Πρωί Παρασκευής και εγώ βρίσκομαι κάπου 3 ώρες μακριά από την Αθήνα. Ανάμεσα σε καρυδιές, λιβάδια με τριφύλλια και καλαμπόκια και νερό που το ακούς να τρέχει. Τα χέρια μου μυρίζουν χώμα. Ο αέρας μυρίζει γη. Συννεφιά και ο τόπος γύρω μας μοιάζει να είναι φωτογραφημένος με softbox. Εδώ το πράσινο είναι ζωντανό. Νιώθω πως δεν υπάρχω, πως το εγώ μου έχει χαθεί μέσα στη φύση. Κρατάω ένα μάτσο μωρά ντοματιές και τις ρίχνω στην οργωμένη γη. Το μυαλό μου είναι ήρεμο. Οι σκέψεις είναι παρκαρισμένες κάπου και δεν περνάνε μπροστά από την οθόνη του νου μου. Νιώθω ευτυχισμένη.
Θυμάμαι τον ορισμό του διαλογισμού, που έχει δώσει ο Robert Elias Najemy. «Διαλογισμός είναι η δραστηριότητα ή μη-δραστηριότητα, που φέρνει το νου σε ισορροπία με τον εσώτερο εαυτό, έτσι ώστε να δημιουργείται εσωτερική γαλήνη ή σιωπή. Η πορεία του διαλογισμού κορυφώνεται με την υπέρβαση του «εγώ» και του νου, και τελειώνει σε μία κατάσταση καθαρής συνειδητότητας, μίας συνειδητότητας χωρίς αντικείμενο αντίληψης».
Ξαφνικά όλα αποκτούν νόημα.