«Το αστέρι της Βηθλεέμ», πίνακας του Elihu Vedder (1879-80).
Ακόμη κι αν η θεολογική προσέγγιση στο ζήτημα σας αφήνει παγερά αδιάφορους, έχει ενδιαφέρον να το εξετάσουμε από μια διαφορετική οπτική ματιά. Ανατρέχοντας στα επιστημονικά χρονικά, θα διαπιστώσουμε ότι τουλάχιστον τέσσερις θεωρίες προσπαθούν να εξηγήσουν την εμφάνιση του άστρου της Βηθλεέμ από καθαρά αστρονομική άποψη.
Θεωρία νο.1: Φωτεινός μετεωρίτης στον ορίζοντα
Η πιο συνηθισμένη θεωρία αναφέρεται σε έναν σπάνια φωτεινό μετεωρίτη στον ορίζοντα. Όμως, όπως είναι γνωστό, ένα τέτοιο αντικείμενο διασχίζει τον ουρανό σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα – ελάχιστος χρόνος για να δημιουργήσει όλη τη μυθολογία για το “άστρο λαμπρό” που οδήγησε τους Μάγους από την Ανατολή στη Βηθλεέμ. κάτι που ωθεί τους ερευνητές να μη δίνουν ιδιαίτερο βάρος σε αυτήν την υπόθεση. Οι υποστηρικτές της πάντως υπενθυμίζουν οτι σε σπάνιες περιπτώσεις ένας κομήτης μπορεί να μείνει στον ουρανό και να είναι ορατός με γυμνό μάτι για εβδομάδες.
Θεωρία νο.2: Έκρηξη νόβα ή σουπερνόβα
Αυτό που έρχεται στο νου ως πιο πιθανή υπόθεση είναι η έκρηξη νόβα ή σουπερνόβα. Η εμφάνιση ενός νόβα είναι απρόβλεπτη – ένα πραγματικά λαμπρό γεγονός που γίνεται ορατό ίσως μία φορά κάθε 20 χρόνια. Η πιο πρόσφατη εμφανίστηκε τον Αύγουστο του 1975 και δεν απέχει πολύ από το φωτεινό αστέρι Deneb στον αστερισμό του Κύκνου.
Οι πιο φωτεινοί nova αναφλέγονται ξαφνικά και απρόσμενα στον ουρανό κυριολεκτικά εν μία νυκτί, προσελκύοντας την άμεση προσοχή των αστρονόμων. Μετά από αρκετές ημέρες ή εβδομάδες της λαμπρής εμφάνισης τους, σβήνουν σταδιακά και εξαφανίζονται.
Και βέβαια ακόμη πιο σπάνια, αλλά κι εντυπωσιακή είναι η έκρηξη σουπερνόβα. Είναι άστρα τα οποία ξαφνικά εξερράγησαν, παράγοντας απίστευτη ενέργεια, ισοδύναμη με το συνδυασμένο φως ενός ολόκληρου γαλαξία αστέρων. Στην κορύφωση της έκρηξής του, ένας σουπερνόβα είναι δυνατόν να λάμψει σε τέτοιο σημείο, ώστε να είναι ορατός ακόμη και στο φως της ημέρας – πραγματικά ένα ουράνιο γεγονός αντάξιο της γέννησης ενός βασιλιά. Στο Γαλαξία μας, τα τελευταία χίλια χρόνια, υπήρξαν τέσσερις λαμπρές εκρήξεις σούπερ Nova, το 1006, 1054, 1572 και 1604. Αν και μια έκρηξη νόβα ή σουπερνόβα θα ήταν η πιο ικανοποιητική εξήγηση για το άστρο της Βηθλεέμ, δεν έχει καταγραφεί καμιά εμφάνιση νόβα στον ουρανό κατά τη διάρκεια του χρόνου που οι βιβλικοί ιστορικοί πιστεύουν ότι οι Μάγοι έκαναν το ταξίδι τους. Ένας νόβα είχε εμφανιστεί κοντά στον αστερισμό του Αιγόκερω και του Υδροχόου, την άνοιξη του 5 π.Χ.
Θεωρία νο.3: Πλανήτες εμφανείς με γυμνό μάτι
Ακόμα μια θεωρία κάνει λόγο για έναν ή περισσότερους πλανήτες εμφανείς με γυμνό μάτι. Αυτό σημαίνει ότι οι Μάγοι θα μπορούσαν να είχαν μπερδέψει έναν ή περισσότερους από τους γνωστούς πλανήτες με ένα μακρινό άστρο. Μερικές φορές δύο ή περισσότεροι ακούραστοι περιπλανώμενοι συναντώνται σε μια εντυπωσιακή σύζευξη.Πρόκειται για ένα πλανητικό σύμπλεγμα με ιδιαίτερη ομορφιά. Μια εξαιρετικά στενή συνεργασία δύο πλανητών, ή ομάδες των τριών ή και περισσότερων για τη δημιουργία ενός εντυπωσιακού γεωμετρικού σχήματος στον ουρανό, μπορεί να πραγματοποιήθηκε μεταξύ των ετών 7 και 2 π.Χ. Μια τέτοια συνάντηση θα ήταν αρκετά ασυνήθιστη.
Ένα τέτοιο γεγονός έχει αναφερθεί ότι συνέβη το 6 π.Χ. με την συμμετοχή του Άρη, του Δία και του Κρόνου, και συνέβη στον αστερισμό των Ιχθύων.
Θεωρία νο.4: Μια σπάνια τριπλή σύζευξη
Τέταρτη και τελευταία πιθανή εξήγηση είναι η τριπλή διάβαση του Δία & του Κρόνου μεταξύ Μαΐου και Δεκεμβρίου στο 7 π.Χ. Ο Δίας φαίνεται ότι πέρασε κατά μια μοίρα βορειότερα τον Κρόνο στις 29 Μαΐου. Κάτι που συνέβη τόσο στις 30 Σεπτέμβρη αλλά και στις 5 Δεκεμβρίου.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σχετικά με τα γεγονότα. Όσον αφορά τον αστρολογικό αντίκτυπο, οι Μάγοι θα είχαν παρατηρήσει σίγουρα ότι και οι δύο πλανήτες δεν φάνηκαν να διαχωρίζονται ευρέως μεταξύ των συνδέσμων τους. Στην πραγματικότητα, για οκτώ συνεχόμενους μήνες – ο χρόνος που θα χρειαζόντουσαν για να ταξιδέψουν τα 500 μίλια ή περισσότερα από την Βαβυλωνία στην Ιουδαία – ο Δίας και ο Κρόνος παρέμειναν σε διαφορά τριών μοιρών ο ένας από τον άλλο, από τα τέλη Απριλίου του 7 π.Χ. μέχρι τις αρχές Ιανουαρίου του 6 π.Χ.
Ίσως καμιά άλλη πλανητική συγκέντρωση δεν μπορεί να μας δώσει την εξήγηση που αναζητούμε. Και αν λάβουμε υπόψη μας το μόνο άστρο που υπάρχει στο κατά Ματθαίον, τότε αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι η εμφάνιση όχι μόνο ενός, αλλά δύο «αστεριών». Η πρώτη εμφάνιση θα ήταν πολύ πριν από την άφιξη των Μάγων στη Βηθλεέμ, και η δεύτερη στο τέλος του μεγάλου ταξιδιού τους.
Ο Hubert J. Bernhard, που για πολλά χρόνια ήταν λέκτορας στο Πλανητάριο του Σαν Φρανσίσκο, έκανε μια σειρά από τέσσερα άλμπουμ ρεκόρ LP το 1967, προσπαθώντας να διαδώσει και να κάνει γνωστή την αστρονομία. Τα 4 άλμπουμ ονομάζονταν «The Planetarium Lecture Series» και ένα από τα θέματα του ασχολήθηκε με το αστέρι της Βηθλεέμ. Κοντά στο τέλος της ομιλίας του ο Bernhard είπε:
«Εάν αποδεχτείτε την ιστορία της Αγίας Γραφής ως κυριολεκτική αλήθεια, τότε το Άστρο των Χριστουγέννων δεν θα μπορούσε να ήταν μια φυσική εμφάνιση. Η κίνηση του στον ουρανό και η ικανότητα του να στέκεται και να δείχνει μια συγκεκριμένη τοποθεσία, μας υποδεικνύει ότι δεν ήταν φυσικό φαινόμενο αλλά ένα υπερφυσικό σημάδι».
Το ζήτημα βέβαια είναι ποιος επιστήμονας που σέβεται τον εαυτό του μπορεί να δεχθεί την ιστορία της Αγίας Γραφής σαν κυριολεκτική αλήθεια.
ΠΗΓΗ – SPACE.COM by Joe Rao