Θυμάσαι πως ένιωσες την πρώτη μέρα που έμαθες πως πέρασες σε μια σχολή και θα έμενες επιτέλους μόνος; Πόσο ενθουσιάστηκες όταν άρχισες να ψάχνεις νέο σπίτι και πόσο σημαντικό ήταν για εσένα να διακοσμήσεις με το δικό σου, προσωπικό στιλ, το νέο σου δωμάτιο; Μπορείς να θυμηθείς ποια ήταν τα αγαπημένα σου αντικείμενα, το πρώτο σου διπλό κρεβάτι, το αγαπημένο σου φωτιστικό και τα πουφ που άραζες με τους φίλους σου με τις ώρες; Οι συντάκτες και οι συντάκτριες της Popaganda, αναπολούν το παρελθόν, θυμούνται το φοιτητικό τους δωμάτιο, τι σήμαινε αυτό για εκείνους και ποια ήταν τα αγαπημένα τους αντικείμενα, με αφορμή τo ξεκίνημα της νέας χρονιάς και τον νέο κατάλογο των Praktiker.
Τα Praktiker έχουν τη λύση για να βρεις αυτό ακριβώς που ταιριάζει περισσότερο στο στυλ και το χαρακτήρα που θες να αποδώσεις στο φοιτητικό σου σπίτι. Βρες τα αντικείμενα που σου κάνουν κλικ και άρχισε να διαμορφώνεις τον νέο, ολόδικό σου, αγαπημένο χώρο. Τα φοιτητικά χρόνια λένε πως είναι τα καλύτερα και τα φοιτητικά πάρτι αξέχαστα. Ειδικά όταν γίνονται σε ένα όμορφο και στιλάτο φοιτητικό διαμέρισμα! Το δικό σου!
To φοιτητικό δωμάτιο ως πρώτος χώρος δικός μου, μακριά από το πατρικό σπίτι, είχε απαραίτητα όλα αυτά τα παντελώς ανούσια και χωρίς συνοχή μεταξύ τους αντικείμενα, που αποδείκνυαν περίτρανα ότι «μπορώ εδώ μέσα να κάνω ό,τι θέλω». Και γι’ αυτό ήταν πανέμορφο.
Το στρώμα του κρεβατιού έκανε την μικρή του επανάσταση και ήταν στο πάτωμα, όπως αρμόζει σε ένα πραγματικά κουλ τυπάκι που πια μπορεί να κάνει αυτό που δεν το αφήνει η μαμά του («Μα θα γεμίζει σκόνες!»).
Η χίπστερ γραφομηχανή που φυσικά δεν δούλευε έδινε, στις τυχόν επισκέπτριες που έπρεπε να γοητευθούν, την απαραίτητη εικόνα του πόσο ιντελλεκτσουέλ ήμουν, γιατί smart is the new sexy.
Η καρέκλα με τα ροδάκια έτριζε, μάλλον στην προσπάθεια να με βρίσει, καθώς περνούσαν συχνά 24ωρα που αρνιόμουν να περπατήσω και κυλούσα μαζί της σε όλο το σπίτι.
Η βιβλιοθήκη που γέμιζε ασφυκτικά από τα βιβλία εξάμηνο-εξάμηνο (να ‘ναι καλά ο Εύδοξος!) περιελάμβανε όλα τα άχρηστα μικροαντικείμενα που ήταν το υλικό αποτύπωμα μιας άχρηστης ανάμνησης και ποτέ δεν πετούσα.
Και φυσικά, όλες οι καλτ καρτ-ποστάλ από τα ταξίδια που έκανα εκμεταλλευόμενη στο έπακρο όλα τα προγράμματα της ΕΕ για την κινητικότητα των νέων, γέμιζαν τον τοίχο πάνω από το κρεβάτι, για να με βοηθάνε να σχεδιάζω τα επόμενα. Ακόμα κι αν είμαι ακόμα φοιτήτρια, και μάλλον θα είμαι για καιρό, το πρώτο φοιτητικό δωμάτιο ποτέ δεν χάνει τη θέση του ως ΤΟ δωμάτιο… M.K.
Μια καρέκλα με ροδάκια για να κάνεις βόλτες πάνω της σε όλο το σπίτι!
Ήξερα ότι ήθελα να βάψω τα δωμάτια με έντονα χρώματα αλλά δεν ήξερα ούτε πόσο έντονα τα ήθελα, ούτε καν ποια θα ήταν τα χρώματα, και με το που μπήκα με τη μάνα μου στο χρωματοπωλείο στο Παγκράτι κατάλαβα ότι θα δυσκολευόμουν πολύ να αποφασίσω γιατί πάνω απ’ όλα ήξερα ότι αυτό που ήθελα ήταν να ζήσω έντονα μέσα σε ένα σπίτι βαμμένο με οποιαδήποτε έντονα χρώματα, οπότε κοιτώντας το φόρεμα της μάνας μου που είχε πορτοκαλί σε ένα, σχεδόν φλούο, τόνο και πράσινο σε δύο, είπα στον πωλητή «θέλω αυτά τα χρώματα», εκείνος μου είπε «είναι πολύ σκούρα», εγώ του είπα «δεν με νοιάζει» και κάπως έτσι ξεκίνησε η εξαετής ζωή μου σε ένα σπίτι βαμμένο στα χρώματα ενός καλοκαιρινού φορέματος της μάνας μου που θα συνέχιζε τη ζωή της 317 χλμ μακριά.
Δεν είναι ώρα για ανάγνωση της απόφασης σε δεύτερο επίπεδο. Ό,τι έγινε, έγινε. Η χρυσή πεντάδα του φοιτητικού μου γιουσουρούμ:
Η Μεγάλη Βιβλιοθήκη. Τόσα πολλά βιβλία της σχολής CD και δίσκοι, τόσο λίγος χώρος.
Το Μικρό Φωτιστικό. Στο χωλ, με το μπλε καπέλο, και τη λάμπα που έσπασε τον πρώτο μήνα και αλλάχθηκε το δεύτερο χρόνο.
Το Διαστημικό Γραφείο με τα τρία διαφορετικά επίπεδα μου φαινόταν σαν πίνακας ελέγχου του Enterprise, το πήρα για να έχω χρόνο να απλώνω τις σημειώσεις από τη σχολή, αποδείχτηκε πολύ βολικό για να ανοίγω τρία-τέσσερα περιοδικά ενώ άκουγα ευλαβικά τις εκπομπές του Θανάση Μήνα στο Rock FM.
Το Τραπεζάκι Κήπου. Μόνο που δεν είχα κήπο. Δεν είχα ούτε μπαλκόνι. Νε, τι;
Το Ρουστίκ Κρεβάτι. Μέχρι σήμερα δεν ξέρω αν φεύγοντας το άφησα εκεί, στα ασαφή σύνορα Παγκρατίου-Βύρωνα, ή αν κάποιος, κάπως το επέστρεψε στο Βόλο. Ευκαιρία να ρωτήσω την κυρία με το φόρεμα… Θ.Μ.
Το φοιτητικό μου δωμάτιο: Κάθε βαρύ και ασήκωτο έπιπλο, κάθε μικροαντικείμενο, κάθε ύφασμα και χρώμα έχει συνδεθεί με κάποια ανάμνηση μιας εποχής που θα έπρεπε να επιστρέψει. Αν υπάρχει λοιπόν κάποια ανώτερη δύναμη/ προστάτης των πτυχίων, του φραπέ και της νεανικής ανεμελιάς θα επιθυμούσα πίσω:
Εκείνο το γραφείο που έγινε τραπέζι για μεζεδάκια και μπύρες, καρέκλα όταν στον χώρο ήμασταν πολλοί και τα καθίσματα λίγα, μαξιλάρι όταν βάζαμε στοιχήματα ότι θα τελειώσουμε ολόκληρη τη σεζόν εκείνης της σειράς που συζητούσε όλο το αμφιθέατρο. Τα κουτάκια εδώ, κουτάκια εκεί, κουτάκια παραπέρα.
Όλο το δωμάτιο ήταν γεμάτο με αποθηκευτικούς χώρους που μέσα έκρυβαν από συλλογή μανό και εισιτήρια συναυλιών μέχρι εκείνα τα ρούχα που όλο λες να πλύνεις και τελικά καταλήγεις να αγοράζεις καινούργια για να μη σε συλλάβουν για προσβολή δημοσίας αιδούς.
Κάπου ανάμεσα στη διακόσμηση θυμάμαι να υπάρχει και μια παπουτσοθήκη, δώρο μιας θείας που δεν άντεχε να έρθει επίσκεψη με άδεια χέρια. Που να ήξερε ότι όταν γυρνάς το χάραμα μέχρι και ο νεροχύτης σου φαίνεται καλό σημείο για να τοποθετήσεις τα ankleboots.
Αυτές τις κουρτίνες, τον αιώνιο σύμμαχο κάθε φοιτητή που κάποιος ακαδημαϊκός σκέφτηκε να του βάλει υποχρεωτικό μάθημα στις 8 το πρωί πιστεύοντας ότι πρέπει να αδράξει τη μέρα. Πόσο ήλιο και γνώση να αντέξει κανείς με δύο ώρες ύπνο;
Το κρεβάτι μου, τον θρόνο μου, το πιο πολύτιμο έπιπλο επί της γης, που μου στάθηκε όσο κανείς αφού παρότι το άφηνα μονίμως ξέστρωτο εκείνο ήταν πάντα εκεί για να μου προσφέρει αυτό τον ύπνο που χρειαζόμουν μεταξύ του μεσημεριανού καφέ και του βραδινού πρωταθλήματος Τίτσου όπου έπρεπε να παρευρεθώ εν μέσω εξεταστικής. Ζ.Π.
Τα Praktiker προτείνουν στους φοιτητές που επιθυμούν μια κάποια τάξη:
Μια μικρή παπουτσοθήκη που χωράει όλα σου τα ζευγάρια!
Ένα χαμηλό, μίνιμαλ, ξύλινο γραφείο για να τοποθετείς πάνω τα απαραίτητα.
Η μεγάλη διαφορά που είχε το φοιτητικό μου δωμάτιο ήταν η είσοδος του υπολογιστή στη ζωή μας. Και της ευρυζωνικότητας σιγά σιγά. Οπότε κάθε φοιτητής που σεβόταν τον εαυτό του, έτσι διαμορφώθηκε ο χώρος όχι γύρω από κάποια βιβλιοθήκη ή κάποιο σύνθετο αλλά γύρω από την οθόνη, τον «πύργο» και τα συμπράγκαλα του (ποντίκια, πληκτρολόγια, τζόιστικ και δεν συμμαζεύεται). Όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα.
Το κρεβάτι είχε το σωστό μέγεθος ώστε να λειτουργεί και ως καναπές για την παρακολούθηση πάσης φύσεως ψυχαγωγικών γεγονότων. Μάλιστα για να γλιτώνω χώρο από τα χιλιάδες πράγματα, άνοιγε το στρώμα και γινόταν αποθηκευτικός χώρος.
Ράφια παντού και βιβλιοθήκες κολλημένες στους τοίχους. Βιβλία, φυλλάδια, σημειώσεις, cd, dvd και videogames.
Άπειροι αποθηκευτικοί χώροι. Κουτιά, κούτες, κουτάκια, συρταριέρες για κάθε λογής αντικείμενο που θα έπρεπε να εξαφανιστεί με τη μία από το γραφείο οτιδήποτε δεν είχε θέση εκείνη τη στιγμή.
Κορνίζες, για τις αφίσες. Τέρμα τα μπλου ταγκ.
Το σημαντικότερο. Καρέκλα γραφείου, άνετη, αναπαυτική, γιατί πια οι ώρες μπροστά στη μηχανή είναι αμέτρητες. Σ.Δ.
Τα Praktiker προτείνουν σ’ εκείνους που αγαπούν τα δεκάδες μικρά αντικείμενα:
Ένα γραφείο με πολλούς αποθηκευτικούς χώρους!
Όσα περισσότερα ράφια, τόσο το καλύτερο!
To φοιτητικό δωμάτιο, ειδικά εάν έχεις πάρεις τα μπογαλάκια σου κι έχεις φύγει για να σπουδάσεις σε μια άλλη πόλη, είναι ο πρώτος απολύτως προσωπικός σου χώρος. Κάπως έτσι το ένιωσα κι εγώ αρκετά χρόνια πίσω κι έτσι φρόντισα σταδιακά να τον διαμορφώσω σύμφωνα με τα γούστα και τις ανάγκες μου. Πλέον έχω μετακομίσει αλλά να κάποια έπιπλα και αντικείμενα του τότε που τα θυμάμαι με μια κάποια νοσταλγία:
Η βιβλιοθήκη μου, γιατί φιλοξενούσε όχι μόνο τα βιβλία και τις σημειώσεις τις σχολής τα οποία την περίοδο των εξεταστικών κόντευαν να μπουν κάτω από το δέρμα μου αλλά κι όλα εκείνα τα βιβλία που διάβασα στο τρόλεϊ 5 διασχίζοντας την ηρωική διαδρομή Γαλάτσι-Πάντειο.
Την εφημεριδοθήκη μου, που «μπούκωνε» από τα περιοδικά και τις εφημερίδες που διάβαζα ως μέλλουσα δημοσιογράφος και με το όνειρο ότι κάποιος κάποια στιγμή θα γεμίζει τη δική του με το περιοδικό που θα αρθρογραφώ. Βέβαια την Popaganda σε εφημεριδοθήκη δε μπορείς να τη βάλεις, βάλε την τουλάχιστον στα bookmarks.
To ρολόι τοίχου που βρισκόταν ακριβώς απέναντι μου ώστε να είναι το πρώτο πράγμα που αντίκριζα όταν άνοιγα τα μάτια μου το πρωί/μεσημέρι/σούρουπο με το κεφάλι βαρύ από το hangover και με την σκέψη «Κι αύριο η σχολή εκεί θα είναι».
Την κουρτίνα μου με το έντονο πορτοκαλί χρώμα, αιτία τσακωμού με την μαμά μου που υποστήριζε ότι «θα σου κουράζει τα μάτια και τη διάθεση, είναι έντονο χρώμα». Kέρδισα τη μάχη, η κουρτίνα παρέμεινε στη θέση της, το πορτοκαλί πάντα με ηρεμεί.
Ο ολόσωμος καθρέφτης μου. Μια τελευταία ματιά στην εικόνα μου πριν βγω από το φοιτητικό μου δωμάτιο για να πάω σχολή/σινεμά/ραντεβού/clubbing. Και η φοιτητική μου εικόνα είναι αυτή που νοσταλγώ περισσότερο. Λ.Ρ.
Το Praktiker προτείνουν σε όσους θέλουν ένα πρακτικό υπνοδωμάτιο:
Ένα ρολόι τοίχου για να μην χάνεις ποτέ την ώρα σου
Μια κουρτίνα που δεν αφήνει τον ήλιο να μπει μετά τα ξενύχτια
Αχ, φοιτητικό μου δωμάτιο! Πώς να ξεχάσω τον πρώτο προσωπικό μου χώρο; Εκεί που άρχισα να κάνω τα πρώτα μου σχέδια για το μέλλον, να λέω στον εαυτό μου είσαι ανεξάρτητη, πως έφτασε η μέρα να χαράξω μια καινούργια πορεία. Κι εκεί που έκανα όλες αυτές τις αθώες σκέψεις, μια ζοφερή εικόνα θόλωσε τα όνειρα μου. Από εδώ και στο εξής, εγώ θα είμαι αυτή που θα καθαρίζει, που θα συγυρίζει, που θα μαζεύει τα ρούχα από την καρέκλα;;; Πού είσαι γλυκιά μανούλα;;
Η πρώτη εικόνα που ξεπηδάει στο μυαλό, δεν είναι άλλη από εκείνο το μονό και άβολο, σιδερένιο κρεβάτι, το οποίο σύντομα έγινε διπλό.
Δίπλα σε αυτό ένα κοντό και επίσης άβολο κομοδίνο, αφού πέρασε καιρός μέχρι να σταματήσει να μου πέφτει το κινητό στο πάτωμα.
Μη ξεχάσω το γραφείο μου. «Αρκετά μεγάλο για να διαβάζεις», μου είχε πει ο σπιτονοικοκύρης με ένα βλέμμα έντονου χλευασμού.
Απέναντι του όμως μια τεράστια ντουλάπα. Αυτό πράγματι, ήταν ό,τι καλύτερο βρήκα εκεί μέσα, έπιανε σχεδόν τη μία από τις πέντε επιφάνειες του δωματίου.
Το αγαπημένο μου όμως έπιπλο ήταν ένα ψηλό φωτιστικό δαπέδου. Το φετίχ του ήταν πως ρύθμιζες εσύ το φως αναλόγως τη περίσταση. Αχ, φοιτητικό μου δωμάτιο! Ι.Σ.
Τα Praktiker μας προτείνουν να είμαστε πρακτικοί και στιλάτοι:
Μια εύχρηστη ντουλάπα που θα χωράει τα πάντα, είναι απαραίτητη
Κι ένα ψηλό φωτιστικό δαπέδου δίνει μια ρομαντική ατμόσφαιρα στο χώρο
Όταν μαθαίνεις πως πέρασες σε μια σχολή μετά τις αμέτρητες ώρες που έχεις περάσει σε ένα γραφείο πάνω από βιβλία, το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι να ουρλιάξεις και το δεύτερο να ονειρευτείς πως θα διακοσμήσεις το νέο, ενήλικο πλέον δωμάτιό σου. Μπορεί να πέρασα σε μια σχολή μερικά λεπτά από το σπίτι μου και να μην είχα την τύχη να διαμορφώσω ένα ολόκληρο σπίτι, αλλά είχα καλή δικαιολογία για να αντικαταστήσω τα εφηβικά έπιπλα του δωματίου μου με νέα, πιο του γούστου μου και πρακτικά «εργαλεία».
Ένα διπλό κρεβάτι, μου ήταν απαραίτητο. Έτσι κι έγινε. Το παλιό μονό μου κρεβάτι έγινε μεγαλύτερο και απέκτησε τέσσερα νέα μαλακά μαξιλάρια.
Έπειτα ενίσχυσα τη νέα κρεβατοκάμαρα με δύο κομοδίνα και δύο φωτιστικά που μου κρατούσαν συντροφιά στα νυχτερινά ”ταξίδια” που έκανα συχνά πυκνά μέσα από τα βιβλία μου.
Οι παλιές μου φθαρμένες βιβλιοθήκες πετάχτηκαν στα σκουπίδια και τη θέση τους πήραν δύο νέες λευκές βιβλιοθήκες με πολλά ράφια για να χωράνε τα βιβλία τις σχολής, τα Lucky Luke μου και τη νέα μου συλλογή από δίσκους.
Και η παλιά μου άβολη πολυθρόνα αντικαταστάθηκε από μια πολυθρόνα γραφείου από εκείνες που ξαπλώνουν και ανεβοκατεβαίνουν και γενικά σε κάνουν να νιώθεις άνετα στο χώρο σου.
Το αγαπημένο μου αντικείμενο ωστόσο είναι εκείνο που επιβίωσε μέσα στα χρόνια και πάντα θα με ακολουθεί σε κάθε νέο ξεκίνημα. Και είναι ο παλιός καθρέφτης της γιαγιάς μου. Έχει περάσει πολλά αλλά παραμένει γυαλιστερός και πρακτικός. Είναι ολόσωμος και έχει χρυσές λεπτομέρειες που του δίνουν το άρωμα μιας άλλης εποχής. Κατάλληλος για ονειροπόλους φοιτητές σαν εμένα. Ν.Ο.
Τα Praktiker προτείνουν σε αυτή την περίπτωση:
Ένα διπλό κρεβάτι πάντα είναι απαραίτητο
Έχοντας σπουδάσει στην πόλη μου μεγάλωσα, τη μονάκριβή μας Αθήνα, το φοιτητικό μου δωμάτιο ήταν εκείνο που είχα σε όλη μου τη ζωή. Απλά μεγάλωσε μαζί μου κι ακολούθησε τις μεταπτώσεις της ενηλικίωσης.
Πρώτα σκούρυνε και στη συνέχεια απέκτησε κάποιες ντελιριακές πράσινο-πορτοκαλί αποχρώσεις τονίζοντας τα διαπιστευτήριά μου ως raver.
Πολλά διαφορετικά μπουκάλια από μπίρες. Για κάποιο λόγο, που αδυνατώ να (μου) εξηγήσω σήμερα, τα μάζευα. Ένα από κάθε brand.
Το φώτο άλμπουμ της πενταήμερης. Παρότι σε καμία περίπτωση δεν ήταν οι «καλύτερες μέρες της ζωής μου» ως τότε, πρέπει να το έχω ξεφυλλίσει εκατομμύρια φορές όσο απομακρυνόμουν ως φοιτητής από τα πρόσωπα που βρίσκονταν μέσα.
Το λευκό κομοδινάκι που, ανάλογα με τα κέφια, στα τρία συρτάρια του μπορούσες να βρεις: κάλτσες, κουκούτσια από ροδάκινα, αναπτήρες (δεν κάπνιζα), προφυλακτικά, σημειώσεις πανεπιστημιακές και διάφορα ραβασάκια (όχι απαραίτητα ερωτικά).
Η κρεμάστρα. Θα ήταν κάπως καλύτερο να την είχα χρησιμοποιήσει περισσότερο και να μην κοιμόμουν τόσο συχνά με τα ρούχα. Το γραφείο. Εκεί πίστεψα ότι μπορώ να βγάλω τα προς το ζειν γράφοντας, υπογράφοντας μια σταδιοδρομία σε έναν χώρο που έχει πάντα κρίση. Π.Μ.
Τα Praktiker προτείνουν για τους πιο τολμηρούς:
Οικολογικά χρώματα για να βάψεις στις αποχρώσεις που επιθυμείς το νέο σου υπνοδωμάτιο.
