«Η ιδέα να περπατώ γύρω από κτίρια που έχουν εγκαταλειφθεί για διάφορους λόγους με συνεπαίρνει. Τι συνέβη και γιατί εγκαταλείφθηκε; Ποιά είναι η ιστορία που κρύβει κάθε κτίριο, μπορώ να βρω ιστορικά στοιχεία για τα μέρη αυτά στο διαδίκτυο; Όταν μπαίνω σε ένα εγκαταλελειμμένο χώρο αισθάνομαι σαν να μπαίνω στη μηχανή του χρόνου. Προσπαθώ να νιώσω τα συναισθήματα του παρελθόντος του και θέλω να τα δείξω με τις φωτογραφίες μου. Όταν οι άνθρωποι κοιτάνε τις φωτογραφίες και υποβάλλουν ερωτήσεις, τι, γιατί, πότε; νομίζω ότι έχω πετύχει», υποστηρίζει ο Brian Precious Decay.
Ο Brian Precious Decay είναι 40 ετών, ζει στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας και είναι στέλεχος σε μεταφορική εταιρεία. Από το 2010 επισκέπτεται εγκαταλελειμμένα κτίρια τον ελεύθερο χρόνο του, νοσοκομεία, κάστρα, εργοστάσια, εκπαιδευτικά ιδρύματα, κατακόμβες, ναούς, στρατιωτικές εγκαταστάσεις κ.ά.
Το ενδιαφέρον για τα κτίρια που καταρρέουν του κίνησε η ίδια του η πόλη, η οποία καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς στη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Παρακολούθησε σεμινάρια φωτογραφίας και ξεκίνησε αυτό το ταξίδι.
Είναι τρόπος ζωής, ψάχνω στο Google Earth, περιοχές στις οποίες φαίνεται πως δεν έχει απομακρυνθεί το χορτάρι, αντλώ πληροφορίες και από τις εφημερίδες, ανέφερε σε συνέντευξη στο CNN.
Το Βέλγιο είναι σε απόσταση δύο ωρών από την πόλη μου, επίσης ταξιδεύω στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αυστρία και σε άλλες χώρες.
Σε ποια χώρα βρίσκει περισσότερο αυτό που αναζητά: παρακμή, φθορά, εγκατάλειψη;
Στην περιοχή της πρώην Ανατολικής Γερμανίας βρίσκονται πολλά εγκαταλελειμμένα. Στην Αυστρία υπάρχει μία ολόκληρη πόλη, θέρετρο για σκι που είναι ερημωμένο. Στην Ιταλία και στην Πολωνία υπάρχουν κάστρα που δεν θυμίζουν σε τίποτα τις παλιές μέρες δύναμης.
Στην ιστοσελίδα του δημοσιεύει έργα του, αλλά επίσης τι ακριβώς είναι η αστική εξερεύνηση (Urban Exploration – Urbex), τονίζοντας ότι είναι στη φύση του ανθρώπου η περιέργεια, η ανάγκη γνώσης.
Όσοι έχουν ενδιαφέροντα τη φωτογραφία, ή την ιστορία ή το ντοκιμαντέρ εξερευνούν κτίρια που έχουν ξεχαστεί. Η αστική εξερεύνηση δεν είναι ακίνδυνη, σημειώνει, η φύση της δραστηριότητας ενέχει και φυσικό κίνδυνο και τον κίνδυνο της σύλληψης.
Όταν με βλέπουν με την κάμερα, θεωρούν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Δεν καταστρέφω κάτι. Θέλω να φωτογραφίσω ό,τι βρίσκω, αλλά δεν το μετακινώ. Αν αρχίσω να μετακινώ τα αντικείμενα, τότε έχω ένα στημένο σκηνικό, δεν είναι πραγματικό, αναφέρει ο φωτογράφος.
Τι είναι εκείνο που τον γοητεύει περισσότερο; «Η ιστορία του τόπου, σίγουρα. Και η φύση με εμπνέει. Κάποιες φορές βλέπεις μια στέγη σπιτιού που έχει καταρρεύσει και βρύα να έχουν καλύψει το δάπεδο. Αν το αφήσεις ως έχει, μπορεί να μεγαλώσει και δέντρο μέσα στο κτίριο, αυτό είναι που συναρπάζει τους ανθρώπους, νομίζω».