Μεσημέριαζε η 18η Ιανουαρίου, του Αγίου Αθανασίου, μεγάλη η χάρη του. Στη Θεσσαλονίκη, δύο άνεργοι σοσιαλμιντιάδες τσατάρουν στο φουμπού.
Τι θα γινόταν, λέει ο ένας αν είχαμε ένα Σαν Σήμερα που θα το ενημέρωνε κάποιος που δεν έχει ιδέα από ιστορία; Κάποιος που θα ανέβαζε φωτογραφίες για τα ιστορικά γεγονότα της ημέρας χρησιμοποιώντας την πρώτη εικόνα που θα έβρισκε με ένα πρόχειρο γκουγκλάρισμα;
Ας το δοκιμάσουμε, απάντησε ο άλλος. Και αυτό ήταν το πρώτο Σαν Σήμερα ποστ που ανέβηκε.
Στο Ναύπλιο πλέον, οι δύο φίλοι συνέχισαν να ποστάρουν, καθημερινά, εικόνες που χακάρουν την υποκειμενικότητα της συλλογικής μνήμης. Ένα μικρό φαινόμενο Μαντέλα.
Λαός που ξεχνάει την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει, όπως λέει και η Χαρούλα Αλεξίου σε ένα τραγούδι της.
Βασικός στόχος, να κάνεις τον αποδέκτη της ανάρτησης να φτύσει τον καφέ του στην οθόνη.
Ή να βρεθεί κάποιος που θα διορθώσει το καταφανέστατο σφάλμα, αποδεικνύοντας ότι ίσως τελικά, να έγιναν έτσι τα πράγματα. Όπως τα λέει.
Σαν τις ειδήσεις.
Σαν σήμερα. Μια αλητεία στα σόσιαλ μίντια, ένα γκάνγκστα ραπ φλόου με ημερομηνίες.
Μια φωνή από την κλεψύδρα της αμνησίας. Ένας γάμος της λήθης με το ίντερνετ.
Οκτώ μήνες μετά, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται χωρίς να γίνεται βαρετή. Σαν επεισόδια της Λάμψης.
Αναρχία στην ανασκόπηση της ιστορίας μας με δροσερό, αλλά και πάνκικο, τρόπο.
Αλήθεια, τι θα κάνουν οι δύο φίλοι αν περάσει ένας χρόνος; Εξαντλείται άραγε η ιστορία;
Σταματάει ποτέ να είναι επίκαιρος ο Μητροπολίτης Άνθιμος;
Ο χρόνος είναι μία κούρσα. Πότε γρήγορη, πότε αργή. Κάποιες φορές πρέπει γίνεται πιο ταχύς κι από τον Μπολτ.
Κάποιες φορές, πιο αργός κι από αντίδραση σε ντρίμπλα του Μαραντόνα.
Υποχρέωση όλων μας είναι να υπηρετήσουμε τον ιερό σκοπό της διατήρησης της γνώσης. Μέσα από το δικό μας πρίσμα. Κι ας μην είναι η πλευρά των νικητών.
Σημασία έχει το ταξίδι.
Όχι η Ιθάκη. Ούτε η Κέρκυρα.