Κατεβαίνεις σκαλιά για αυτόν τον παράδεισο. Στενά, λευκά και λίγο απότομα για να βρεθείς στη Γη της Επαγγελίας, που είναι φτιαγμένη από βιβλία. Μικρά, μεγάλα, λεπτά ή χοντρά, αραδιασμένα σε πάγκους και ράφια, στροβιλίζονται στο χώρο, σα μικροί φτερωτοί φίλοι οι οποίοι σε καλοδέχονται μετά από μακρύ ταξίδι.
Στο ταβάνι ένας ακόμη στρόβιλος από γραμμένα ονόματα των ανθρώπων που δούλεψαν για το βιβλιοπωλείο Atlantis στην Οία της Σαντορίνης και το έβαλαν στην καρδιά τους για πάντα.
Πολύς κόσμος κατεβαίνει αυτή τη σκάλα.
Κι όχι μόνο για να αγοράσει τα, κυρίως ξενόγλωσσα, βιβλία που πωλούνται εκεί. Αλλά και για να μιλήσει με το προσωπικό (ναι, όλους αυτούς που αφήνουν τα χνάρια τους στη σπείρα του ταβανιού) και κυρίως με τον Craig Walzer έναν από τους ιδρυτές του Atlantis και μόνιμο κάτοικο (κυριολεκτικά) του απίστευτου βιβλιοπωλείου που σύμφωνα με τον Guardian είναι το καλύτερο στον πλανήτη.
Δεν υπάρχει καλύτερος ξεναγός από τον Craig. Σε κοιτάζει στα μάτια, σου κάνει μια δυο ερωτήσεις – για να ανακαλύψει τι τύπος είσαι – και ως προικισμένος ψυχαναλυτής βρίσκει αμέσως τη λύση για το πρόβλημά σου: το ιδανικό βιβλίο για την περίπτωσή σου. (Για μένα για παράδειγμα η «συνταγή» περιλάμβανε ένα γαλάζιο χάρτη της Σαντορίνης φιλοτεχνημένο από τον ίδιο κι ένα μικρό βιβλιαράκι με τις εντυπώσεις της Virginia Woolf από την αναζήτηση πνευματικής γαλήνης και συγγραφικής έμπνευσης στους δρόμους ενός ομιχλώδους Λονδίνου).
Μόλις ο κόσμος αραιώνει, βάζει ρακί σε δυο ποτήρια, κάθεται μαζί μου στη λιλιπούτεια πνιγμένη στην πρασινάδα αυλή και απαντά χαμογελώντας στην κλασσική ερώτηση…
Πως άρχισαν όλα; Το 2002, ήμουν σε τούτο τo νησί μαζίμε το φίλο μου τον Oliver. Ήταν ένας υπέροχος Απρίλης και η ατμόσφαιρα ήσυχη, όμορφη, ιδανική για να παίζεις σκάκι και να χαζεύεις τη θέα του ηφαιστείου. Βρισκόμασταν εδώ για περίπου μια εβδομάδα και μας είχαν τελειώσει όλα τα βιβλία που είχαμε πάρει μαζί μας για διάβασμα. Σχεδόν απελπισμένοι με αυτή την κατάσταση, αρχίσαμε να πίνουμε σε μια ντόπια ταβέρνα γιατί δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε. Τότε μου ήρθε η ιδέα να ανοίξουμε ένα βιβλιοπωλείο, ώστε να μη χρειάζεται πλέον κανείς να πίνει τόσο πολύ εξαιτίας της έλλειψης βιβλίων. Επιστρέψαμε πίσω στην πατρίδα μας και τελικά μαζευτήκαμε έξι φίλοι που το 2004 ήρθαμε στη Σαντορίνη και χτίσαμε σχεδόν από το μηδέν το αρχικό βιβλιοπωλείο.
Δεν ξεκινήσατε ακριβώς από εδώ δηλαδή. Το πρώτο Atlantis βρισκόταν μέσα στο Κάστρο στο τέλος του χωριού. Έμοιαζε πραγματικά με σπηλιά και διέθετε μια εκπληκτική θέα: τη χάζευες και ήταν σαν να βούταγες στο ηλιοβασίλεμα. Τα πράγματα ήταν λίγο «πρωτόγονα», βέβαια, σε αυτό το τριών επιπέδων κτίριο. Για παράδειγμα, δεν υπήρχε κουζίνα και μαγειρεύαμε στη φωτιά. Επίσης δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό.
Τι έγινε και εγκαταλείψατε το αρχικό σας ορμητήριο; Ο ιδιοκτήτης αποφάσισε να αλλάξει τη χρήση του, προκειμένου να το αξιοποιήσει τουριστικά. Από την αρχή πάντως μας είχε ενημερώσει ότι αυτός ήταν ο στόχος του κάποια στιγμή. Το ξέραμε, αλλά είχαμε αποφασίσει να εκμεταλλευτούμε τον περιορισμένο μας χρόνο σε αυτή τη «σπηλιά» γιατί ήταν μια υπέροχη ευκαιρία που δε θέλαμε να χάσουμε. Εξάλλου, αρχικά θέλαμε να δούμε αν θα προχωρήσει το σχέδιό μας με επιτυχία και απλά περνούσαμε καλά.
Οπότε περνά ο πρώτος χρόνος κι εσείς βρίσκεστε αντιμέτωποι με ποια πραγματικότητα; Ψάχναμε για καινούριο χώρο, οπότε βρήκαμε αυτόν που στεκόμαστε τώρα. Δεν είχε χρησιμοποιηθεί από το σεισμό και ήταν γεμάτος χαλάσματα. Αλλά παρά τα φαινομενικά του μειονεκτήματα, ήταν πολύ πιο κοντά στην Οία και έτσι μπορούσαμε πιο εύκολα να γίνουμε κομμάτι της. Οπότε μετακομίσαμε το 2005 και τα τελευταία δέκα χρόνια βρισκόμαστε εδώ.
Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα; Όχι ακριβώς. Αλλά τις καλές μέρες είμαστε απόλυτα ευτυχισμένοι.
Αν θυμάμαι καλά σε κάποια άλλη δύσκολη περίοδο στο παρελθόν οι επισκέπτες που αγαπούσαν το Ατλαντίς είχαν βοηθήσει να την ξεπεράσετε Ναι και είμαι αιώνια ευγνώμων για αυτό. Προσπαθούσαμε να σταθούμε όρθιοι στα πόδια μας τότε και μας βοήθησαν πολύ. Τώρα είναι διαφορετικά βέβαια, γιατί δεν μιλάμε για την ενίσχυση μιας επιχείρησης που μόλις γεννιέται, αλλά για μια μάχη με το χρόνο. Τώρα που μετά από αρκετά χρόνια καταφέραμε να ανασάνουμε και να αρχίσουμε να είμαστε πιο αισιόδοξοι για το μέλλον, καταλήγουμε να δουλεύουμε σαν τρελοί (εγώ και η ομάδα του βιβλιοπωλείου) προκειμένου να τα καταφέρουμε. Στύβω το μυαλό μου καθημερινά για να βρω κάποια λύση. Παραμένω όμως ψύχραιμος. Σκέφτομαι ότι αυτό που αντιμετωπίζουμε δεν είναι και το πιο σοβαρό ζήτημα της χώρας. Εννοώ ότι οι άνθρωποι σε ετούτο τον τόπο έχουν πλέον πολύ πιο σοβαρά προβλήματα από το δικό μου. Θέματα επιβίωσης. Κι έτσι προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος. Νομίζω ότι αν η ζωή μας θέλει κι αν το κλίμα μας «σηκώνει» θα τα καταφέρουμε. Με ρώτησες προηγουμένως για το Caldera Arts & Literature Festival 2015 και σε τι θα διαφέρει. Αυτή η γιορτή θα είναι η μεγαλύτερη σε σχέση με οτιδήποτε έχουμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Όχι μόνο θα προσελκύσει μεγάλο τουριστικό ενδιαφέρον στη Σαντορίνη (ήδη έχουν ξεκινήσει οι κρατήσεις). Έχει και κάτι άλλο πιο συμβολικό. Πιο μεγάλο. Νιώθω ότι κάνουμε κάτι πολύ σημαντικό. Στην αρχή είναι ένας. Μετά δύο. Μετά τρεις. Κι έτσι μαζευόμαστε πολλοί. Που θα κάνουν κάτι καλό για την τοπική κοινωνία.
Τι εύχεσαι για αυτό το καλοκαίρι; Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα αν εξελισσόταν σε ένα ήσυχα «τρελό» καλοκαίρι από το να είναι ένα σοβαρά «τρελό» καλοκαίρι!
Τι σε εντυπωσιάζει στην τουριστική Σαντορίνη; Το πόσο επεκτείνει τα τουριστικά της όρια. Κάθε χρονιά σκέφτεσαι «οκ ως εδώ ήταν» και κάθε φορά τα ξεπερνά και πηγαίνει ακόμη ένα βήμα πιο πέρα.
Ο Craig γελάει με τη σιγουριά μου και τσουγκρίζει το ποτήρι μου. «Στην υγειά σου» μου λέει, την ώρα που ένα ζευγάρι επισκεπτών από την μακρινή Αργεντινή μπαίνει μέσα, τον ρωτά αν είναι Έλληνας κι αν μπορεί να τους δείξει τα καλύτερα μέρη στη Σαντορίνη. Είναι από το Tennessee, αλλά το νησί το ξέρει απέξω κι ανακατωτά. Το έχει ζωγραφίσει στην καρδιά του.
