Rochas
‘Οπως ο χρόνος στάθηκε πάντα βασικό πρόβλημα της ανθρώπινης σκέψης, η οποία πάντα βίωνε τον θεμελιώδη διχασμό της, να είναι και να μην είναι εν χρόνω, έτσι, (με ανάλογη διττότητα), ο χαμογελαστός Dell Acqua δημιούργησε μια συλλογή “σύγχρονη” (όπως αρέσει στους μοδανθρώπους να προσδιορίζουν επιθετικά τέτοιου είδους συλλογές), αλλά που μπορεί και να μεταφραστεί ως “καταστροφική” από κάποιους επικριτικούς που δεν θέλουν να δεχτούν τη σερπαντίνα στα πόδια.. Ανήκοντας στη πρώτη κατηγορία των λατρευτών του contempo, ενθουσιάστηκα με το κολιμπρί, τις οργάντζες και τους ελεύθερους συνειρμούς που σίγουρα γέννησαν αυτά τα παγετοκομφετί slingback με την αθλητική κάλτσα. Η σύνδεση της εικόνας με ευαίσθητους και αδύναμους αγγέλους πανεπιστημιακών αδελφοτήτων ίσως έγινε μόνο μέσα στο μυαλό μου, αλλά δεν μπορώ παρά να ελπίζω οτι ένα απο αυτά τα φορέματα θα φορεθεί από πρωταγωνίστρια επερχόμενης ταινίας του Wes Anderson.
Celine
Το πρώτο βήμα για τους Ανώνυμους Αλκοολικούς είναι να παραδεχτούν οτι έχουν πρόβλημα. Κι εγώ αντίστοιχα έχω εξάρτηση απο την Phoebe Philo και δανείζομαι το “Philophile” γιατί προφανώς η αξιοποίηση του όρου βρήκε έδαφος σε αυτήν εδώ την SS. Μελετώντας το κάθε look, με εναλλαγές από “πόσο γαμάτο” ως “τι πρέπει να πουλήσω για το αγοράσω” κατανόησα ότι η παλινδρόμηση στην παιδική μου ηλικία (τότε που μετέφραζα τον χρόνο μόνο ως χώρο) ήταν αυτή που επέφερε την λατρεία στο σχεδιαστικό μεγαλείο της Celine. Η εικαστική δημιουργία της Philo δεν υπάγεται σε χρόνο, είναι αινιγματική και συνάμα προσγειωμένη. Η ίδια ως γνήσιος υπερρεαλιστής σκέφτηκε – και ομολόγησε – ότι δεν ήθελε τίποτα προδικασμένο, τίποτα οργανωμένο: συνειδησιακή ροή και ελεύθεροι συνειρμοί γέννησαν την τέλεια δομή ενώ τα λειτουργικά σχέδια έχουν τέτοια λεπτομέρεια που δεν μπορούν να γίνουν “sartorially plagiarised από highstreet” (κυρίως λόγω της ραπτικής ικανότητας και των εξαίσιων υφάσματων). Οι ψυχαναλυτικές λεπτομέρειες ακρωτηριασμένων βικτωριανών λευκών χεριών που κρατούν ντελικάτα γιακάδες και τα παράδοξα κουδουνάκια στα μαλακά σαν βούτυρο παπούτσια με στοιχειώνουν με την καλύτερη δυνατή έννοια.
Chloe
Στην αναμονή για την Chloe (εξίσου πολυδιάστατη τελετουργική αγάπη με την Celine) επήλθε απογοήτευση: Εικαστική αντίληψη περιορισμένη σε μοναστηριακά σανδάλια μονομάχων και (απαγορευτικής για κάποιους αισθητικής) hippy-boho μινοφορούντα κοριτσάκια, ομορφούλικα μεν και με υποβόσκοντα Ναμποκοφιανό Λολιτισμό, αλλά ταυτόχρονα αναμενόμενα και εφυσηχασμένα στην Παρισινή τους ραστώνη. Το ενδέκατο look (το μαύρο μάξι shirtdress) περιέχει στοιχεία σύγχρονα, με ρυθμό που δεν παρηγορεί για τον θάνατο της Gaby Aghion, πρωτεργάτριας του οίκου, αλλά δημιουργεί προσδοκίες για την επόμενη ελπιδοφόρα σχεδιαστική απόφαση της Keller.
Ellery
Η “Εllery”, που ακούγεται σαν αρρώστια αλλά είναι απλά designer απο το Sydney, θα μπορούσε να είναι besties με την Phoebe και τα Ολσενάκια. Τουτέστιν, συνθετική αισθητική ματιά με έμφαση στην αναπάντεχη δομή, σε όγκους, άριστη ραπτική, εξαίσια υφάσματα και όλα αυτά δεμένα με άφθαρτο μινιμαλιστικό συνεκτικό ιστό. Έξτρα point για το τοπ σύννεφο στο προτελευταίο look.
Saint Laurent
Ο Σκαρίμπας δεν ήταν καθόλου αγαπητός στους λογοτεχνικούς κύκλους γιατι έβαζε ποστιτ στο ψυγείο με όποιον δεν του άρεσε με σκοπό να τον μηνύσει. Εγώ τόσο τρελόγερος δεν είμαι (ελπίζω να καταφέρω να γίνω), αλλά αμα ήμουν εξίσου γαμάτη θα του πάταγα του Slimane μια αγωγούλα για αυτή την SS. Μια συλλογή που μπορεί μεν να είχε pulse και να είχε επένδυση αμερικανοντριμίλας αλα LA, αλλά εγώ αυτό που αντιλήφθηκα είναι οτι στυλιστικά δεν διέφερε καθόλου απο μια δευτεροκλασάτη συλλογή γνωστών highstreet label που τιμούν οι μαθήτριες γυμνασίου όταν πρωταρχίζουν να ψωνίζουν σε bff bonding πρωινά Σαββάτου. Πρίντ κερασάκια, αστεράκια και ανήλικα σεταρίσματα φούστα μίνι-στρετς μπλουζάκι. Μαζί με τα παραπάνω, αδιάλλακτες γκρούπις ντυμένες σεβεντίλα ΜικΤζάγκερ και παγώνια συνδυασμένα με τζάκετ από πάτσγουορκ δέρμα. Η αληθινή απελπισία όμως μεταμφιέστηκε με μαύρο διάφανο καλσόν κάτω απο κάπρι jumpsuit, για την αγάπη του Θεού!! (look 13) Εικόνα εκπληκτικής διάυγειας η σχεδιαστική απεικόνιση μίξης Φρέντυ Κρούγκερ και Σκαθαροζούμη στο look 21 και αληθινά αξιόλογο το μαύρο κλασσικό κοστούμι (look 23) άρτια φορεμένο απο τη Charlotte Gainsbourg.
Loewe
Πριν πληροφορηθώ την άφιξη του Mr Anderson στον οίκο εξετάζοντας μονο-μανιακά κάθε look, σχεδόν γέμισα τον νοερό κόσμο του pinterest μου με τα άρτια οργανικά κομμάτια της συλλογής. Από τα φορέματα μέχρι τα απόλυτα ψηλόμεσα δερμάτινα παντελόνια, τα ρούχα J.W Anderson στο σχεδιαστικό ντεμπούτο του για τον Loewe ήταν ανορθόδοξα ενορχηστρωμένα και μορφικά αναπάντεχα. Η συνάντηση της αφαίρεσης με την ολόσωστη ραπτική ικανότητα προσθέτει πάντα δομή και εμπνέει σεβασμό ενώ παράλληλα η ενσυνείδητη προσπάθεια του σχεδιαστή να ενσωματώσει χρώμα στο patchwork suede μεταβιβάζει το βάρος στα αναγνωρίσιμα στοιχεία Loewe “πλουσιότητας”. Επιμένοντας σε ριζοσπαστικά δεσίματα στις ζώνες, εκπληκτικά εικονογραφικά στοιχεία φύσης και προσγειωμένη αισθητική μοντερνισμού, αυτή η συλλογή ήταν καθαρά και άρτια αρθρωμένη δίχως να παραπέμπει σε περιττούς συμβολισμούς (πέραν ίσως της σημειογραφικής αναφοράς στο “Πέρασμα απο την παρθένα στη Νύφη” του Ντυσάν με το αρχικό look).
Lanvin
Συλλογή-γιορτή για τα 125 χρόνια του οίκου, διάνθηση με αληθινά σουπερμόντελς των 90s αλλά και ενίσχυση του μεταμοντερνισμού στο πρόσωπο και το tuxedo της υπέρτατης Edie Campbell με το νέο της μαλλί που με κάθισε για πρώτη φορά στο επαίσχυντο κομμωτήριο με διάθεση αντιλογικής απεικόνισης και αστεία αλουμινόχαρτα στο κεφάλι. Grecian φορέματα τεράστιας διαυγούς σύλληψης (φορέματα που ανάμεσα σε λίγους ο Albaz γνωρίζει καλά), πολυτελή midnight blue υφάσματα υπερ-σοφιστικέ ραπτικής, σαν απο νυχτιάτικο ουρανό με πέρλες για αστέρια, και, τέλος, το εξαίσιο μπροκάρ σακάκι με το επιχρυσωμένο φύλλο εκτύπωσης: τόσο ρηξικέλευθο όσο ταίριαζε και τόσο κλασσικό όσο αρμόζει στον οίκο. Σε μια φράση, Παρισινό chic στα καλύτερα του.
Dries Van Noten
Δεν μπορώ παρά να εκτιμήσω και να σεβαστώ έναν σχεδιαστή που, εκτός του ότι είναι προσωπικά αγαπημένος, προσέγγισε με διανοητική όραση άριστου τεχνήτη της ζωγραφικής την έμπνευση του την Ophelia του Millais. Η τέχνη πάντα εξευγενίζει και μορφώνει, και όταν τα σχέδια μιας συλλογής κατάγονται απευθείας από αυτήν, τότε μόνο ομορφιά μπορεί να γεννηθεί. Ονειρικές Pre – Raphaelite μούσες τοποθετημένες αυτοδύναμα στο σήμερα, εντυπωσιακά ανεξάρτητες, με την αυθάδεια του προσώπου της Sophy Gray που περπατούν στο πάτωμα του πίνακα Autumn Leaves του Millais. Χρωματική παλέττα εκφραστικών φθινοπωρινών τόνων με βάθος και ζεστασιά, μετάξι, μπροκάρ, σιφόν και δημιουργικό κλασσικό VanNotenικό “femasculine” πάντρεμα. Ολόκληρη η συλλογή ένα φθινόπωρο ζεστό και γλυκό σαν καλοκαίρι που παρατείνεται και προαγγέλει ένα χειμώνα ιεροπρέπειας.
Barbara Bui
Παράλληλα με φαινόμενα δυσνόητα όσο οποιαδήποτε μορφή τέχνης, έχουμε και συλλογές σαν αυτή της Barbara Bui, που πηγή έμπνευσής της ήταν οι μοναστικές στολές των Θιβετιανών μοναχών και το casual streetwear. Μια τόσο αναπάντεχη πνευματική ανησυχία μόνο καλό μπορεί να φέρει αν αποδoθεί σωστά και, πραγματικά, οι δυνάμεις της συλλογής ήταν σθεναρές αφού τα Banzara καθρεφτίζοντα Ινδικά κεντήματα στα γιλέκα τα παλτά και τα παντελόνια συμφιλιώθηκαν απόλυτα με τα jersey φορέματα, τα βαμβακερά t-shιrt και τις οργάντζες των πρακτικών και καθολικά λευκών ensemble. Σχεδιαστική καλλιγραφία και σύγχρονo allure σε μια ηλεκτρική εκκένωση παλλόμενων διαθλάσεων=τελειότητα.
Vionnet
Πιθανότατα η αγαπημένη μου συλλογή του Παρισινού σχεδιαστικού action painting. Η διαισθητική επίγνωση που χαρακτήρισε το διάβασμα αυτής της συλλογής ήταν φυσικά οι επιρροές του μπαλέτου στις σαρωτικές ντραπαρισμένες παλ φούστες και τα δυναμικά bodysuit. ‘Οπως αρμόζει όμως στη σύγχρονη σχεδιαστική σημειολογία η αντίληψη είναι μεταμοντέρνα και εξακολουθεί να έχει σαν καταλύτη φουτουριστικά στοιχεία ανάγοντας την προσφυγή στο “flow” των υφασμάτων σε πρώτη αρχή της δημιουργίας. Sold and sold.
Valentino
Το εγκαθιδρυμένο σχεδιαστικό λεξιλόγιο του διδύμου Chiuri Piccioli καταγράφηκε και σε αυτήν την SS με παραμυθένια αφηγηματικό τρόπο που περιείχε Arabesque φόρμες και λεπτομερές κέντημα με εναλλαγή μαξιμαλιστικών σχηματικών μορφών και τεράστιων λουλουδιών ταπετσαρίας ηχηρά μεν αριστοτεχνικά, εφόσον μιλάμε για Maison Valentino, δε. Τα σανδάλια μονομάχων δεν εξυπηρετούν τον σκοπό του high fashion αλλά όπως επέδειξε και η Chloe θα πρέπει να τα φάμε στη μάπα με συμπαράσταση από τον highstreet κυνισμό. Ρεμβαστικά πλανιέται μια καλή σεβεντίλα στα υπερμεγέθη print των σαρκαστικά σπανιόλικων φορεμάτων, αλλά η διόδευση προς το τέλειο είναι το look 32 με τα παστέλ laser cuts στραμμένα προς το αρχοντικό του effortless.
