ΜΟΥΣΙΚΗ: Μπορώ να αντέξω όλα τα είδη μουσικής εκτός από trance και pop σκυλάδικο της εποχής μας! Θα με βρεις όμως να ακούω Radiohead, Muse, Placebo, Him, Porcupine Tree μέχρι Within Temtation, Evanescence, Florence and the Machine, Anathema, Cranberries. Στον καθρέφτη μου έχω τραγουδήσει πολλές φορές Anouk (Nobody’s wife), Pink Floyd (Wish you were here) και Χαρούλα Αλεξίου (Φεύγω). Βρίσκω μια ξεχωριστή μαγεία σε φωνές όπως ο Corey Taylor, η Amy Lee, η Dolores O’ Riordan, η Tracy Chapman, η Janis Joplin, o Serj Tankian, αλλά μέσα από τη δουλειά μου γνώρισα και λάτρεψα την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, τον Αντώνη Βαρδή, τον Μπάμπη Στόκα. Συχνά ταξιδεύω με κομμάτια όπως το «Sometimes I feel like screaming» των Deep Purple και το «Purity» των New Model Army, χωρίς να ξέρω το γιατί. Στο σπίτι πάντως ακούγαμε πολύ ρεμπέτικο, αυθεντικό λαϊκό και classic rock.
ΒΙΒΛΙΑ: Η Ευγενία Φακίνου, η Ζωρζ Σαρή, η Ρόζαμουντ Πίλτσερ, η Πηνελόπη Δέλτα, η Αλκυόνη Παπαδάκη είναι το ρομαντικό μου παιδικο-εφηβικό παρελθόν. Δεν ξεχνώ την πρώτη φορά που διάβασα το «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Νίτσε και το «Μονόγραμμα» του Ελύτη. Δεν ξεχνώ επίσης πως έχουν επιδράσει μέσα μου ο Όσκαρ Ουάιλντ, ο Κωνσταντίνος Καβάφης, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Νίκος Καζαντζάκης. Αυτό το καλοκαίρι κουβαλώ μαζί μου την «Φάρμα των Ζώων» του Όργουελ για να προβληματιστώ ξανά και ξανά, την «Άνω Τελεία» της Κικής Δημουλά γιατί η ποίησή της μου ταιριάζει γάντι, το μυθιστόρημα «Πώς να κρυφτείς» της Αμάντας Μιχαλοπούλου που το έχω αφήσει στη μέση, την θεατρική εκδοχή του «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» των ΜακΜίλαν και Ντόναχο για να θυμηθώ την αξία της ζωής μας, το «Nick Cave. Mercy on me» του Reinhard Kleist για λίγη μουσική ακόμη.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Μέρες που ‘ναι… ποιος ξεχνά το «Ας περιμένουν οι γυναίκες» του Τσιώλη. Άλλωστε εκεί μέσα βλέπει κανείς την Ελλαδάρα που δεν λέει να «θανατώσει το τέρας» που κρύβει μέσα της. Έκανα να κοιμηθώ μια εβδομάδα όταν είδα –παιδί ακόμη- τους «Επιζήσαντες». Τα «Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας» με τον Edward Norton, η «Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» με τον Jim Carrey και την Kate Winslet και το «Walk the line» αφιερωμένο στην ζωή του Johnny Cash με τον Joaquin Phoenix ανήκουν στις αγαπημένες μου ταινίες. Συστήνω ανεπιφύλακτα στους λάτρεις των σειρών το «Chernobyl». Φοβάμαι όσο τίποτε άλλο τα θρίλερ (κάποτε με έβγαλαν από το σινεμά γιατί ούρλιαζα) και προτιμώ να βλέπω και να ξαναβλέπω όλες τις ταινίες του James Bond, δηλώνοντας ευθαρσώς fan των Sean Connery και Daniel Craig. Δεν λέω όχι σε περιπέτειες με Bruce Willis, Liam Neeson, Steven Seagal… γιατί τέτοια είμαι και επιμένω στα θερινά σινεμά όταν αυτά έχουν σπιτική βυσσινάδα και βότσαλα για πάτωμα.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Για πολλά χρόνια δεν είχα τηλεόραση στο σπίτι μου, παρ’ όλο που ανήκω στην γενιά που μεγάλωσε με την ιδιωτική τηλεόραση. Δεν αισθάνομαι όμορφα με όσα βλέπω την τελευταία δεκαετία στην οθόνη. Για την ακρίβεια νιώθω ότι ο «βούρκος» του κουτσομπολιού μας έχει εγκλωβίσει σε πράγματα μικρά και ασήμαντα, ενώ τα fake news δίνουν και παίρνουν. Δεν μας αξίζει ως θεατές, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είμαστε υπαίτιοι για την επικράτηση αυτής της τηλεόρασης. Μάλιστα, ως άνθρωποι που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο δουλεύουμε για την τηλεόραση θα μπορούσαμε να βάζουμε πλάτη στα σπουδαία και όχι στα «σκουπίδια». Την χρονιά που μας πέρασε ήμουν στην συντακτική ομάδα του «Βινυλίου» στον ΣΚΑΙ και θέλω να πιστεύω πως κάπως έτσι θα βρούμε τον δρόμο για μια άλλη τηλεόραση, πιο ουσιαστική και συμβατή με την φύση μας.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Σχέση μίσους πάθους είναι αυτή! Δεν θέλω να το χρειάζομαι, αλλά δεν μπορώ χωρίς αυτό. Πως γίνεται όμως να είσαι δημοσιογράφος, άνθρωπος φρέσκος με ανοιχτές κεραίες, επαγγελματίας στον χώρο της επικοινωνίας και των δημοσίων σχέσεων… χωρίς να είσαι καλωδιωμένος ολημερίς κι ολονυχτίς με το διαδίκτυο και τα social media; Μάρτυς μου, το καλό το σύμπαν… δεν γίνεται. Όλα κινούνται μέσα από αυτό. Φοβάμαι την στιγμή που το μυαλό μου δεν θα μπορεί να λειτουργήσει γιατί δεν θα έχω την ευκαιρία να googlάρω. Έχω 3 mail, 2 fb profiles, 1 λογαριασμό στο twitter και έναν στο instagram, 1 blog, 4 fb pages που διαχειρίζομαι σταθερά και ας μην συνεχίσω… that’s life και ποιός μπορεί να ξεφύγει από την web_μοίρα του! Θα θέλω πάντα να μπω το βράδυ κρυφά στο δωμάτιο του Μαρκ Ζούκερμπεργκ και να του ρίξω κάτι στο ποτήρι με το νερό δίπλα στο κομοδίνο για να ξεπλύνω την ντροπή εκατομμυρίων χρηστών του fb που λανσάρουν τους ideal εαυτούς τους, αφήνοντας το real thing τους κρυμμένο για πάντα!
ΣΠΟΡ: Άλλη ερώτηση! Ας πούμε ότι δεν είναι όλα για όλους. Θα γουστάρω πάντα το TRX, αλλά κάποιος πρέπει να μου τάξει κάτι σπουδαίο για να αποκτήσω κίνητρο και να πηγαίνω συστηματικά. Παρακολουθώ όμως μπάσκετ ευχάριστα και καλλιτεχνικό πατινάζ με θαυμασμό. Για μένα τα στάδια γίνονται πόλος έλξης όταν φιλοξενούν συναυλίες κι όχι αθλητικές διοργανώσεις. Ωστόσο, έχω ανατριχιάσει όταν πήραμε το Euro το 2004, με τα μετάλλια του Κεντέρη στον στίβο, όταν ο Τσιτσιπάς νίκησε το Ναδάλ και με την υπέροχη, παιδική αθωότητα του Αντετοκούμπο.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Αν είχα την ευκαιρία να διαλέξω ιδιότητα ως πολίτης αυτού του κόσμου, θα διάλεγα εκείνη του ταξιδιώτη που έχει πάνω από μια πατρίδες και κάθε προορισμός αποτελεί και μια ψηφίδα στης ψυχής του το «κάδρο». Αν και δεν έχω ταξιδέψει πολύ για διάφορους –ανούσιους τελικά- λόγους, έχω πάει πάνω από μία φορές στη Ρώμη και θα εξακολουθώ να πηγαίνω για πάντα θαρρώ. Τα νησιά που με έχουν σημαδέψει βαθιά στην Ελλάδα είναι η Λέρος και η Σύρος. Εκείνα ξέρουν γιατί! Θα ήθελα να ανακαλύψω την Ασία, ως κάτι πολύ μακρινό σε σχέση με τα δικά μας δεδομένα και τη δική μας κουλτούρα και ελπίζω ότι κάποτε θα το κάνω με δόξα και τιμή. Πάντως, τα περισσότερα και μεγαλύτερα ταξίδια τα έχω κάνει μέσα από τα βιβλία, τις μουσικές και τους ανθρώπους.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Μεγάλωσα σε γειτονιά της επαρχίας με ποδήλατο δίχως φρένα. Το χωριό μου Αγιά, 7 χιλιόμετρα από την Πάργα, μου έδωσε την ευκαιρία να τρέξω, να παίξω και να λερωθώ όπως μου άξιζε. Στη Θεσσαλονίκη έχω βρει την αγαπημένη μου γειτονιά στην Άνω Πόλη όπου έζησα τα περισσότερα μου χρόνια και θα τα αναπολώ ώσπου να γκρεμιστεί ο κόσμος. Τώρα εξερευνώ την Πυλαία και ανακαλύπτω την ομορφιά της ησυχίας απ’ άκρη σ’ άκρη.
ΤΩΡΑ: Απολαμβάνω την εμπειρία του να έχεις κυκλοφορήσει το πρώτο σου βιβλίο. H πρώτη ποιητική μου συλλογή ήρθε στο φως από τις Εκδόσεις Πανεπιστημίου Μακεδονίας τον περασμένο Μάιο, με τίτλο «40 δαγκωμένες αλήθειες». Σε αυτή την απόλυτα συναισθηματική, συγγραφική δοκιμή… ξετρύπωσα από το συρτάρι μου 40 ποιήματα βγαλμένα από τον έρωτα και ό,τι τον περιβάλλει –πόνος, κενό, λάθη, συναισθήματα, ένταση, δάκρυ, γέλιο, μνήμες, πληγές, υπομονή, ανυπομονησία, γκρι και κόκκινο, μαύρο και άσπρο, ιστορίες, πρόσωπα πίσω από τις λέξεις. Τις «40ΔΑ» θα τις βρείτε… στην Αθήνα στον Ιανό της Σταδίου και στο Books Plus στην Πανεπιστημίου, ενώ στη Θεσσαλονίκη στις Εκδόσεις Πανεπιστημίου Μακεδονίας, στον Ιανό της Αριστοτέλους και του Cosmos –σύντομα και στο βιβλιοπωλείο Κωνσταντινίδης.