Η διαφορά του Κλικ από το Nitro; Το Nitro καταρχάς είχε πάντα λευκό φόντο εξώφυλλο με γκόμενες, ήταν στάνταρ. Το Κλικ δεν το είχε αυτό. Όταν τουλάχιστον άρχισε να συμβαίνει αυτό είχα φύγει. Το Κλικ είχε εξώφυλλα τον πρώτο κυβερνοπάνκ τύπο που εμφανίστηκε σε εξώφυλλο στην Αθήνα , τη Μαντόνα κομμένη στραβά. Το Nitro ήταν ο Κωστόπουλος. Το Κλικ της πρώτης περιόδου ήταν η ομάδα \ με τον Κωστόπουλο που τους μανατζάριζε τέλεια, γιατί φορούσε το κουστούμι και πήγαινε στις διαφημιστικές και έπαιρνε διαφήμιση με τη σέσουλα. Ήταν ένας πολύ μάχιμος μάνατζερ του εντύπου του, αλλά δεν ήταν το περιοδικό. Το περιοδικό ήταν από ένα σημείο και μετά. Οπότε το τέλος του lifestyle που έχουμε τρελαθεί με αυτή την ιστορία τώρα, πότε ήρθε; Υπάρχει μία μεγάλη παρεξήγηση. Lifestyle διεθνώς σημαίνει τα θέματα που δεν σου προτείνουν αξίες ζωής, σου προτείνουν ένα στυλ ζωής. Θα μπορούσε να είναι lifestyle και να έχεις μόνο βιβλιοθήκες, υπέροχες βιβλιοθήκες απ’ όλο τον κόσμο. Εδώ έχουμε παρεξηγήσει και ονομάζουμε lifestyle εκπομπές, ονομάζουμε lifestyle ανθρώπους, έντυπα, όποιον κάνει κίτρινη και ροζ δημοσιογραφία, όποιοι είναι με κοσμικές φωτογραφίες, περιοδικά και τέτοια τα θεωρούν lifestyle. Αυτό είναι λάθος, δηλαδή είναι μία κακή μετάφραση αγγλικών. Λέγανε μια περίοδο ότι τα free press είναι το νέο Lifestyle; Με την έννοια ότι είναι πιο εμπορικά. Επειδή πολλοί από τα πρώην έντυπα, τύπου Κλικ και 01 μπήκανε στο Free Press, δηλαδή θεωρούνε ότι η ίδια ομάδα μετακινήθηκε απλώς εκεί. Δε νομίζω ότι υπάρχει lifestyle πια, δε μπορείς να πεις lifestyle εφημερίδα την Athens Voice ακόμα και αν κάνει ένα θέμα με τις φυλές του Internet, δεν είναι Lifestyle αυτό, είναι μια εφημερίδα urban culture. Kαι η Lifo το ίδιο. Θεωρούν ότι επειδή ο Νένες ήταν παλιά στο Κλικ η Athens Voice είναι Lifestyle ή και ο Γεωργελές που έχει περάσει από το Κλικ. Άρα, με αυτή την άποψη πιστεύω ότι τελειώνει το lifestyle, όλοι το λένε δηλαδή, δε λέω και τίποτα σπουδαίο. Για τα free press λένε ότι δε δείχνουν την κανονική εικόνα της πόλης, πως εξωράισαν την Αθήνα πάρα πολύ και το έκαναν μια περίοδο που η Αθήνα πέθαινε και αναγκαστικά έπρεπε να πεις ότι γίνεται κάτι καλό στην πόλη, την στιγμή που η πόλη γέμιζε με μετανάστες, με χρυσαυγίτες, με οτιδήποτε. Δε τα αρνηθήκανε όμως αυτά. Ακόμα και οι πλευρές της πόλης που έδειξαν μέχρι τώρα τα free press, ακριβώς επειδή είναι εβδομαδιαία και έχουν την έννοια της εφημερίδας δρόμου, δε μπορούν να παρουσιάσουν κάτι ψεύτικο. Δηλαδή έδειξαν μερικές καλές πλευρές της πόλης. Αν υπήρχαν και αυτές δηλαδή με δυσκολία ψάχνεις πια να τις βρεις. Αλλά από την άλλη τα free press ωραιοποίησαν αυτό που υπάρχει. Δηλαδή, μάθαμε να ζούμε στην Αθήνα γιατί δε μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Δεν είναι κακό όμως αυτό. Όχι όχι. Το λέω ως καλό. Δηλαδή αγαπήσαμε τις ταράτσες της Αθήνας… Αλλά πέρασαν και κάποιες γενιές και πλέον μπορούμε να μιλήσουμε ότι έχουμε μια Αθηναϊκή γενιά η οποία είναι γκάγκαρη, πως να στο πω… Μερικοί που γεννηθήκαν εδώ, γουστάρουν το εδώ και δε σκέφτονται ότι κάποια μέρα θα γυρίσουν σε ένα χωριουδάκι. Έχει δημιουργηθεί πιστεύω πάρα πολύ έντονα μια γενιά όπως το λες και εσύ, που πραγματικά έχουν αγαπήσει την Αθήνα. Ε αφού μεγάλωσαν εδώ, βέβαια. Εμείς είχαμε την αναφορά. Εμείς βλέπαμε την πληροφορία και τον τρόπο ζωής έξω. Τα πιτσιρίκια το απέκτησαν πια, από τη στιγμή που η πληροφορία απομυθοποιήθηκε γιατί ήρθε στα δάχτυλα τους, την εφάρμοσαν στη ζωή τους εδώ, την ζωή που θέλουν. Πάντως έχουμε λίγο ακόμα αυτή τη βλαχιά που λέμε “πο, πο ένα ωραίο μπαρ είναι σαν ένα μπαρ που πήγα στο Βερολίνο. Ναι. Εντάξει. Το χουμε λίγο αυτό. Νομίζω έχει αρχίσει και σβήνει λιγάκι. Γιατί εντάξει έχουμε να αντιτάξουμε και τα νησιά ας πούμε, που θέλω να πω και αυτοί τα ζηλεύουν. Εσύ θα ήθελες να βγαίνεις τώρα στην Αθήνα; Να ήσουνα τώρα 22 ετών; Θα θελα να είμαι 22χρονος έτσι κι αλλιώς. Κοίτα τώρα δε βγαίνω. Δηλαδή έχει γίνει και ανέκδοτο ας πούμε, όταν με βγάζουν έξω το γράφουν στα περιοδικά.Τα λεφτά που έβγαζες τότε σου λείπουν καθόλου; Ναι. Βέβαια. Φυσικά. Και δε τα κράτησα κιόλας. Και για την ηλικία που ήταν όλοι. Δεν το συζητώ. Από πρόσωπα σου λείπουν κάποιοι; Ναι μου έχουν λείψει έτσι κάτι αγρίμια που συναντιόμασταν τη νύχτα. Ο Μπονάτσος; Ε, ναι. Κοίτα με το Βλάση δεν κάναμε ακριβώς παρέα. Αλλά επειδή δουλεύαμε μαζί και βγαίναμε ή βγαίναμε και μετά πηγαίναμε να δουλέψουμε. Όποτε ήμασταν μαζί ήτανε κατούρημα, δεν ήξερες που να κρυφτείς από όλο αυτό που γινόταν. Πάντως δεν είναι εύκολο τώρα να δημιουργηθεί ένας τύπος Μπονάτσου ας πούμε. Όχι αυτός ήτανε 100% αυθεντικός. Δηλαδή και υπερβολικός σε πολλά γιατί τον είχε παρασύρει αυτό το υπέροχο πράγμα που ήταν. Το μεγάλο ταλέντο του ποιο πιστεύεις ότι ήτανε; Ήταν aggressive αλλά δεν είναι αυτή η λέξη. Δεν κώλωνε, είχε θάρρος. Ήταν συνέχεια στην τσίτα. Τον γνώρισα, στα Άλλα Κόλπα. Νομίζω ότι λείπουν τέτοιοι τύποι από την Αθήνα αλλά τον Βλάση δεν τον βάζω στους Αθηναίους, αυτός ήταν celebrity. Έμπαινε σε ένα μαγαζί και ούρλιαζε, ρε παιδιά δηλαδή έμπαινε ουρλιάζοντας και έλεγε ατάκες, έβγαζε σλόγκαν επί τόπου. Ναι δεν υπάρχουν τέτοιοι στην Ελλάδα.Τη στήλη στην Athens Voice την έχεις βαρεθεί καθόλου; Ναι την έχω βαρεθεί γιατί ψάχνω να την ξαναβρώ για την ακρίβεια. Έχεις κάτι να πεις τώρα; Έχω να πω. Δεν είμαι σίγουρος πια για το τι ρόλο μπορεί να έχει η στήλη στη σημερινή πραγματικότητα. Προσπαθώ λίγο να την ξαναβρώ γι ‘αυτό και την έχω αραιώσει αρκετά ή την κάνω περισσότερο σαν compact θέματα. Η στήλη βέβαια και η πρώτη γενιά αυτής της στήλης που ήτανε το Εν Εξάρσει στην Βαβέλ και το Πανικοβαλ τώρα στην Athens Voice. Η τεχνική της ήταν τα μικρά blogs κειμένου που μπορεί να είχαν σχέση ή να μην είχαν σχέση. Προσπαθώ λίγο να το ξαναβρώ. Αλλά γενικά είμαι λίγο απογοητευμένος από την κατάσταση τώρα. Με αυτό που κάνουμε σαν δουλειά μας ας πούμε. Νομίζω κάτι άλλο πρέπει να βγει μέσα από αυτή την έρευνα. Όλοι ψάχνουμε λίγο πολύ. Φαίνεται δηλαδή. Και τα free press και τα site και τα portal, όλοι προσπαθούνε να βρούνε τι είναι αυτό το καινούριο. Αλλά πως να μιλήσεις τώρα σε ανθρώπους που είναι στα παράθυρα και φωνάζουν. Τι να βγεις εσύ να πεις; Εμένα η στήλη μου ήτανε λίγο αυτιστική, ήτανε εγώ τα λέω και εγώ τα ακούω και εγώ γελάω με τις κατασκευασμένες λέξεις μου, άντε και κάποιοι φίλοι μου. Ήτανε λίγο, είχε ένα σνομπισμό η στήλη, δε ξέρω πως να το πω αλλιώς. Αυτό νομίζω ότι τώρα πρέπει να το αλλάξω, πρέπει να βγω και εγώ στο δρόμο. Και το ψάχνω, δε ξέρω αν θα το βρω γιατί έχει να κάνει και με την ηλικία και με τα κουράγια. Δηλαδή νιώθω ότι με τραβάει λίγο άλλος χώρος, θα δούμε. Θα ήθελες να είχες φτιάξει το δικό σου περιοδικό; Όχι. Ποτέ δεν ήθελα να ηγηθώ ομάδας ή να έχω δικό μου περιοδικό. Έχω πολύ συγκεκριμένη και ισχυρή άποψη για το πως πρέπει να ναι ένα περιοδικό. Έχω δηλαδή τη γνώμη μου αλλά μου αρέσει πολύ να είμαι γραφιάς. Δεν είναι λίγο παράδοξο αυτό, που όλοι θέλουμε να κάνουμε καριέρα. Και στο τέλος δηλαδή που το τέρμα είναι εκεί. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι σκέφτονται αυτό. Ότι πότε θα φτιάξω τη δική μου φάση. Σήμερα έτσι όπως είμαστε… Όχι, όπως είμαστε τώρα ας πούμε αλλά όταν ήσουνα στα ντουζένια σου. Και τότε δεν ήθελα να κάνω καριέρα.Ήθελα να έχω αρκετά λεφτά ώστε να μπορώ να πηγαίνω σε μια συναυλία στο εξωτερικό, δεν με ‘νοιαζε να βγάλω δικό μου περιοδικό ή δε ξέρω τι άλλο. Να σου πω ποια ήταν η καλύτερη στιγμή στη δουλειά μου; Όταν ήμουνα μόνος μου στο studio σε ζωντανή εκπομπή και μιλούσα και έβαζα μουσική, εκεί. Εκεί ήταν ένα είδος δημοσιογραφίας σε εισαγωγικά που έκανα, που σπαρταρούσε, εκείνη την ώρα μπορούσα να λέω ό,τι θέλω, είχα και το ελεύθερο στα όρια μου αλλά ήταν μια δική μου εκπομπή αλλά αυτό ήταν ίσως το πιο ματαιόδοξο που έχω κάνει. Η άλλη ματαιοδοξία στη δουλειά μου ήταν αυτό το ότι είχα το πρώτο ενικό στα κείμενα μου. Στη γραφή. Γιατί έτσι μου έβγαινε, δεν σπούδασα να γράφω, δεν πήγα σε εργαστήρι, δεν πήγα πουθενά. Έγραφα καλές εκθέσεις μικρός, αυτό. Και ίσως γι ‘αυτό μου έχει μείνει και όλα μου τα κείμενα είναι σαν έκθεση αυτή τη στιγμή. Αυτό κάνω.
Ο Γιάννης Νένες είναι εδώ και χρόνια αρχισυντάκτης στη Athens Voice. Θα τον ακούτε από 1η Σεπτεμβρίου στο ραδιόφωνο του Pepper 96,6 μαζί με την Ματούλα Κουστένη από τις 8.00 έως τις 10.00 το πρωί. Έχει επίσης μεταφράσει την αυτοβιογραφία του Κιθ Ρίτσαρντς. Το Life κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Το Ροδακιό και είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς Laternative.