Ο Μιχαήλ Καλάσνικοφ έφυγε στα 94 του. Ο άνθρωπος που έχει ταυτιστεί απόλυτα με το “επικίνδυνο” παιδί του, το ΑΚ-47 (αλλά και το ΑΚΜ), ξεκίνησε την πορεία του ως ένα απλό παιδί -από τα δεκαοχτώ συνολικά της απόκληρης οικογενείας- και την ολοκλήρωσε μόλις χθες ως εθνικός θησαυρός της Ρωσίας. Εδώ οφείλω να πω κάτι: δε θεωρώ καθόλου σωστό να γράψεις αγιογραφία για κάποιον που κατασκεύαζε όπλα και συνέβαλε στην πολεμική βιομηχανία, ούτε επίσης να αποκρύπτουμε κάποια γεγονότα ή να τα ωραιοποιούμε. Ο Καλάσνικοφ έφτιαχνε όπλα και δυστυχώς πολύ επιτυχημένα. Έχοντας πει αυτό, νομίζω ότι τουλάχιστον είναι πρέπον να δούμε την πορεία της ζωής του και πώς το ΑΚ-47 έφτασε να είναι από τα πιο διαδεδομένα όπλα παγκοσμίως.
- Γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1919 σε μια μεγάλη αγροτική οικογένεια. Όπως προείπαμε, οι πολύ καρπεροί γονείς έφεραν στον κόσμο 18 παιδιά. Ασθενικός και πολύ συχνά κοντά στο θάνατο, άρχισε να γράφει ποίηση από πολύ μικρός, θέλοντας μια μέρα να γίνει ποιητής.
- Αργότερα, ξεκίνησε να πηγαίνει για κυνήγι με τον πατέρα του και έμαθε να χρησιμοποιεί το τουφέκι του.
- Μετά την κατάταξή του στον Κόκκινο Στρατό το 1938, άρχισαν να αξιοποιούνται περισσότερο οι ικανότητές του στη μηχανική, αναλαμβάνοντας ένα άρμα μάχης.(Μετά θα γινόταν και διοικητής άρματος). Και όπως είναι φυσικό, τα όνειρα περί ποίησης πήγαν περίπατο.
- Το 1941, τραυματίστηκε στη μάχη και από το κρεβάτι του νοσοκομείου άρχισε να σχεδιάζει υποπολυβόλα για το Στρατό και, παρόλο που τα πρώτα του σχέδια απορρίφθηκαν, το ταλέντο του ήταν αξιοπρόσεκτο από τα υψηλόβαθμα στελέχη. Αξίζει να σημειωθεί, ότι ήταν αυτοδίδακτος μηχανικός, με λίγες “επίσημες” σπουδές.
- Το σχέδιο που θα τον καθιέρωνε για πάντα στη βιομηχανία όπλων, αυτό του ΑΚ-47, έγινε μετά το τέλος του Β’Παγκοσμίου Πολέμου, το 1947. Η αρχική ιδέα ήρθε όταν επεδίωξε να “ματσάρει” τα όπλα του Γερμανικού Στρατού -όπως το StG44- και να παρέχει κάτι παρόμοιο στους συμπολεμιστές του.Τα αρχικά του σημαίνουν “Avtomat Kalashnikov”(“Αυτόματο Καλάσνικοφ”) και ο λόγος που το όπλο αυτό έχει αφήσει το στίγμα του είναι το χαμηλό κόστος παραγωγής, η προσαρμοστικότητά του σε διάφορα περιβάλλοντα από ερήμους μέχρι ζούγκλες και η ευκολία στη χρήση του.
- Το 1949, το ΑΚ-47 τυποποιήθηκε ως το υπηρεσιακό αυτόματο του Κόκκινου Στρατού, ενώ μέχρι και σήμερα παραμένει ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα όπλα σε όλον τον κόσμο. Ο Καλάσνικοφ, αργότερα υπερασπίστηκε το δημιούργημά του, όταν κατηγορήθηκε για τη χρησιμοποίησή του από τρομοκράτες και κοινούς κλέφτες.
- Μετά το Καλάσνικοφ, στα επόμενα χρόνια προσπάθησε να το βελτιώσει φέρνοντας το πιο εξελιγμένο ΑΚΜ, ενώ ασχολήθηκε και με άλλα όπλα, όπως το RPK και το PK.
- Στο τέλος της ζωής του, θεωρήθηκε εθνικός θησαυρός από τη Ρωσία. Δεν είχε συμβεί το ίδιο στους γονείς του βέβαια, που είχαν εξοριστεί στα ορυχεία της Σιβηρίας από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Το 2004, άνοιξε μουσείο στη γενέτειρά του στο Ιζέφσκ, όπου και παράγονται αρκετά Καλάσνικοφ.
- Είχε λάβει πολλές τιμές όσο ήταν εν ζωή. Ήταν μέλος του Τάγματος του Λένιν και Ήρωας της Σοσιαλιστικής Εργασίας. Στο Στρατό, κατείχε το αξίωμα του Στρατηγού, ενώ τα τελευταία χρόνια μέχρι και βότκα είχε λανσαριστεί με το όνομά του.
- Αντιμετώπιζε χρόνια προβλήματα υγείας και έφυγε χθες. Λέγεται ότι είχε εξομολογηθεί πως θα προτιμούσε να κατασκευάζει μηχανές του γκαζόν παρά όπλα, ωστόσο η ιστορία του γράφτηκε από αυτά. Αρνούνταν την ηθική ευθύνη για την “κακή” χρήση του όπλου του. Άλλωστε, μια κλασική φράση για το ΑΚ-47 είναι πως έχει “υπηρετήσει καλούς και κακούς το ίδιο”.
Νομίζω ότι είναι προφανές το τραγούδι που θα ακολουθήσει, ως κλείσιμο.