Μανώλης Αφολάνιο (Mc Yinka), 33 ετών, μουσικός , τραγουδιστής
Δραστηριοποιείσαι πολλά χρόνια στο χώρο της μουσικής και έχεις κάνει πολλούς πειραματισμούς. Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σου; Γεννήθηκα στην Ελλάδα, στα Πατήσια μεγάλωσα και έχω ρίζες από Νιγηρία. Στο σπίτι μου με τους δικούς μου ακούγαμε πολλή μουσική, κυρίως αφρικανική, νιγηριανή pop. Σε νεαρή ηλικία βέβαια, έβλεπα και πολύ MTV και μου άρεσε ο Michael Jackson. Στο δημοτικό και στο γυμνάσιο αναζητούσα το δρόμο μου μουσικά. Στο Λύκειο όμως μπήκα σε επαφή με την ηλεκτρονική και τη rap, αφού ο αδελφός μου άκουγε φανατικά αυτά τα είδη και είχε δημιουργήσει και ένα συγκρότημα, τις Παρεμβολές. Τότε ήρθα σε επαφή και με το hip hop αλλά και με την drum n’ bass. Στα 17 μου ουσιαστικά άρχισα να ασχολούμαι με τη φάση του mc. Μετά το Λύκειο ξεκίνησα να γράφω στίχους και έκανα freestyle sessions στο Ασανσέρ , στην Αγίου Μελετίου. Το δισκοπωλείο Discoball με βοήθησε να έρθω σε επαφή καλύτερα με την drum n’ bass. Αγόραζα σπάνιους δίσκους και απέκτησα επιρροές από dynamite και fats. Είχα αρκετούς καλλιτέχνες ως πρότυπα,από διάφορα είδη μουσικής, όπως τους wu -tang clan, τον Fela Kuti, τους Roots και τον Miles Davis.Έπειτα έκανα το πρώτο hip hop γκρουπ μου, που ήταν η ”Αδιάσπαστη Ουσία”. Κυκλοφορήσαμε δύο κομμάτια σε συλλογή της MBI, με την ονομασία Ηip hop don’t stop. Παράλληλα, άνοιξα τον κύκλο μου με μουσικούς κι έκανα δουλειές με τους Palyrria, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Συμμετείχα και σε άλλα σχήματα, όπως στους Dr Vodtkatini αλλά και στους Funkaholics Anonymous. Τότε άρχισα να μαθαίνω και μπάσο και εντάχθηκα περίπου στο 2004 στους ”Direct Connection” , όπου βρίσκομαι μέχρι και σήμερα.
Έχεις ασχοληθεί όμως και με το θέατρο. Αυτό πως συνέβη; Ασχολήθηκα για λίγο και με την υποκριτική και συμμετείχα στην ταινία ”Όμηρος” του Γιάνναρη. Τότε έπαιζα μουσική στο guru και ένας φίλος μου με έφερε σε επαφή με τον Γιάνναρη, το 2004. Το 2007 συμμετείχα και στη θεατρική παράσταση Festen με τους Στάνκογλου , Μαρκουλάκη και Μπαζάκα.
Η συνεργασία σου με τον Φίλιππο Πλιάτσικα λειτούργησε ευεργετικά για την μουσική σου εξέλιξη; Το 2007 συνεργάστηκα με τον Φίλιππο Πλιάτσικα, τον οποίο γνώρισα μέσω του Μάρκου Κούμαρη των Locomondo. Η συνεργασία ήταν εξαιρετική, με βοήθησε πολύ και είχε διάρκεια 4 ετών. Ο Φίλιππος έκανε και την παραγωγή του πρώτου μου δίσκου με τίτλο, Αλάνα. Είναι φοβερός καλλιτέχνης και τον ευχαριστώ για τη βοήθεια και τη στήριξη που μου παρείχε.
Με τους Imam Baildi, όπου και συνεργάζεσαι τα τελευταία χρόνια, θεωρείς πως ανοίγεις τους μουσικούς σου ορίζοντες; Από το 2009 μέχρι σήμερα συνεργάζομαι με τους ”Imam Baildi” και έχουμε επισκεφτεί περισσότερες από 20 χώρες ανά την υφήλιο. Η συνεργασία είναι πολύ καλή. Κάνουμε πολλά live και υπάρχει θετική ενέργεια. Μας έχουν μάθει σε όλη την Ελλάδα και χαίρομαι που είμαι μέλος μίας κολεκτίβας, που κάθε μουσικός αποτελεί μία γερή μουσική οντότητα και όλοι μαζί συμπράτουμε, ώστε να έχουμε μία δυνατή ομάδα. Θεωρώ πως και αυτή η συνεργασία με έχει βοηθήσει να εξελιχθώ μουσικά.
Η έξαρση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια σε ανησυχεί; Σίγουρα ανησυχούσα όταν έβλεπα την άνοδο της ΧΑ, τώρα έχω ”ηρεμήσει” όμως, γιατί έχω αποδεχθεί ότι υπάρχει μεγάλη μερίδα ανθρώπων, που υιοθετεί αυτές τις αρρωστημένες ιδέες. Ο ρατσισμός και ο φασισμός είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας αναπόσπαστο. Θα μπορούσε να σταματήσει αυτό με μία θετική προπαγάνδα, που περιέχει παιδεία και γνώση για το τι σημαίνει φασισμός. Πιστεύω πως πρέπει να δημιουργηθούν εστίες με σωστή αντιφασιστική δράση για να ριζώσει στα κεφάλια των ανθρώπων ο αντιφασισμός. Εγώ προσωπικά, δεν ένιωσα ποτέ ρατσισμό από καλλιτέχνες. Από τον κόσμο παλιότερα όμως ένιωσα ,αφού είχα δεχθεί διάφορα ρατσιστικά σχόλια, ειδικότερα στην επαρχία.
Τι σε έχει ενοχλήσει περισσότερο στην Ελλάδα; Η γραφειοκρατία. Εγώ επί σειρά ετών ταλαιπωρήθηκα με τα χαρτιά μου, περίπου 15 χρόνια. Το 2009 κατάφερα να τελειώνω με τη γραφειοκρατία και ένιωθα σαν ξένος σε μία χώρα όπου γεννήθηκα.
Η μουσική αποτελεί τρόπο έκφρασης για σένα; Η μουσική μου περνά κοινωνικοπολιτικά μηνύματα. Ως παιδί μεταναστών και μετά από όσα έχω βιώσει προσπαθώ μέσω της μουσικής να εκθέσω τους προβληματισμούς μου και τη γνώμη μου και να πάρω θέση σαν άτομο με πολιτική και κοινωνική συνείδηση. Νιώθω τυχερός γιατί έχω κάνει επάγγελμα κάτι το οποίο λατρεύω και με εκφράζει, αλλά έχω δουλέψει σκληρά και κατάφερα να εξελιχθώ μουσικά. Η μουσική δεν έχει όρια. Η μουσική για μένα σημαίνει ότι είμαι και δεν είμαι!
Στην επόμενη σελίδα η Ελένη Νζάνγκα