To ίντερνετ άλλαξε πολλά στον κόσμο μας και ένα απ’ αυτά ήταν η μουσική βιομηχανία. Με την εδραίωση των p2p δικτύων και την άνοδο των ταχυτήτων πρόσβασης στον παγκόσμιο ιστό, το παράνομο downloading περιεχομένου (από μουσικά κομμάτια και άλμπουμ ολόκληρα, μέχρι ταινίες, σειρές και φυσικά λογισμικό) εξελίχθηκε σε αγαπημένο «σπορ» των θαμώνων του κυβερνοχώρου. Στην πορεία τα πράγματα άλλαξαν ελαφρώς αφού κάτι η ψηφιακή διανομή (ας είναι καλά η Apple με το iTunes) και κάτι το YouTube και οι παρεμφερείς με αυτό υπηρεσίες (μιας που η πλειοψηφία του δυτικού κόσμου απολαμβάνει ικανοποιητικές ταχύτητες πρόσβασης στο διαδίκτυο), μείωσαν κάπως τη «χασούρα» για τις δισκογραφικές –πρωτίστως- και τους ίδιους τους καλλιτέχνες –δευτερευόντως, δυστυχώς.
Συχνά δεχόμαστε προτροπές για να αγοράζουμε τα κομμάτια ή/και τα άλμπουμ των αγαπημένων μας τραγουδιστών και συγκροτημάτων, καθώς έτσι και μόνο έτσι τους επιβραβεύουμε για τη δουλειά τους και τους επιτρέπουμε να συνεχίσουν να την κάνουν. Πόσο κοντά όμως είναι όλα αυτά στην πραγματικότητα; Φως στο τούνελ ανέλαβε να ρίξει για άλλη μια φορά μετά το 2010 ο δημοσιογράφος Ντέιβιντ ΜακΚάντλς. Ο στόχος του; Να αποδείξει πόσες φορές πρέπει να αγοραστεί ή να αναπαραχθεί ένα κομμάτι ή άλμπουμ προκειμένου ο καλλιτέχνης να εξασφαλίσει έναν μισθό της τάξης των $1.250 τον μήνα. Απλοποίησε τις διαδικασίες (δεν υπολόγισε αμοιβές συνθετών και μουσικών, έξοδα συναυλιών και ηχογραφήσεων και ενέργειες μάρκετινγκ) και συλλέγοντας πληροφορίες από πλήθος πηγών, έβγαλε τα συμπεράσματά του.
Μπορείτε –και πρέπει- να τα δείτε στο εικόνες που ακολουθούν, ωστόσο στα σημαντικότερα εξ’ αυτών, ένας καλλιτέχνης χωρίς δισκογραφική πρέπει να πουλήσει 1.826 ψηφιακά αντίτυπα ενός κομματιού των $0,99 ή 182 άλμπουμ των $9,99 στο iTunes για να τα καταφέρει. Αντίστοιχα, ένας καλλιτέχνης με συμβόλαιο, θα πρέπει να δει ένα άλμπουμ του να κατεβαίνει 1.126 φορές ή ένα κομμάτι περί τις 11.364. Μη νομίζετε πως στο streaming τα πράγματα είναι καλύτερα: στον κολοσσό που ονομάζεται YouTube, απαιτούνται 720.000 αναπαραγωγές ενός βίντεο με έσοδα $0,0018/προβολή για να αποφέρουν σε έναν ανεξάρτητο καλλιτέχνη $1.250 τον μήνα. Αν δε, αυτός έχει συμβόλαιο; Με 4,5 εκατ. “views” και $0,0003 απ’ το καθένα, δύσκολα θα δει προκοπή…
Τα ευρήματα του ΜακΚάντλς είναι συγκλονιστικά και μοιραία προκαλούν σκέψεις. Πώς είναι δυνατόν το διαδίκτυο να καταφέρει να πληρώσει έναν ανεξάρτητο καλλιτέχνη σε βαθμό τέτοιο που αφ’ ενός να του εξασφαλίσει τα προς το ζην και αφ’ ετέρου να χρηματοδοτήσει την καριέρα του; Καλά, για τους έχοντες συμβόλαιο δεν το συζητάμε: τα όσα έχουν να προσδοκούν από ψηφιακές πωλήσεις και –το κυριότερο- streaming είναι «ψίχουλα» μπροστά σε αυτά που προβλέπει το “deal” τους, εκτός κι αν μιλάμε για τίποτα Τζάστιν Μπίμπερ, Ριάνα ή U2 οπότε το πράγμα αλλάζει. Είναι να αναρωτιέται κανείς πάντως, πόσο μεγαλύτερο κακό μπορεί να κάνει η πειρατεία στους καλλιτέχνες και τη Μουσική εν γένει, συγκριτικά πάντα με την κατάσταση που επικρατεί βάσει των δεδομένων της έρευνας του ΜακΚάντλς. Αν όλη αυτή η «πλύση εγκεφάλου» που γίνεται για τα $0,0003 που εξασφαλίζει στον καλλιτέχνη ένα “view” ενός κομματιού του στο YouTube, αξίζει στο φινάλε τον κόπο…
Αν είστε λάτρεις της μουσικής και το YouTube, το Spotify ή οποιαδήποτε άλλη streaming υπηρεσία είναι ανοιχτή σε μόνιμη βάση στο PC σας, δώστε βάση και σκεφτείτε για λίγο τους αγαπημένους σας καλλιτέχνες και συγκροτήματα, ιδίως αν πρόκειται για indie τραγουδιστές και μπάντες. Αναπαράγετε τα κομμάτια τους από τα δικά τους, επίσημα κανάλια, χαρίστε τους “views” που όταν συγκεντρωθούν όλα μαζί, όλο και κάτι θα τους αποφέρουν. Ψίχουλα στις περισσότερες περιπτώσεις αλλά δυστυχώς έτσι είναι το ίντερνετ: take it or leave it. Ρίξτε μια ματιά στα ευρήματα του ΜακΚάντλς και αξιολογήστε τις διάφορες υπηρεσίες ψηφιακής διανομής μουσικής: εν τέλει βρείτε αυτή που αποφέρει τα περισσότερα χρήματα στους καλλιτέχνες και προτιμήστε τη από άλλες. Κάντε ό,τι μπορείτε για να σώσετε τη μουσική από το ψηφιακό σας μετερίζι οι ίδιοι. Διότι αν περιμένετε απ’ τους άλλους…