Πιστεύεις ότι ο πατέρας σου είναι καλύτερος ηθοποιός από εσένα; Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά γιατί είναι λίγο τουρλού οι εποχές μας. Ο ηθοποιός δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Είναι ένα αληθινό επάγγελμα με τη μαστορική του όπως κάθε επάγγελμα. Άρα ο πατέρας μου -εξ ορισμού- δεν είναι ηθοποιός. Σίγουρα είναι παρά πολύ ενδιαφέρον ρόλος. Όπως όλοι οι άνθρωποι. Μήπως εσύ είσαι καλύτερος συγγραφέας από τον πατέρας σου; Αυτοσχέδια ψυχανάλυση; Ως τα 30 μου έχω γράψει μόνο θέατρο, ανέκδοτη ποίηση και μερικά σενάρια για ταινίες μικρού μήκους. Άρα δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης ούτε κοινό πεδίο ορισμού. Ειδικά με τον Μίμη που συγγράφει εδώ και 30 χρόνια βιβλία με τους ρυθμούς που γυρίζει ταινίες ο Γούντι Άλεν. Κι επειδή τον θεωρώ σπουδαίο συγγραφέα έχω πολύ δρόμο μπροστά μου. Αν δεν πεθάνω νέος θα χαρώ να ρωτήσεις γέροντας τα αγέννητα παιδιά μου τι πιστεύουν εκείνα. Ποια είναι η διαφορά ενός «Νικόλα» από έναν «Νίκο»; Προσπάθησα να ρωτήσω τον Άσιμο και τον Καζαντζάκη αλλά δεν απαντάνε στο viber. Θα δοκιμάσω μέιλ κι επανέρχομαι. Γιατί ξανανεβάζεις το ίδιο έργο; Δεν είχες έμπνευση να βρεις κάτι καινούριο; Δεν είναι ίδιο έργο. Είναι μέρος δεύτερο. Το κείμενο είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου καινούριο, όπως και η σκηνοθεσία. Απλώς η ιστορία του ήρωα είναι καταδικασμένη να επαναλαμβάνεται. Στη δική μου Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α, με την Αντιγόνη Σταυροπούλου συνοδοιπόρο, κάνουμε κάθε βράδυ ολική μεταγραφή του έργου της Λένας επί σκηνής. Η δραματουργία είναι ένα κυβιστικό πείραμα. Κάθε βράδυ μια διαφορετική παράσταση συνολικά. Χύνεται μπόλικος ιδρώτας στο μυαλό δηλαδή. Και στο πάτωμα καρπούζι. Υπάρχουν ηθοποιοί που θα ήθελαν να παίζουν μόνο ένα ρόλο στη ζωή τους. Μήπως είσαι από αυτούς; Δεν έχω γνωρίσει κανέναν τέτοιο ηθοποιό. Και σίγουρα κάτι τέτοιο μόνο με την κατάρα του Προμηθέα ή με έναν πίνακα του Έσερ μπορώ να το παρομοιάσω. Άρα σίγουρα δεν θα το ήθελα. Διαβάζω στο δελτίο τύπου πολλή αυτοχειρία, θάνατος, κατσαριδοκτόνα και κάτω κόσμοι. Πολύ μιζέρια δεν έχουμε καθημερινά για να έρθουμε να μπλέξουμε με τη δικιά σου; Η παράσταση είναι μια ψυχεδελική κωμωδία για όσα δείχνουν ασήμαντα κι όμως μας καταπίνουν. Αυτό το πηγάδι των διαμερισμάτων μας εμπνέει την Κιτσοπούλου κι εμένα ως μεταπράτη της. Μιζέρια στην πράξη θεωρώ τα χαζοχαρούμενα και τα βαρετά. Οτιδήποτε άλλο λειτουργεί ομοιοπαθητικά. Και ίσως -μακάρι- λίγο παρακινητικά. Πιστεύεις ότι είναι μίζερη η ελληνική κοινωνία; Καταρχάς είναι ένα πράγμα η ελληνική κοινωνία; Η ελληνική κοινωνία είναι παράδοξη όπως όλες οι κοινωνίες και όλοι οι άνθρωποι ατομικά. Έξω καρδιά και μίζεροι, φιλότιμοι και μαλάκες, τρυφεροί κι επικίνδυνοι. Η τάση της κάθε εποχής απλώς μεγεθύνει κάποιες πτυχές. Ζούμε έναν σύγχρονο ρομαντισμό όπως στα τέλη του 19ου αιώνα. Συνεπώς είμαστε λίγο πιο ενοχικοί, λίγο πιο αναβλητικοί και λίγο πιο απαισιόδοξοι απ’ όσο χρειάζεται. Και μας ταΐζουμε με μικρο-ναρκισσισμούς και κυκλοθυμία. Από εποχές πολέμων όμως προτιμώ αυτή την κρίση. Ας περισώσουμε το μέλλον όσο γίνεται μεταξύ μας. Αλληλεγγύη ρε μ**νια και τέτοια. Αλλάζω θέμα. Μεταξύ μας όλα αυτά τα τσιτάτα που γράφεις στο Fb και στο ίνσταγκραμ, σε βοηθάνε καθόλου στο φλερτ ή ούτε αυτά πιάνουν; Τα ίδια -με λίγο περισσότερες λέξεις- θα έλεγα και στον φούρνο απέναντι από το σπίτι μου το πρωί ή σε ένα μπαρ το βράδυ. Ό,τι είναι πηγαίο κι όχι διδακτέα ύλη δεν κρύβεται. Άρα είτε βοηθάει αυταπόδεικτα είτε χαντακώνει αμαχητί. Γενικά μπελάδες δηλαδή. Καλού κακού πάντως μη μου γνωρίσεις τη γυναίκα της ζωής σου. Επιστρέφω στην υποκριτική. Σε βλέπω να παίζεις συχνά μόνος σου; Δεν μπορείς να συνεργαστείς με άλλους; Είναι αυτή η «ατομικότητα» πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας που λέγαμε πριν; Εμένα βρήκες να το ρωτήσεις αυτό; Που προσθέτω ήρωες ακόμη και στους μονολόγους; Οι πρώτες δύο παραστάσεις που σκηνοθέτησα είχαν θίασο 6 και 7 ηθοποιών αντίστοιχα. Συχνά βέβαια οι ηθοποιοί παίζουμε σε μικρούς θιάσους. Όχι βέβαια για λόγους ερμηνευτικής ματαιοδοξίας. Ίσα ίσα, όλοι οι σπουδαίοι κλασικοί ρόλοι είναι σε έργα αλληλεπίδρασης παρά πολλών χαρακτήρων. Αυτό προκύπτει συνήθως από ανάγκη και το καταλαβαίνεις. Είναι δυσβάσταχτες οι παραγωγές πολυπληθών θιάσων όταν δεν υπάρχει από πίσω ισχυρός επιχειρηματίας ή κάποιος θεσμός. Ειδικά με τα εισιτήρια σε κόστος ενός κοκτέιλ. Δεν πειράζει όμως. Το θέατρο δεν παθαίνει. Όπως δεν πεθαίνει το σινεμά. Γιατί κανένα νέτφλιξ δε μπορεί να νικήσει την τελετή μιας παράστασης ή μιας προβολής για τον θεατή. Κάπως έτσι λοιπόν θα ανεβάσουμε τον Γενάρη -με τη νέα μου καλλιτεχνική συμμορία Duende- στο εμβληματικό Βιεννέζικο Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά τις «Κούκλες». Μια χειραφετημένη μεταγραφή του Κουκλόσπιτου του Ίψεν, με ένα ensembe από 6 Νόρες επί σκηνής. Κι ας μπω φυλακή από τα χρέη αν δε γεμίζει κάθε βράδυ. Κι εκεί ξεκινούν τα προβλήματα της κοινωνίας. Στις φυλακές μας, ατομικά και συλλογικά. Ναι, ήταν μεταφορικό. Ποια ηθοποιός θα ήθελες να σου κόψει το αριστερό χέρι; Η Εύα Γκριν. Σε στιγμή οργασμού. Σε ένα σπίτι σαν στο Dreamers του Μπερτολούτσι. Να κουμπώσω ύστερα δίπλα της, στο πλάνο που εμφανίστηκε σαν Αφροδίτη της Μήλου. Σου δίνω τα κλειδιά της χώρας. Και ένα τζίνι. Μου λες τρία πράγματα που θα έκανες να βελτιωθεί η κατάστασή μας; Πολλαπλάσια κονδύλια στην Υγεία, στην Παιδεία και ένα μαγικό φίλτρο να απεμπλακούμε από την ακόρεστη και ταχύκαυστη ανάγκη για «το επόμενο καυτό ζήτημα των επόμενων ημερών». Αυτό είναι ο καρκίνος της γενιάς μας. Αυτή η μελαγχολική υστερία της pop-οποίησης των πάντων, από καινούρια viral χορευτικά και γάμους διασημοτήτων μέχρι καμένα παιδιά σε παραλίες και ξυλοδαρμούς ανθρώπων μέχρι θανάτου, όλα τείνουν να έχουν την ίδια καμπύλη ζωής από το trending topic ως τη λήθη. Και μακροπρόθεσμα στον εξανδραποδισμό. Κι είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι γιατί είναι εθιστικό αυτό το χαοτικό κοινωνικό παιχνίδι. Με άλλα λόγια, ο τίτλος του σάιτ σας είναι προφητικός και τρισκατάρατος. Σου βάζω και μεγάφωνα παντού, σε κάθε μεγάλη πόλη, τι σάουντρακ θα έβαζες; Σειρήνες πολέμου. Να μάθουμε ποιοι είμαστε πραγματικά. Κι εμβόλιμα το Μονόγραμμα του Ελύτη. Να μάθουμε να μας αγαπάμε όπως είμαστε.