Η αλήθεια είναι πως δεν είχα σκοπό να γράψω για την Αστυπάλαια. Πλέον έχουν γραφτεί τόσα και τόσα άρθρα για τις ομορφιές αυτού του νησιού, που το θέμα “Οι x λόγοι να έρθεις στην πεταλούδα του Αιγαίου” έχει εξαντληθεί. Έχεις διαβάσει τόσα πολλά post, που ξέρεις πώς να φας σαν ντόπιος, σε ποια παραλία να πας οπωσδήποτε, από ποιο σημείο θα έχεις την καλύτερη θέα του νησιού. “Τσάμπα τον πήρα τον υπολογιστή”, σκέφτηκα. “Έχουν όλα ειπωθεί. Τι παραπάνω να πω κι εγώ;”.
Να όμως που είναι αυτά τα μικρά πραγματάκια που συμβαίνουν και σου αλλάζουν γνώμη και λες “όοοοχι, θα γράψω”. Έτσι την “πάτησα” κι εγώ και μάλιστα την “πάτησα” μόλις ο οδηγός του μίνι τοπικού λεωφορείου πάτησε την κόρνα του για να με χαιρετήσει. Αυτό ήταν. Έλιωσα. Γιατί, φίλοι μου, τι ομορφότερο δώρο υπάρχει από την επικοινωνία μεταξύ μας και την ευγένεια. Ένας άνθρωπος που με ήξερε μόλις δύο μέρες, γιατί με πηγαινοέφερνε στις παραλίες, με είδε την τρίτη μέρα να περπατώ και μου χτύπησε την κόρνα, μου μοίρασε ένα χαμόγελο και μου έκανε νεύμα με το χέρι του. Αυτή είναι η Αστυπάλαια. Ένα μπουκέτο ευγενικών ανθρώπων. Η Καρολίνα, ένα από τα δύο κορίτσια που έχουν το ξενοδοχείο Kallichoron, και θα κάτσει να σου πει ιστορίες από τότε που ερχόταν πιτσιρίκα στο νησί, ο Νικόλας που θα τον πάρεις τηλέφωνο να τον ρωτήσεις αν έχει έστω μία γεύση σορμπέ και θα σου πει πως έχει δέκα και πώς θα σε περιμένει για να πας να δοκιμάσεις, ο ιδιοκτήτης του Αστακούκος, που θα σου βάλει την ξαπλώστρα στη σκιά και με τη ραδιοφωνική φωνή του θα σου πει πως “αν θελήσεις κάτι να φας ή να πιες, απλά κούνα μου το χέρι και θα σε δω”, η κυρία από το μαγαζάκι με τα τουριστικά που θα σου δώσει ευχή για την εγκυμοσύνη σου, οι άνθρωποι από την ταβέρνα Μπαρμπαρόσα στη Χώρα που όλο χαρά θα σου πουν ότι έχουν vegan πιάτα για να φας και θα σου τα παρουσιάζουν με καμάρι.
Γιατί εδώ που τα λέμε, όλα τα νησιά έχουν τη δική τους ομορφιά και τις δικές τους καταπληκτικές παραλίες, όμως αυτά με τα οποία κολλάμε είναι αυτά στα οποία νιώθουμε σαν στο σπίτι μας. Και ως γνωστόν σπίτι είναι εκεί που υπάρχει αγάπη, που νιώθεις άνετος να περπατήσεις ξυπόλητος, να γελάσεις με τη ψυχή σου, να είσαι ο εαυτός σου.
Και η Αστυπάλαια είναι ακριβώς αυτό το νησί. Ένα μεγάλο σπιτικό.