Σας φαίνονται πολύ μακρινές οι μέρες της καραντίνας; Είναι και δεν είναι. Αρκετά κοντινές ώστε να θυμόμαστε ακόμα τις φρίκες που τρώγαμε και τους άπειρους τρόπους που ψάχναμε για να κάνουμε την ώρα να περάσει μέσα στο σπίτι, αλλά και αρκετά μακρινές ώστε να έπρεπε υποθετικά να έχουμε ζήσει μια καλύτερη καθημερινότητα.
Σε εκείνη την περίοδο του εγκλεισμού, διάφοροι καλλιτέχνες έγραψαν (ή επανέφεραν παλαιότερα) τραγούδια εμψύχωσης, ελπίδας, αντίστασης, παρηγοριάς και τα μοιράστηκαν μαζί μας με αυτοσχέδια βιντεάκια. Πολλά από αυτά με εικόνα του Zoom, άλλα σε σαλόνια, κρεβατοκάμαρες, κήπους, κουζίνες, ακόμα και γκαράζ.
Και κάπως το είχαμε πιστέψει ότι θα τελειώσει αυτή η πανδημία και θα ξεχυθούμε στους δρόμους σαν τα μπαλέτα του Μεταξόπουλου σε ταινία του Δαλιανίδη. Και για λίγο έγινε, δεν θα πω ψέματα. Αλλά μετά, μπαμ! Ένας πόλεμος κοντά στο σπίτι μας, καταποντισμένες πόλεις και χωριά σε ολόκληρο τον κόσμο από σεισμούς, πυρκαγιές, πλημμύρες, χιόνια, δολοφονίες, ναυάγια, εκτροχιασμοί τρένων, νεκροί άνθρωποι, νεκρά ζώα, νεκρή φύση.
Πόσο πια να τραγουδήσουμε ότι όλα θα πάνε καλά; Αφού δεν βγαίνει το ρημάδι. Το κατάλαβα σε μία βόλτα με αυτοκίνητο πριν λίγες μέρες που μπήκε στο ραδιόφωνο ένα από τα κομμάτια της καραντίνας. Φιάσκο. Σε κάθε στίχο απαντούσαμε με μία ειρωνική ατάκα για όλα αυτά που μας έχουν βρει και δεν έχουν σταματημό. Και το «Hello darkness my old friend» από το The Sound of Silence των Simon & Garfunkel φαίνεται πολύ πιο ταιριαστό και ας έρχεται από το μακρινό 1964.
Κυκλοφόρησε στην πρώτη καραντίνα, στις 25 Μαρτίου 2020. Το αμερικανικό συγκρότημα περίμενε τη λιακάδα να έρθει προς το μέρος του. «Oh, I know that there’ll be better days, oh, that sunshine ’bout to come my way. May we never ever shed another tear for today, ’cause oh, I know that there’ll be better days. Been waking up to a new year, got the past million miles away. I’ve been waking up with a new fear but I know it’ll wash away». Περίμενε τις καλύτερες μέρες, και τον φόβο με τον οποίο ξυπνούσε να εξαφανιστεί. Δεν τους βγήκε το τραγουδάκι όμως. Συγγνώμη φίλοι μου πολλά μπορεί να εξαφανίστηκαν, αλλά ο φόβος γνωρίζει μεγάλες δόξες στις μέρες μας. Μόνο ο ουρανός στο κεφάλι δεν μας έχει πέσει ακόμα.
Ο Αλκίνοος είχε όλη την ελπίδα μέσα του εκείνη την περίοδο ότι μια μέρα θα είμαστε ξανά χαρούμενοι. «Θα περάσει, θα τελειώσει κάποια μέρα σαν κι αυτή. Θα το πει ο κυριούλης έξι η ώρα στην TV. Ποταμός θα ξεχυθούμε απ’ τις πόρτες τις κλειστές. Σαν παιδιά ν’ αγκαλιαστούμε με καρδιές ορθάνοιχτες. Μαζί ξανά»! Αλλά εδώ που φτάσαμε, όταν ακούμε για ποτάμια και πόρτες κλειστές, το μόνο που σκεφτόμαστε είναι σπίτια πλημμυρισμένα, την εθνική οδό Αθηνών-Θεσσαλονίκης να έχει γίνει λίμνη και ακόμα αναρωτιόμαστε «πότε ρε φίλε δηλαδή θα τελειώσει»; Και ο κυριούλης στις έξι η ώρα στην TV, με βλέμμα δήθεν θλιμμένο, μόνο χαρούμενα νέα δεν μας φέρνει. Να αγκαλιαστούμε ναι, αλλά όχι μόνο για να σώσουμε ή να παρηγορήσουμε αλλήλους.
Το τραγούδι γράφτηκε ως ύμνος για την κατάσταση που επικρατούσε παγκοσμίως με τον κορωνοϊό τον Απρίλιο του 2020. Ο Pitbull εδώ πάντως στην έναρξη πέφτει μέσα. Τι είναι αυτό που εξαπλώνεται πιο γρήγορα από οποιονδήποτε ιό; Ο φόβος. «You know what spreads faster than any virus? Is fear. When it comes to fear you can either forget everything and run I said or you can face everything and rise I believe. And let me tell you what I believe I believe that we gonna face everything and rise. I believe that we will win». Στη συνέχεια πάντως μέχρι στιγμής, δεν θα έλεγα ότι πέτυχε διάνα. Όλα τα αντιμετωπίζουμε ναι, αλλά δεν βλέπω να νικάμε κάτι. Αντιθέτως, αρχίζουμε πάλι να μένουμε σπίτι (όσοι έχουμε ακόμα σπίτι να μείνουμε) γιατί δεν βγαίνει να ξοδευτούμε και πολύ. Και συνεχίζουμε να φοβόμαστε μη μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.
Η Dolly έχει περάσει πολλές δυσκολίες εκτός από χαρές και ξέρει ότι αν θες ουράνια τόξα θα σου έρθει η βροχή. Οπότε μάλλον κάτι κάνουμε λάθος και ευχόμαστε ανάποδα. Γιατί σαν να περπατάμε με ένα γκρίζο σύννεφο επάνω από το κεφάλι μας νιώθω από την άνοιξη του 2020. Δηλαδή, με το συμπάθειο κιόλας, ούτε μαντολίνο έχω παίξει, ούτε σάλπαρα με το σκάφος μου στα ανοιχτά, ούτε πέταξα χαρταετό. «You want rainbows, you get rain. We’ll all be forever changed. I’ll sail my boat and fly my kite, walk in the park, go out at night and hold my loved ones extra tight, when everything is on the mend. I’ll even drink with my old friends, sing and play my mandolin, we’ll make it through this long dark night. Darkness fades when faced with light but everything’s gonna be alright, when life is good again». Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω για να μου φέρετε ένα μαντολίνο και ένα σκάφος και να ξεχάσω όλα μου τα προβλήματα, όπως η Dolly.
Αυτό και αν ήταν αισιόδοξο ντουετάκι. «Όλος ο κόσμος θα μοιάζει με χρώμα που σου ταιριάζει. Κι όταν περάσουνε όλα θα δεις, θα ´ναι εδώ καλοκαίρι, όλη η παρέα θα πάμε ξανά στα πιο όμορφα μέρη. Όλα θα πάνε καλά, την ελπίδα κρατάμε γερά. Στο σκοτάδι μη σβήνεις το φως κάθε θύελλα πάντα περνά… Όλα θα πάνε καλά, κάθε θαύμα με πίστη αρχινά. Και θα βγούμε και πιο δυνατοί, η αγάπη τα πάντα νικά. Όλα θα πάνε καλά»!
Βέβαια εντάξει, αν υποθέσουμε ότι μας ταιριάζει το χρώμα το μαύρο το κιάραχνο, τότε μέσα έπεσαν. Ο κόσμος έτσι μοιάζει. Τα πιο όμορφα μέρη κάπως δύσκολα να τα επισκεφτούμε, πρώτον γιατί δεν υπάρχουν πολλά λεφτά και δεύτερον γιατί τόσα και τόσα μέρη είτε έχουν καεί, είτε έχουν γίνει λίμνες, είτε έχουν ισοπεδωθεί από σεισμούς. Ας μου πει κάποιος εν τω μεταξύ πώς θα κρατηθεί το φως αναμμένο με κομμένο ρεύμα. Πιο δυνατοί δεν ξέρω αν θα βγούμε, προς το παρόν ψάχνουμε χορηγό ψυχικής υποστήριξης και την αγάπη που χάθηκε σε έναν καταπέλτη πλοίου και σε ένα καΐκι στα σκοτεινά νερά του Αιγαίου.
Καλέ ατσάλι έχουμε γίνει, δεν το βλέπετε; «Θα σταθώ απέναντι σε όλα, θα γίνω σίδερο, για να σκληρύνει το δέρμα. Και παρ’ όλο που οι άνεμοι της ζωής πνέουν δυνατοί, είμαι σαν το καλάμι που λυγίζει αλλά πάντα στέκεται. Θα αντισταθώ για να συνεχίσω να ζω, θα αντέξω τα χτυπήματα και δεν θα τα παρατήσω ποτέ. Και ακόμα κι αν τα όνειρά μου σπάσουν σε κομμάτια, θα αντισταθώ, θα αντισταθώ». Το τραγούδι αυτό είναι παλιό αλλά το επανέφεραν κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας πολλοί Ισπανοί καλλιτέχνες επειδή οι στίχοι του και η μελωδία θα μας εμψύχωναν όλους. Βέβαια, τρεισήμισι χρόνια μετά είμαστε σαν τα καλάμια που τα πήρε ο χείμαρρος και στροβιλιζόμαστε μέσα σε μία ατελείωτη δίνη. Σίγουρα οι άνεμοι της ζωής πνέουν δυνατοί και τα όνειρα έχουν σπάσει σε κομμάτια (όλα κι όλα, αυτό θα τους το δώσω) αλλά στην αντίσταση θα τα χαλάσουμε λίγο: 41% βρε!