Τέσσερις άντρες (λέμε τώρα!).
Είσαι σε θέση να βρεις τι κάνει τον άντρα σήμερα; Μπορείς ν’ απαντάς εύκολα σε τέτοια ερωτήματα; Θεωρείς ότι έχουν λυθεί όλα; Πως έχουν δοθεί οι απαντήσεις. Αν ναι, καλύτερα μην συνεχίσεις αυτό το κείμενο. Είσαι μια χαρά. Η νομίζεις ότι είσαι. Αν όχι τότε άσε λίγο το βλέμμα να πλανηθεί στους χριστουγεννιάτικους δρόμους μιας μεγάλης πόλης και έλα μαζί μας μια βόλτα στις παρυφές του κέντρου, εκεί που συμβαίνουν όλα, σε μια παλιά πολυκατοικία που παλιά φιλοξενούσε βιοτεχνίες, και σήμερα, ανάμεσα στους χοντροκομμένους τοίχους έχει μπαρ, εστιατόρια, βιβλιοπωλεία και την Popaganda. Άραγε μπορείς ν’ ακολουθήσεις;
Παναγιώτης Μένεγος, γεννήθηκε στην Αθήνα, στο σχολείο έπαιζε πολύ μπάσκετ, σπούδασε οικονομικά και ασχολήθηκε από τύχη με τη δημοσιογραφία.
Μπορείς να θυμηθείς τότε που ήσουν μικρός και παρατηρούσες τον πατέρα σου πως καθόταν αρχοντικά στο γιορτινό τραπέζι. Ο τρόπος που κάπνιζε, το ανακάτεμα στο ποτήρι με το ουίσκι, τι έλεγε με τους φίλους του, η άνεση με την οποία πήγαιναν την κουβέντα από τα σοβαρά στ’ αστεία. Ή λίγο πριν, να κάθεσαι στο μισοσκόταδο, να παρακολουθείς κρυφά ν’ ανακατεύει το πινέλο στο ζεστό νερό και με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις ν’ απλώνει τον αφρό του ξυρίσματος στο πρόσωπο του. Ή μπας και ήταν πιο δυνατή εμπειρία τότε που πήγατε πρώτη φορά μαζί για ψάρεμα και μέσα από το απόλυτο τίποτα ξεπετάγονταν ένα, ένα τα θηράματα και εσύ φοβόσουν μπας και σε πειράξουν. Μα αυτός σε καθησύχαζε. Αλλά ήταν και εκείνη η μέρα που βάλατε μαζί τον πρώτο δίσκο και σου έμαθε πως ακουμπάς γλυκά τη βελόνα πάνω στο βινύλιο. Τα θυμάσαι ή τα ‘χεις ξεχάσει, κάθε φορά που έσκαγε το λάστιχο του ποδηλάτου που σ’ έπαιρνε μαζί στο γκαράζ με τα πολλά εργαλεία να αλλάξετε μαζί τη σαμπρέλα. Και κάθε μέρα να γυρνάει από τη δουλειά, κουρασμένος, και εσύ ν’ αποζητάς την παρέα του, από μια έκδηλη ανάγκη για θαυμασμό και μια αγωνία, αν ποτέ θα του μοιάσεις.
Φώτης Βαλλάτος, γεννήθηκε στην Κεφαλλονιά, μεγάλωσε στην Πάτρα, στο σχολείο άκουγε Στέρεο Νόβα, σπούδασε Κοινωνιολογία, έγινε δημοσιογράφος επειδή ήταν γραφτό.
Την πρώτη ώρα, τα πρωινά, στο σχολείο, πήγαινες πιο πρωί να παίξεις μπάσκετ αλλά και για να τη δεις πιο πρωί. Αλλά ήταν ο φίλος σου, ο καλύτερος σου φίλος, που πέρναγες τα βράδια στο τηλέφωνο να λέτε τα ίδια και τα ίδια, που είχε ήδη σχέση, που βάζει περισσότερα καλάθια, που είναι πιο καλός στα μαθήματα. Και εσύ μην πεις ότι δεν το έχεις σκεφτεί ότι θα ήθελες να έχεις όλα τα κορίτσια, να έβαζες όλα τα καλάθια, να ‘χες τους καλύτερους βαθμούς και να κέρδιζες πάντα στα videogames. Μετά, το βράδυ στην ταβέρνα, το πρώτο εξάμηνο στη σχολή, που είναι αυτός ο ψηλός που παριστάνει τον διαβασμένο και αραδιάζει συνέχεια και αυθαίρετα άχρηστες πληροφορίες που τις αμπαλάρει σαν γνώσεις και οι άλλοι από τις παρατάξεις που κυκλοφορούν τα πρωινά στους διαδρόμους σαν να είναι οι ιδιοκτήτες της σχολής. Κάπου εκεί δεν σκέφτηκες, «έτσι, πρέπει να γίνω και εγώ για να προκόψω εδώ μέσα;»
Θεοδόσης Μίχος, γεννήθηκε στο Βόλο, στο σχολείο έφτιαξε μπάντα, σπούδασε στο Φυσικό, στη δημοσιογραφία μπήκε γιατί διάβαζε πολλά ξένα περιοδικά.
Αυτή η προκοπή που σε βασανίζει όταν φτιάχνεις τον καφέ του προϊστάμενου, που είναι στη ηλικία σου, και πως το διάολο κατάφερε και πήρε τη θέση; Αλλά γιατί απορείς ενώ ξέρεις ότι ο θείος του έχει την εταιρεία και μετά περνούν οι ώρες, οι μέρες, μπροστά στον υπολογιστή να νιώθεις αδικημένος και να μισείς το αφεντικό κάθε φορά που λέει στις 2 το μεσημέρι της Παρασκευής με αυτό το παγερά ειρωνικό ύφος ότι δεν θέλει «να μείνει καμία εκκρεμότητα» για το Σαββατοκύριακο. Και είναι όλοι αυτοί που «κατεβαίνουν» στο χώρο εργασίας αλλά πιο πολύ φασαρία κάνουν αυτοί που «ανεβαίνουν» με τα καινούρια κινητά τους και την προθυμία τους να μοιραστούν μαζί τους τις ανασφάλειες τους για τα επόμενα, βαριά, βήματα τις καριέρας τους. Γιατί να μην έχεις εσύ όλα τα λεφτά, όλα τα κινητά, όλα τα διευθυντικά πόστα και όλα τα κορίτσια. Θα μας πεις όμως αν τα είχες, τι θα τα έκανες;
Σταύρος Διοσκουρίδης, γεννήθηκε στην Αθήνα, στο σχολείο είχε βγάλει ένα φύλλο μιας αθλητικής εφημερίδας, σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και στη δημοσιογραφία μπήκε για να γίνει διάσημος.
Που είσαι; Είσαι ακόμα εδώ; Εμείς, τέσσερις συνεργάτες από την αρχή της Popaganda κάτσαμε σ’ ένα τραπέζι και βάλαμε κάτω το χάσταγκ που έβαλε στη ζωή μας η Philips, #whatmakesaman. Κουβαλώντας όλους αυτούς τους προβληματισμούς με τη μορφή των αναμνήσεων και ενώ τα τριάντα έτη της ηλικίας μας έχουν προσπεράσει εδώ και καιρό. Γίναμε αυτό που θέλαμε; Κερδίσαμε τα κορίτσια; Πήραμε τα λεφτά; Γίναμε οι άντρες που φανταζόμασταν ότι ονειρεύονταν οι πατεράδες μας; Εσύ έγινες;
Δείτε εδώ μια ενδιαφέρουσα συζήτηση πάνω στο #whatmakesaman
O θαυμασμός, ο ανταγωνισμός, ο εγωισμός, υπάρχουν ακόμα και μεταξύ φίλων, αδερφών, ίσων μέσα στη δουλειά. Το ξέρουμε κάθε μέρα λίγο πριν μπούμε στο γραφείο και κάθε φορά που ο τελευταίος κλείνει την πόρτα πίσω. Μέτα, όμως, απ’ όλη αυτή την εσωτερική «πάλη» που διέπει τη ζωή κάθε αγοριού που θέλει να γίνει άντρας έρχεται το πλήρωμα του χρόνου που δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από την αποδοχή του διπλανού σου γι’ αυτό που είναι. Ειδικά μετά από μια χρονιά, όπως το 2015, που το ζήτημα της ταυτότητας συζητήθηκε όσο ποτέ, η αποδοχή του άλλου είναι η μόνη «δύναμη» που μπορεί να βοηθήσει ώστε τα πράγματα να εξελιχθούν. Αυτό προσπαθούν να κάνουν οι τύποι που βλέπετε στη φωτογραφία και αυτό είναι τελικά που πιστεύουν πως μπορεί να δοθεί σαν μια πειστική απάντηση στο #whatmakesaman. Το ακούς Philips, σε σένα το λέμε.
