ΜΟΥΣΙΚΗ: Ροκ κυρίως – κλισέ, αλλά συμβατό με την γενιά μου. Από τα πρώτα συγκροτήματα που άκουσα ήταν οι Led Zeppelin, οι Pink Floyd, αμέσως μετά οι Beatles και οι Rolling Stones. Όλα αυτά ανάμικτα με Κόκκοτα, Πουλόπουλο, Καζαντζίδη, Παύλο Σιδηρόπουλο και Αλεξίου (Καλδάρας-Σπανός-Κουγιουμτζής έπαιζαν πολύ όσο μεγάλωνα, σε παράλληλη δράση με Χατζηδάκι-Θοδωράκη-Μάνο Λοίζο). Από live θυμάμαι τους Stones μάλλον στο Μόναχο – είναι θαύμα που τους θυμάμαι, όλη τη συναυλία την είδα τηγανισμένη. Για κάποιο λόγο μου έμειναν οι Proclaimers στο Δουβλίνο και ο Michael Jackson στο Βερολίνο – μα ήταν καταπληκτικός, καμία σχέση με αυτό που νομίζει όποιος δεν τον είχε πετύχει σε σκηνή.
ΒΙΒΛΙΑ: Διαβάζω τώρα το The expedition του Jason Lewis, ενός τύπου που έκανε το γύρο του κόσμου με «φυσικά» μέσα (ποδήλατο, πατίνι, κουπί κλπ). Μου αρέσουν πολύ οι Alice Munroe, η Πηνελόπη Δέλτα, ο Τσιφόρος, ο Κοσμάς Πολίτης, ο Βασιλικός, η Sue Graffton και η Patricia Highsmith στην αστυνομική λογοτεχνία…χιλιάδες άλλοι, διαβάζω συνέχεια, το πιό δύσκολο είναι να διαλέξω βιβλία/συγγραφείς, το κομοδίνο μου είναι βασικά το πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι μου για 1 τμ. Μου αρέσουν και όλοι οι κλασικοί, εννοείται – από Ρώσους μέχρι Αμερικάνους. Πάντα σκέφτομαι ότι πρέπει να διαβάσω κάτι πολύ-πολύ σοβαρό, Προυστ πχ, και πάντα το αναβάλλω. Από την άλλη, τις αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες τις έχω διαβάσει σχεδόν όλες, οπότε δεν είμαι ντιπ ασόβαρη αναγνώστρια.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Όλες του Φελλίνι, όλες του Σέρτζιο Λεόνε. Μπορεί να τις πετύχω τώρα και να βαρεθώ, αλλά όταν τις είδα «έγραψαν» – ίσως επειδή ήμουν 18-25 χρονών. Μου άρεσε πολύ το Αβαταρ και η Ζωή του Πι από τελευταίες. Κατα καιρούς τσαντίζομαι με έναν σκηνοθέτη και μετά κάνει κάτι που με ενθουσιάζει, οπότε παίρνω πίσω τα μπινελίκια. Ο Wes Anderson πχ – μου φαινόταν όλο στυλ και από περιεχόμενο γιοκ, μέχρι που είδα το Grand Budapest Hotel και το βούλωσα. Θυμώνω με ταινίες που είναι δήθεν. Χαίρομαι με τις εγγλέζικες κομεντί. Μερικές φορές, και με αμερικάνικες ταινίες δράσης.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Άστα, δράμα. Δεν το’ χω καθόλου, μόνο κλιπάκια βλέπω. Και ψάχνω συνέχεια διάφορες μπούρδες στο Google ή στην Wikipedia.
ΣΠΟΡ: Είμαι ΑΕΚ από παππού, μπαμπά, Κωνσταντινούπολη κλπ. Κολυμπάω το καλοκαίρι (μίλια) και περπατάω πολύ (χιλιόμετρα).
TV: Χάλια κι εδώ, δεν την ανοίγω σχεδόν ποτέ. Έβλεπα με το μεγάλο μου γιο τα How I met your mother, The Big Bang Theory και διάφορα ημι-σαχλα του Seth McFarlan, αλλά στο κομπιούτερ, σπάνια στην τηλεόραση…
ΤΑΞΙΔΙ: Είχαμε πάει στις Μαλδίβες το 2000, ένα “ουάου” (=μεγαλεπήβολο) ταξίδι με φιλικό ζευγάρι και τα παιδιά μας που ήταν (και είναι) κολλητοί. Μου φαίνεται σαν διαφημιστικό για κοκτέηλ/αντιηλιακά/διακοπές όταν το θυμάμαι.
ΤΩΡΑ: Μελετάμε ένα σενάριο με την Ολγα Μαλέα, έτσι, από χόμπυ. Στις δουλειές μας πιά όλα από χόμπυ γίνονται – ίσως να ήταν πάντα έτσι. Σκέφτομαι κι ένα βιβλίο, να ξεκινήσω (να το γράφω) φθινόπωρο. Το Φερμουάρ κυκλοφορεί αυτές τις μέρες – είναι ωραίο μυθιστόρημα, εκδόσεις Παπαδόπουλος, κοινωνικο-ρεαλιστικο-κανονικό μου φαίνεται. Πειραματίστηκα με τη φόρμα, που λένε και οι Αμερικάνοι. Όχι εντάξει: είναι γρήγορο, έχει ροή, μια χαρά μυθιστόρημα. Όταν τελειώνεις με ένα βιβλίο σου παίρνει λίγο χρόνο να μπείς στο τριπάκι για το επόμενο, αλλά μπαίνεις σιγά σιγά. Γεροί να είμαστε.