Εικόνες από ένα road trip στην Ισπανία

Σπανιόλικες κιθάρες στα ηχεία και ξεκινάμε με ένα αυτοκίνητο από το αεροδρόμιο της Βαρκελώνης. Λίγα λόγια, πολλές εικόνες, αμέτρητες εικόνες, βεντάλιες, καστανιέτες, μπλε ουρανός, ήλιος, σύννεφα, βροχή, χαλάζι, βουνοκορφές με χιόνια, αστραπές, αμμόλοφοι, αρένες ταυρομαχιών, πάρκα, συντριβάνια, λουλούδια, εσωτερικές αυλές, αραβικά παλάτια, πολύχρωμα πλακάκια, μακάκοι, παγώνια, γλάροι, φοίνικες, φοίνικες, φοίνικες, jamón, jamón, jamón.

Α, ναι, και τορτίγια για πρωινό, μπραντς, μεσημεριανό, βραδυνό… Και γλυκιά σανγκρία ή tinto de verano σε κάθε ποταμίσια όχθη, σε κάθε λιακάδα, σε κάθε ταράτσα, βεράντα και αυλή. Κάθε ποτήρι και χαρά. Από τη Βαρκελώνη μέχρι τη νοτιότερη ηπειρωτική άκρη της Ευρώπης και πίσω. Κάθε τόπος και βαθιά χαραγμένη ανάμνηση. 

Η Βαλένθια με το τεράστιο, μακρύ πάρκο της, που το περπατάς για ώρες ή λιάζεσαι στο χορτάρι του, τη λαμπερή Πόλη των Τεχνών και Επιστημών, την Αγορά στο ιστορικό κέντρο με λιχουδιές από διάφορες γωνιές του πλανήτη. 

Το Αλικάντε με το κάστρο που κοιτάζει όλη την πόλη από ψηλά, τα μπαράκια με τους κράχτες σαν τα ‘90s στην Ίο και το πάρκο El Palmeral με τους αμέτρητους φοίνικες, τα γεφυράκια και τις παγόδες. Και τις φαγανές ψιψίνες. 

Η Γρανάδα που σαν και αυτή δεν υπάρχει άλλη, με την Αλάμπρα να φορά τα χρώματα του δειλινού, τα γραφικά θεόστενα σοκάκια της, τα ποταμάκια και τους λόφους της, τα τάπας στον ήλιο και τις παρέες στις μικρές πλατείες, τα χαμάμ της και τους τροβαδούρους που σε ξυπνάνε το πρωί με την κιθάρα τους, τις σπηλιές που μέσα τους πάλλεται ο ρυθμός του φλαμένκο και τις μουσικές συναυλίες στην Plaza de Toros, την πιο εντυπωσιακή εσωτερικά αρένα ταυρομαχιών της Ισπανίας, στην οποία δυστυχώς (όπως και σε ολόκληρη την Ισπανία εκτός από την περιφέρεια της Καταλονίας) οι ταυρομαχίες πραγματοποιούνται ακόμα. 

Η Κόρδοβα με τη Ρωμαϊκή της γέφυρα, το πέτρινο σπιτάκι μέσα στην πράσινη βλάστηση του Γουαδαλκιβίρ, τις αυλές με τα λουλούδια και την Calleja de las Flores, τη Συναγωγή και το Τέμενος δίπλα-δίπλα, τις ταράτσες με θέα τους πυργίσκους και τα patio με τα συντριβάνια και τους χορευτές φλαμένκο, τα ολάνθιστα μπαλκόνια της.

Η Σεβίλλη που σου κλέβει την καρδιά μόνο αναπνέοντας τον αέρα της, με το Αλκαζάρ να σε καλεί να χαθείς στους κήπους του και να παίξεις με τα παγώνια, τις άμαξες να βολτάρουν σαν σε ταινία μιας άλλης εποχής, τις βαρκάδες στην Plaza de España, τον κόκκινο ουρανό στη γέφυρα Triana και τα πολύχρωμα σπίτια στις όχθες του Γουαδαλκιβίρ, την πιο μεγάλη και σε οβάλ σχήμα Plaza de Toros, το πιο ωραίο φαγητό της διαδρομής στο Restaurante El Sella Triana και τη σκέψη ότι πρέπει να γυρίσεις πάλι εκεί. 

Το Κάντιθ με τις μαρμάρινες κολώνες σε ένα ατέλειωτο μπαλκόνι στη θάλασσα, την παραλία με τις ψαρόβαρκες και τα πλατσουρίσματα στο νερό, τα παγωτά στον ήλιο, τα σοκάκια που καταλήγουν στον Ατλαντικό και το άγαλμα του ποιητή José Martí που κοιτάει προς την Κούβα. Η Playa Paloma κρυμμένη πίσω από αμμόλοφους που θυμίζουν Σαχάρα, με τις πινακίδες θαμμένες στην άμμο και ηλιοβασιλέματα στα κύματα.

Η Ταρίφα, το μικρό στολίδι στο νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης, εκεί που ο δρόμος από την πόλη στο νησάκι της χωρίζει τον Ατλαντικό από τη Μεσόγειο. Οι σέρφερ της, τα σπιτάκια και οι πλατείες στα στενά της που μοιάζουν σαν να προσγειώθηκε ένα μικρό ιταλικό χωριό στο Αιγαίο. Το λιμάνι της που τα πλοία σαλπάρουν για Μαρόκο και το ταξίδι διαρκεί μόλις μία ώρα. Το αγέρι της και το παλιό μπαρ Madame, σαν ξεχασμένο πειρατικό μπαρ της Καραϊβικής με γαλλικά στοιχεία και κουβανέζικα ρούμια που κοστίζουν 6 ευρώ. Η Αλχεθίρας, η πόλη που γεννήθηκε ο διάσημος κιθαρίστας Paco De Lucia, με το μικρό του σπίτι να περιμένει να φωτογραφηθεί. 

Ο βρετανικός βράχος του Γιβραλτάρ, εκεί που πρέπει να δείξεις το διαβατήριό σου για να μπεις και να περάσεις με το αυτοκίνητο μέσα από τον διάδρομο προσγείωσης και απογείωσης του αεροδρομίου του. Ο ψηλότερος μονόλιθος της Ευρώπης (όπως μας ενημέρωσε ο Γκίζμο), με δεύτερο ψηλότερο το Όρος Κάλαμος στην Ανάφη. Το Γιβραλτάρ με τον φάρο του στο Europa Point, τον στριφογυριστό δρόμο προς το πάρκο στην κορυφή, εκεί που μπορείς να κάνεις παρέα με μακάκους, με τις αγγλικές παμπ που έχουν ονομασίες όπως Trafalgar Sq., τους αγγλικούς τηλεφωνικούς θαλάμους και τα κόκκινα διώροφα λεωφορεία και τη θέα στο μπλε άπειρο.

Η Μάλαγα, η γενέτειρα του Πικάσο, με το μουσείο με έργα του, με την τεράστια προβλήτα με τα μαγαζιά, το πάρκο κατά μήκος της παραλίας με τα συντριβάνια, την πλαζ De La Malagueta, τον τεράστιο, μπαρόκ Καθεδρικό Ναό της, το μεσαιωνικό φρούριο Αλκαζάμπα, τον μεγάλο πεζόδρομο με τα μαγαζιά της που το καλοκαίρι τον σκεπάζουν πανιά για να υπάρχει σκιά, την πανοραμική θέα στην πόλη και στο λιμάνι από το Mirador de Gibralfaro και το κάστρο ακριβώς δίπλα. Η Μοχάκαρ, μια τουριστική μικρή πόλη που στις φωτογραφίες μοιάζει με τη Σαντορίνη και από κοντά είναι ένα μικρό χωριό πολυκατοικιών ενώ το παραθαλάσσιο μέρος της μοιάζει με αυτά τα τουριστικά θέρετρα που έχω μάθει να αποφεύγω αλλά εξυπηρέτησε για μια βραδινή ξεκούραση από το πολύωρο ταξίδι με το αμάξι, όπως και το L’Hospitalet de l’Infant που είναι ένα ήσυχο θέρετρο στη θάλασσα, γεμάτο Γάλλους (δεν είναι τυχαίο το όνομα) και μια τεράστια αμμώδη παραλία. 

Η Βαρκελώνη που δεν έφτασαν δύο μέρες για να τη χορτάσουμε, με τη Γοτθική της συνοικία στην οποία μπορείς να χαθείς για ώρες, τα στενά πίσω από τη Barceloneta που θυμίζουν Παλιά Αβάνα, τον κόσμο που λιάζεται στα ξύλινα ντεκς της Rambla de Mar, τη Σαγράδα Φαμίλια που το αστέρι της ξεπροβάλλει πάνω από τα κτίρια της πόλης, την πολύχρωμη υπογραφή του Γκαουντί, το άγαλμα του Κολόμβου, το βουνό Τιμπιντάμπο στο βάθος, τους ενοχλητικούς σερβιτόρους στην καταπράσινη και σκιερή La Rambla και όλα αυτά που δεν προλάβαμε να δούμε και μας κάνουν να περιμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη φορά που θα βρεθούμε εκεί.