαθούσα να μην έχω ερωτική ζωή. Λίγο πριν το τέλος, όμως, τρελάθηκα. Έφτιαξα ένα προφίλ στο Romeo, γνώρισα ένα αγόρι κι ήρθα ξανά σε επικοινωνία. Οφείλω τις επιλογές στη ζωή μου στο hit της Chraja «ψάξε το μουνί σου». Το βίωσα και το βιώνω. Η αποτίναξη της αρρενωπότητας με απελευθέρωσε. Γνωρίζοντας τη σεξουαλικότητα μου από μικρός, αυτό έγινε γέφυρα για το βίωμα της θηλυκής πλευράς. Το ράσο, αντίθετα, είναι η πανοπλία της αρσενικότητας που επιβάλλεται υποχθόνια, δεν είναι η ωμη αισχρότητα, είναι η ιεροσύνη του άνδρα θεού, μια πολύ πιο σύνθετη διεργασία επιβολής. Θυμάμαι πόσο έντονα αντέδρασαν όταν τους είπα ότι θέλω να κάνω μεταπτυχιακό στις σπουδές Φύλου. Μέσω του κλήρου μπήκα μέσα στα σπίτια των ανθρώπων και είδα ότι η ισότητα κατατρώγεται. Αυτό που σόκαρε είναι πως το στερεότυπο της γυναικείας υπακοής είναι ιερολογημένο, δεν παγιώνεται απλώς, η ανυπακοή θεωρείται πνευματικά κολάσιμη. Αν βγεις από το στερεότυπο και κυριαρχήσεις στο σώμα σου, θα πας στην κόλαση. Έρχονταν γυναίκες κακοποιημένες από τους συζύγους τους, που τις προέτρεπα να πάμε να κάνουμε καταγγελία αλλά είχαν εσωτερικεύσει την καταπίεση και αρνούνταν. Μου έλεγαν ότι δε θέλουν να χαλάσουν το σπίτι τους, παρά μόνο να πουν τον πόνο τους. Κάπως έτσι, απομυθοποιήθηκαν μέσα μου όλα. Έβλεπα τον Αμβρόσιο ή τον Πειραιώς και αναρωτιόμουν «τώρα αυτόν τον διάλεξε το Άγιο Πνεύμα;»
«Οφείλω τις επιλογές στη ζωή μου στο hit της Chraja “ψάξε το μουνί σου”. Το βίωσα και το βιώνω. Η αποτίναξη της αρρενωπότητας με απελευθέρωσε».
Όταν ήμουν στη Ρώμη και σπούδαζα, είχα έρθει σε επαφή με ιερείς από τη Θεολογία της Απελευθέρωσης. Λίγο πριν παραιτηθώ σκέφτηκα να κάνω μια τελευταία προσπάθεια και να ζητήσω μετάθεση στη Λατινική Αμερική, όπου αυτό το ρεύμα είναι αρκετά μαζικό. Δεν τελεσφόρησε. Ο ψυχολόγος μου παρατηρούσε ότι βασανιζόμουν. Με συμβούλεψε να ψάξω να βρω ένα μέρος που να πηγαίνουν οι πνευματικοί ιερείς. Βρήκα ένα μοναστήρι στην Κρήτη. Εκεί τα έφερε η τύχη και έκανα την τελευταία μου λειτουργιά. Γιόρταζε ένας άγιος σε μια σπηλιά, είχαν μαζευτεί όλοι οι κρητικοί έξω από τη σπηλιά στους βράχους, κάποια στιγμή λέω ως είθισται «ας σηκώσουμε τις καρδιές στον ουρανό». Έχω το άπειρο του λιβυκού πελάγους έξω και τον κόσμο. Χάθηκα. Είπα αυτό το θείο που ψάχνεις δεν είναι μέσα στη σπηλιά αλλά έξω στην κοινωνία. Συνέχισα και στο τέλος στο τυπικό γονάτισμα με πιάνουν κλαυθμοί ελευθερίας. Εκείνη την ώρα άφησα τον Ιησού. Βγήκα και ελευθερώθηκα.
Πιστεύω στο θείο αλλά είναι στη φύση, στους ανθρώπους, στις στιγμές. Κάτι απερίγραπτο κάθε φορά. Ένα τακ που γίνεται μέσα σου. Στη διάρκεια του lockdown συμμετείχα σε ορισμένες δράσεις της ομάδας «Μοίρασμα». Μια μέρα ήμασταν με τον Ηλία στην οδό Ξούθου, βλέπουμε από το αμάξι μια σεξεργάτρια, βρέχει κάθεται σε ένα υπόστεγο, ανάβω alarm, κατεβαίνει ο Ηλίας να δώσει πακέτο με φαγητό. Τον πιάνει από το χέρι με δύναμη, τον κοιτάζει με κουρασμένο αλλά καθαρό μάτι και λέει ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής της. Είχε τόση αλήθεια που όταν το άκουσα με έπιασαν τα κλάματα. Και τώρα που στο λέω ανατριχιάζω. Αυτά με συγκινούν πλέον.
Από τότε που έφυγα και το γνωστοποίησα, ξέρω ότι κάθε μέρα, όταν μπω στα social media, θα βρω μηνύματα που θα με στείλουν στην κόλαση. Τον πρώτο καιρό στη γειτονιά με φώναζαν νεοταξικό πουστράκι. Μια φορά δυο τύποι πήγαν να με αρπάξουν, ευτυχώς πρόλαβα να εξαφανιστώ. Με στεναχωρούν δυο πράγματα κυρίως, όταν η κραχτρια είναι γυναίκα γιατί τα ζει η ίδια και το χει καταπιεί κι όταν είναι νεοφιλελεδες gay, απόρριψη έχω φάει κι από αυτούς. Έχω φτιάξει ένα κανάλι στο you tube, κάνω βίντεο που μοιράζομαι τις εμπειρίες και τις απόψεις μου, απευθύνομαι πρώτα από όλα σε παιδιά που είναι δυσκολεμένα λόγω της εκκλησίας, που έχουν μεγαλώσει μέσα στις ενοχές και δεν τολμούν να το ομολογήσουν ούτε στους εαυτούς τους αυτά που σκέφτονται. Γιατί είναι τόσο στυγερός ο εκκλησιαστικός τρόπος σκέψης που δεν μπορείς να βάλεις ερωτηματικό. Πολύς κόσμος μου στέλνει μηνύματα, ευχαριστώ κλπ. Επίσης, για να μιλήσω στους χριστιανούς, γιατί τους πονάω. Όταν έγινα ποιμένας έπρεπε να τους αγαπήσω όλους. Έκανα αγώνα για να αγαπήσω ακόμα και τους ακροδεξιούς και να προσπαθήσω να τους σπείρω αμφιβολίες και να δείξω έναν άλλο δρόμο. Κάποιοι δεν έχουν ιδέα από χριστιανική θεολογία, πιστεύουν ότι ο Χριστός φοράει φουστανέλα, την περικεφαλαία του Μεγάλου Αλέξανδρου και τρώει δίπιτο με το καλάσνικοφ στο χέρι, έτοιμο να διώξει τον «τούρκο τον κακό». Καμία σχέση όμως.
Αν έφευγα κι έκανα ένα βίντεο που θα παρουσίαζα την καλή μου, θα το χώνευαν. Η σεξουαλικότητα μου είναι το πρόβλημα. Η αδερφή είναι το πρόβλημα. Η θηλυκότητα είναι το πρόβλημα. Δε χρειάζεται πια να κρύψω τίποτα. Αυτή είναι η ελευθερία μου. Γι’ αυτό προτρέπω όλο τον κόσμο «ανακάλυψε το μουνί σου». Εγώ το έκανα και νιώθω καλά.