Τα Μνημόνια, ο Δήμος και η συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα
Επικαλείσαι συνεχώς τα Μνημόνια, έχεις χαρακτηρίσει τον Καμίνη «διαχειριστή πολυκατοικίας», μιλάς πολύ συχνά για την Αθήνα με όρους κεντρικής πολιτικής σκηνής. Δεν φοβάσαι μήπως φαίνεσαι ένα όντως φρέσκο πρόσωπο που όμως κάνει πολιτική με έναν παλιομοδίτικο τρόπο; Θέλω πολύ να απαντήσω σε αυτό. Είναι σαν να στρουθοκαμηλίζουμε όταν μιλάμε για την Αθήνα χωρίς να αναφερόμαστε σε κεντρικά πολιτικά ζητήματα. Όλοι ξέρουμε ότι υπάρχουν περιορισμένες αρμοδιότητες ή αλληλεπικαλύψεις με κάποια υπουργεία. Πώς μπορείς να μην τους κάνεις κριτική όταν δεν είναι σωστή η συνεργασία μαζί τους; Η επίδραση της κεντρικής πολιτικής σκηνής είναι παντού ορατή. Και φυσικά επηρεάζεται, όσο και αν ακούγεται μπανάλ πλέον, από την πολιτική του Μνημονίου.
Πάντως, είναι σαν να ακούω τον Γιώργο Καμίνη να μιλάει τώρα. Αυτή ακριβώς την απάντηση μου έχει δώσει δυο–τρεις φορές στο παρελθόν. Αλήθεια (γέλια); Όταν λοιπόν οι συνθήκες είναι αυτές που περιέγραψα έχεις δύο δρόμους: Ο ένας είναι να το παίξεις αμέτοχος και να αποδεχθείς το πακέτο των μέτρων που σου έρχεται από την κυβέρνηση, ακόμα κι αν αναγνωρίζεις ότι είναι προβληματικό. Και ο άλλος να πεις «φτάνει». Και να διεκδικήσεις, να έχεις άποψη και λόγο σε αυτήν την πολιτική. Φαντάζομαι αυτό δεν στο είπε ο σημερινός δήμαρχος. Γενικά, δεν μ’ αρέσει η σπέκουλα, αλλά δεν μπορώ να μην ανατρέξω σε δημόσιες δηλώσεις του κυρίου Καμίνη που τοποθετούνταν υπέρ των Μνημονίων.
Το αν εσύ, η οποιοσδήποτε άλλος υποψήφιος, δηλώνεις μνημονιακός ή αντιμνημονιακός, πώς θα κάνει καλύτερη τη δική μου ζωή στην Αθήνα; Κι εμένα δεν μ’ αρέσουν οι λέξεις και τα σχήματα και προσπαθώ να ελαχιστοποιώ τη χρήση τους, αλλά δεν μπορούμε και να κρυβόμαστε. Δεν θες να ξέρεις πώς στέκεται ο δήμαρχος απέναντι στις πολιτικές που μας γύρισαν χρόνια πίσω;
Ναι, αλλά δεν συνιστά μία αντίφαση, εσύ να διεξάγεις τη συζήτηση σε αυτό τo τερέν και ο Καμίνης να προβάλλει ως αίτημα τη μετατροπή της Αθήνας σε μητροπολιτικό Δήμο; Είναι μεγάλη κουβέντα ο μητροπολιτικός Δήμος, είναι κάτι που συζητάμε χρόνια στην «Ανοιχτή Πόλη» λόγω και των ιδιαίτερων γεωγραφικών συνθηκών του λεκανοπεδίου. Πάλι όμως είναι θέμα πολιτικής. Ας είμαστε ρεαλιστές, θέτοντας το ζήτημα του μητροπολιτικού Δήμου αυτή τη στιγμή, είναι σαν να πετάς την μπάλα στην εξέδρα, ενώ την 1η Σεπτεμβρίου ο νέος δήμαρχος καλείται να λύσει μεγάλα προβλήματα, με ελάχιστους πόρους. Προοπτικά, είναι ένα ενδεχόμενο που ασφαλώς και πρέπει να συζητήσουμε.
Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, βλέπει ή όχι τις εκλογές του Μαΐου (αυτοδιοικητικές και ευρωεκλογές) ως το σκαλοπάτι που θα τον φέρει στην εξουσία; Τον χαρακτήρα αυτό δεν τον δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει έτσι κι αλλιώς. Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο, ο Παπανδρέου δεν χρησιμοποίησε τον Καμίνη το 2010 για να νομιμοποιήσει την πολιτική του Μνημονίου;
Αυτό δεν είναι κάπως άβολο για εσάς τους υποψήφιους του ΣΥΡΙΖΑ; Δεν υποβαθμίζει τις προτάσεις σας; Δεν έρχεται σε αντίφαση με την επιταγή που έδωσε ο κόσμος στις προηγούμενες εκλογές με Μπουτάρη και Καμίνη, πρόσωπα δηλαδή εκτός «κομματικού σωλήνα»; Στις προηγούμενες αναμετρήσεις που όλοι έκαναν στείρα αντιπαράθεση ήταν ο Τσίπρας και η Πορτάλιου, που έβαζαν στην ατζέντα και τα θέματα της πόλης. Τώρα υπάρχει αντιστροφή. Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα γιατί πιστεύουμε στο πρόγραμμά μας, αλλά δεν μπορεί κάθε φορά να αλλάζει το κριτήριο.
Παρ’ ότι δεν θεωρώ ακριβώς ίδιες περιπτώσεις Καμίνη και Μπουτάρη, να μιλήσουμε και για το 2010. Ο κόσμος εκείνη την περίοδο, κυρίως ο προοδευτικός, ένιωσε ότι χρειάζεται αλλαγή.
Θυμάμαι ας πούμε, το αριστερό ακροατήριο να τάσσεται υπέρ Καμίνη για να διώξει τον Κακλαμάνη. Στο πρόγραμμα του Καμίνη το 2010, υπήρχαν πολλά πράγματα που θα ήθελα να τα εφαρμόσω έτσι και να εκλεχθώ. Η κατάληξη ποια ήταν; Απογοήτευση. Και κάτι άλλο, δεν ήταν ποτέ ακομμάτιστη επιλογή ο Καμίνης, αγκαζέ πήγαινε με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ.
Σε τι απογοήτευσε; Προσωπικά τρελαίνομαι όταν θυμάμαι τη διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών και βλέπω τώρα τον Λοβέρδο να υποστηρίζει Καμίνη. Τρελαίνομαι όταν θυμάμαι τον δήμαρχο να φωνάζει την αστυνομία για να διώξει τους άστεγους από το πολιτιστικό καφενείο στη Σόλωνος που είχαν πάει να βρουν καταφύγιο από το κρύο. Τρελαίνομαι όταν μιλάει για κέντρα υποδοχής-στρατόπεδα συγκέντρωσης στον Ελαιώνα όταν υπάρχει πια διεθνής κατακραυγή σε τέτοιες πρακτικές. Με ενοχλεί η απραξία του σε θέματα καθημερινότητας, π.χ. με την αιθαλομίχλη –δεν θέλω να φυσήξει για να φύγει, αλλά να μην κάνει πως δεν υπάρχει.
Όταν κάνεις τέτοιες διαπιστώσεις, κάνεις και πολιτική; Ναι, η αναφορά σε κάποια ζητήματα είναι η αφετηρία.
Ναι, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ κάποια στιγμή δεν πρέπει να πάψει να κάνει μόνο δημοσιογραφικού τύπου κριτική και να προχωρήσει σε προτάσεις; Νομίζω ότι έχουμε φύγει από εκεί. Έχουμε περάσει σε ένα άλλο στάδιο. Βασιζόμαστε στην κοινωνία και προσπαθούμε να βοηθήσουμε πολύ διακριτικά να στηθούν εστίες αλληλεγγύης στις γειτονιές.
Τους ανθρώπους αυτούς που είναι χωρίς χαρτιά, που είναι ευάλωτοι στην εκμετάλλευση και μοιραία στην παρανομία, τι θα τους κάνουμε; Η χώρα μας είναι η τελευταία στην Ευρώπη στους δείκτες παροχής ασύλου και στους ρυθμούς με τους οποίους προχωρά η νομιμοποίηση τους. Αυτό από μόνο του δημιουργεί ζήτημα εγκλωβισμού και συνιστά μία πολιτική, απάνθρωπη. Ο Δήμος δεν έχει τα εργαλεία να λύσει το πρόβλημα, αλλά οφείλει να το διαχειριστεί γιατί επηρεάζει και την εικόνα της πόλης. Δηλαδή, πώς γίνεται π.χ. στο Λονδίνο ή στο Βερολίνο να απορροφούνται οι μετανάστες, ας πούμε οι Τούρκοι στο Κρόιτζμπεργκ, και οι γειτονιές τους να είναι τουριστικά ελκυστικές; Μία ιδέα που αγοράζω εύκολα από το πρόγραμμα του Καμίνη το 2010 είναι οι υπαίθριες αγορές που θα χτυπήσουν και το ζήτημα του παραεμπορίου. Χρήματα από το ΕΣΠΑ για ολοκληρωμένες αστικές παρεμβάσεις μπορούν να βρεθούν. Ακόμα κι εδώ που είμαστε, χρήματα βρίσκονται αν υπάρχει πολιτική βούληση.
Χρήματα βρίσκονται ακόμα και από τον ιδιωτικό τομέα; Ας πάρουμε την περίπτωση της Πανεπιστημίου όπου το Ίδρυμα Ωνάση χρηματοδότησε μόνο τη μελέτη. Η υλοποίηση του έργου θα γίνει από το ΕΣΠΑ και το Περιφερειακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Αττικής. Εγώ θα ήθελα ο Δήμος να κάνει το σχεδιασμό, μαζί με τις υπόλοιπες δημόσιες υπηρεσίες, έχοντας ως βάση τις προτεραιότητες των πολιτών. Δεν θα ήθελα απλά να συναινεί σε έτοιμα πρότζεκτ που εξυπηρετούν (και) συγκεκριμένα ιδιωτικά συμφέροντα. Δεν μου αρέσει να αντιστρέφονται οι προτεραιότητες. Στην περίπτωση του ReThink, το πράσινο, οι ποδηλατόδρομοι, η διεύρυνση του δικτύου του τραμ, είναι απολύτως θετικά. Το όλο πρότζεκτ απαντά σε πραγματικές ανάγκες; Μήπως προωθεί τη διχοτόμηση του κέντρου, επιβαρύνοντας κυκλοφοριακά την περιοχή από την Πατησίων και πέρα; Τι χαρακτήρας θα δοθεί στην αλλαγή χρήσεων γης; Στη Βιέννη που υπάρχει και μια Ελληνίδα αντιδήμαρχος, η κυρία Βασιλάκου, για ανάλογη ανάπλαση πεζοδρόμησης έγινε δημόσια διαβούλευση τριών μηνών. Εδώ θέλουμε οι πολίτες να λένε τη γνώμη τους ή απλά να την ποστάρουν στο facebook;
Τονίζεις συνεχώς την κοινωνική διάσταση στην επίλυση των προβλημάτων της πόλης. Δεν θέλω να μειώσω το έργο του σημερινού Δήμου. Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να τρέφονται συμπολίτες μας από τα συσσίτιά του. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί πρέπει να εξαρτώνται αποκλειστικά από τις χορηγίες και γιατί ο προϋπολογισμός του ΚΥΑΔΑ έχει μειωθεί κατά 47% από την αρχή της κρίσης. Θα μπορούσε να αγκαλιάσει όλες αυτές τις συλλογικότητες που υποστηρίζουν την grassroots φιλοσοφία, π.χ. προϊόντα χωρίς μεσάζοντες και να τις προβάλλει αντί να τις βλέπει με καχυποψία. Όταν διαλύεται το σύστημα υγείας, είναι απαραίτητο να καλύψουμε π.χ. τους ανασφάλιστους. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή πέντε δημοτικά ιατρεία που είναι τραγικά υποστελεχωμένα. Πρέπει να λειτουργήσουμε εκτός manual. Δε θα χρησιμοποιήσουμε το βιβλιαράκι με τις οδηγίες χρήσης που περνούσε από χέρι σε χέρι τα προηγούμενα χρόνια. Εμείς, και ως αντιπολίτευση δεν λειτουργούσαμε μέσα από γραφεία. Στις γειτονιές μας ξέρουν.
