ΜΟΥΣΙΚΗ: Ένα βράδυ η Tori Amos μου έσωσε τη ζωή. (Μεγάλη ιστορία για άλλη στιγμή). Το πρώτο τραγούδι των National που άκουσα ποτέ ήταν το About Today και έγιναν αυτόματα φίλοι μου. Από αυτούς που ακόμη και αν δεν ανταλλάξεις ποτέ κουβέντα στη ζωή σου, τους καταλαβαίνεις και σε καταλαβαίνουν.
Από την άλλη, τον Stephin Merritt και τους Magnetic Fields δεν θα τους καταλάβω ποτέ εντελώς και θα τους αγαπώ πάντα για αυτόν ακριβώς το λόγο. Ο David C. Berman των Silver Jews και των Purple Mountains μάλλον παραήταν σπουδαίος για αυτό τον κόσμο και μας άφησε νωρίς αλλά θα τον τιμώ για πάντα. Όπως θα τιμώ και τον Dr. John χάρη στον οποίο έμαθα όσα μπορεί να μάθει κανείς για τη Νέα Ορλεάνη χωρίς να έχει βρεθεί ποτέ εκεί. Ωστόσο, αν ακόμη είχαμε θρήσκευμα στις ταυτότητες θα απαιτούσα να αναγράφει “Λεοναρντκοενισμός”.
ΒΙΒΛΙΑ: Άνετα θα φόραγα λευκό πουκαμισάκι και γραβάτα για να σταματάω τους περαστικούς και να τους λέω «έχετε ένα λεπτό να σας μιλήσω για τον Σωτήρα μας, το 12 Bar Blues του Patrick Neate;»
Κατα τ’αλλα ό,τι και να γράψει ο Neil Gaiman θα το διαβάσω σε μια καθισιά. Και μετά θα το ξαναδιαβάσω. Το Asterios Polyp του David Mazzuccheli με βρήκε σε μια φάση που είχα βαρεθεί τα κόμικς και μου θύμισε ξανά πόσο τα αγαπώ, ενώ το Και με το Φως του Λύκου Επανέρχονται της Ζυράννας Ζατέλη το διάβασα μέσα σε 48 συνεχόμενες ώρες, θυσιάζοντας δυο μέρες από τριήμερες διακοπές.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Την έχω δει μόνο μια φορά και αρνούμαι να την ξαναδώ αλλά η Συνεκδοχή: Νέα Υόρκη θα είναι για πάντα η αγαπημένη μου ταινία. Αν με ρωτήσεις αύριο βέβαια, η απάντησή μου μπορεί να είναι το Florida Project. Ή ίσως το εγκληματικά υποτιμημένο Strange Days της Kathryn Bigelow. Το ότι μπορώ να σου παίξω κάθε μουσικό νούμερο από το Moulin Rouge μάλλον σημαίνει ότι και αυτό το αγαπώ. Όπως και τα Κανόνια του Ναβαρόνε που παρακολουθώ με κομμένη την ανάσα κάθε, μα κάθε, φορά. Αλλά και το Children of Men που δυστυχώς μοιάζει περισσότερο με ντοκιμαντέρ παρά με fiction, πλέον. Γενικά μιλώντας, δώσε μου sci-fi, μιούζικαλ ή πολεμικό και πάρε μου τη ψυχή.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Το φινάλε-πλάνταγμα του Six Feet Under με κάνει να ξεχνώ το πόσο άνισο ήταν. Τους χαρακτήρες του Treme τους νιώθω οικογένεια. Η Buffy είναι το διαχρονικό safety blanket μου. Φέτος, το Euphoria με πάθιασε και το Years and Years με χαστούκισε. Δεν θα παραδεχτώ ποτέ δημόσια ότι ακόμη παρακολουθώ το Grey’s Anatomy. Και φτάνουμε στον Doctor Who. Ίσως να μην είναι η σπουδαιότερη σειρά στην ιστορία της τηλεόρασης αλλά είναι σίγουρα η αγαπημένη μου. Με τα πάνω και τα κάτω της, τις καλές και τις κακές της στιγμές, είναι μια σειρά που διαρκώς αποδεικνύει ότι στην ουσία της είναι σπουδαιότερη από όσο νομίζεις. Όπως και το Tardis, “It’s bigger on the inside”.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Ένθερμος υποστηρικτής της τεχνολογίας και με παντελή άγνοια κινδύνου (φάε τη σκόνη μου Black Mirror), πέφτω πάντα με τα μούτρα σε κάθε τι νέο έχουν να επιδείξουν τα ιντερνετς. Το ότι η δουλειά μου είναι στα social media μου δίνει το ιδανικό άλλοθι να είμαι κολλημένος μόνιμα σε μια οθόνη και να αποφεύγω επιμελώς τις σειρήνες της κοινωνικής ζωής.
ΣΠΟΡ: Δεν θα το ήθελα, αλλά αν με πιέσεις θα βάλω τα σπορτέξ μου και θα βγω για τρέξιμο. Θα μισώ το σύμπαν μέχρι το 7ο-8ο χιλιόμετρο και κάπου εκεί θα γίνει το κλικ. Θα περάσω στη νιρβάνα του δρομέα όπου όλα είναι όλα μαγικά, τουλάχιστον μέχρι να μείνω από ανάσες. Και μετά θα δικαιούμαι (ή θα νομίζω ότι δικαιούμαι) να φάω μια μεγάλη πίτσα μόνος μου, οπότε τέλος καλό, όλα καλά.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Μου συμβαίνει ένα περίεργο πράγμα με τα ταξίδια. Όταν τα κάνω, τα απομυθοποιώ. Δηλαδή, οκ, «ωραία πέρασα» θα λέω αλλά μέχρι εκεί. Και έπειτα από καιρό πάντα έρχεται η στιγμή που τα μυθοποιώ ξανά και η κάθε ανάμνηση με χτυπά στο δόξα πατρί. Τρία άτομα στριμωγμένα σε Ford Ka να κοιμόμαστε σε ένα παρκιν του Εδιμβούργου, ο φωτεινός μας Γαλαξίας στο κεδρόδασος της Νάξου, το χιόνι να φωτίζει την Pontresina τα μεσάνυχτα, τα πόδια μου πρησμένα έπειτα από 18 χιλιόμετρα περπατήματος στη Disneyland στο Παρίσι, ο ύπνος σε ένα παγκάκι του St. James Park, το εκτυφλωτικό -εξ’ αντανακλάσεως- πρώτο ξημέρωμα στη Νέα Υόρκη. Η πεποίθηση τελικά, ότι η χρονομηχανή έχει ήδη εφευρεθεί και λέγεται μνήμη.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Έπειτα από μια ζωή στα Μεσόγεια (και ακόμα πάρα πέρα) απόφάσισα πριν 5-6 χρόνια να κάνω το φλερτ μου με το κέντρο, δεσμό. Έτσι μετακόμισα Παγκράτι και ανακάλυψα δίπλα μου το ωραιότερο μέρος της Αθήνας. Τον Λόφο του Αρδηττού. Μπαίνεις από την Αρχιμήδους, περπατάς τέρμα αριστερά στο πέταλο του Σταδίου, ανεβαίνεις το μονοπάτι μέχρι πάνω και βρίσκεσαι στο πιο ψηλό του σημείο. Όχι τόσο ψηλά όπως στον Λυκαβηττό που μοιάζει σα να κοιτάς την Αθήνα αφ’ υψηλού. Τόσο όσο χρειάζεται για να μη μπορείς να της αντισταθείς. Επίσης ανακάλυψα και τη χαρά του να πηγαίνεις στη δουλειά με τα πόδια, αλλά ας μη γινόμαστε πεζοί (#diplis) μετά από τόσο λυρισμό.
ΤΩΡΑ: Δεν ξέρω ακόμη τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Αυτό που ανακάλυψα όμως τα τελευταία χρόνια ως μέλος της ομάδας επικοινωνίας στο Ίδρυμα Ωνάση, είναι η χαρά του να εργάζεσαι για πράγματα που αγαπάς, πράγματα που πιστεύεις και πράγματα που αφήνουν αποτύπωμα. Κάπως έτσι ξεχνιέται κάθε κούραση, κάθε άγχος και η δουλειά παύει να είναι απλά μια δουλειά.