Ο (βιο)χημικός/ (ψυχο)φαρμακοποιός Alexander Shulgin περνάει οριστικά πια στην ιστορία ως ο επιστήμονας που έφερε στο προσκήνιο το MDMA, το οποίο είχε ανακαλυφθεί για πρώτη φορά στις αρχές του 20ου αιώνα. Όταν συνάντησε τυχαία την ουσία (του τη σύστησε ένας μαθητής του στο πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο), στα μέσα της δεκαετίας του ’70, ξεκίνησε μαζί με το φίλο του ψυχολόγο, Leo Zeff, να μελετάει τις θεραπευτικές ιδιότητες του φαρμάκου, ειδικότερα σε περιπτώσεις ανθρώπων που έπασχαν από σύνδρομο μετατραυματικού στρες. Ο ίδιος αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στην παρασκευή και χρήση ψυχοτροπικών ουσιών που θεωρούσε πως οδηγούσαν σε καλύτερη κατανόηση του κόσμου και της ζωής. Έχει περιγράψει άλλωστε αρκετά γλαφυρά την πρώτη του εμπειρία με ψυχεδελικές ουσίες:
«Κατάλαβα πως ολόκληρο το σύμπαν περικλείεται στο μυαλό και το πνεύμα. Μπορεί να επιλέγουμε να αποφύγουμε την πρόσβαση σε αυτό, ή ακόμα και να αρνιόμαστε την ύπαρξή του, αλλά είναι πράγματι μέσα μας και υπάρχουν χημικές ουσίες που μπορούν να το κάνουν προσβάσιμο»
Όταν πρωτοδοκίμασε την ουσία δεν εντυπωσιάστηκε ιδιαίτερα και χαρακτήρισε το MDMA ως το δικό του «μαρτίνι χαμηλών λιπαρών». Στην πορεία όμως, αυξάνοντας τη δόση, κατέγραψε τα εντυπωσιακά αποτελέσματα που παρατηρούσε, εκδίδοντας μάλιστα βιβλία που ανέλυαν λεπτομερώς τις επιδράσεις του MDMA αλλά και των υπόλοιπων (πάρα πολλών, από μεσκαλίνη μέχρι LSD και DMT) ουσιών που παρασκεύασε. Ο Shaun Reeves των Visionquest είπε άλλωστε στο Mixmag το 2012: «Το έργο του Shulgin έχει ένα βαθύτερο πνευματικό στόχο, να μας δώσει τα κλειδιά για τις πύλες της ενόρασης. Τυχαίνει βέβαια να έχει φτιάξει πάρα πολλά κλειδιά». Αλλά καθώς ο Zeff τριγυρνούσε τον κόσμο τονίζοντας τα πλεονεκτήματα της ουσίας στους συναδέλφους του, η ουσία ανακαλύφθηκε από έναν πρώην έμπορο ναρκωτικών και κάπως έτσι γεννήθηκε το Ecstasy και την ίδια στιγμή ο Dr. Ecstasy, όπως τον έχουν χαρακτηρίσει, μετατράπηκε ένα απ’τα πλέον επιδραστικά πρόσωπα της ποπ κουλτούρας των τελευταίων 30 χρόνων. Αν και σίγουρα ο ίδιος δεν είχε στο μυαλό του το υποπροϊόν που κατέκλυσε τα clubs μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Το MDMA, ακόμα και στην πλέον νοθευμένη του μορφή, πλημμύρισε τον κόσμο της ηλεκτρονικής μουσικής με αποκορύφωμα τη δεκαετία του 90, όπου λέξεις όπως Mitsubishi, Infinity, Armani, White Diamond κτλ. σταμάτησαν να νοηματοδοτούν μόνο αμάξια και ρούχα. Η χορευτική μουσική είχε βρει το ναρκωτικό της, τα πάρτι από εξάωρα έγιναν τριήμερα και ο Shulgin απογοητευμένος που ξεχάστηκαν τα θεραπευτικά πλεονεκτήματα της ουσίας, δήλωσε αποκηρυκτικα το 2005: «Δεν έχω καμία σχέση με το Ecstasy, εγώ μιλάω για το MDMA».
Η εξάπλωση του ecstasy, η υπερβολική του χρήση και τα πολλά θλιβερά που συνέβησαν, απ’το δικό μας +Soda μέχρι τα ιδιωτικά πάρτι στους ποταμούς της Αγγλίας, περιόρισαν την επιστημονική καριέρα του Shulgin, τρομοκράτησαν κάθε «μάνα raver» δημιουργώντας το κλασικό δίπτυχο “folk devil, moral panic” που λένε και οι Βρετανοί, έκαναν πλούσιους αρκετούς έμπορους κι «έκαψαν» αρκετά κύτταρα που έπρεπε να είναι στη θέση τους. Μάλλον δεν ήταν αυτός ο στόχος του.
Ο Dr. Shulgin ήθελε απλά να μάθουμε καλύτερα τον εαυτό μας.
