Ενώ ο κόσμος της Τεχνολογίας (υπερ)αναλύει το θέμα του iPhone 6, λίγο πιο μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας ετοιμάζεται να επικυρωθεί ένα αρκετά δυνατό deal: η Microsoft είναι ένα βήμα πριν την εξαγορά της Mojang, της εταιρείας του Markus Persson και δημιουργού του Minecraft, έναντι $2 δισ.! Στην ουσία πρόκειται για ένα brand με δύο βασικές IP, το Minecraft και το Scrolls. Εννοείται ότι το πρώτο είναι όλα τα λεφτά αφού έχει πουλήσει περισσότερα από 54 εκατ. αντίτυπα σε όλα τα formats, με τη Mojang να παρουσιάζει κέρδη ύψους 89€ εκατ. το 2013 κατά βάση εξ’ αιτίας του.
Η πλάκα είναι πως ο εμπνευστής του Minecraft και συνιδρυτής της Mojang, Markus Persson ή “Notch” όπως είναι γνωστός στο διαδίκτυο, έχει ταχθεί επανειλημμένα κατά των μεγάλων εταιρειών και των κολοσσών του χώρου. Δεν δίστασε μάλιστα να ακυρώσει επί τόπου την έκδοση του Minecraft για το Rift μετά την εξαγορά της Oculus από το Facebook, εκφράζοντας έτσι με έναν ιδιαίτερα δυναμικό και πειστικό τρόπο την αντίθεσή του με την όλη κίνηση. Όπως και να ‘χει, ο Persson παρουσιάζεται με το ένα πόδι εκτός Mojang για την ώρα, εφ’ όσον φυσικά οι διαπραγματεύσεις του με τη Microsoft τελεσφορήσουν.
Είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρον να βλέπει κανείς μικρές εταιρείες που ξεκίνησαν την πορεία τους τα τελευταία τρία, τέσσερα, έξι, δέκα χρόνια, να εξαγοράζονται έναντι αριθμών με κάμποσα ψηφία από μεγαλύτερες. Αν μη τι άλλο αποδεικνύει ότι αυτοί οι άνθρωποι που κάποτε κάνοντας πολλές πολλές θυσίες τις ξεκίνησαν από το μηδέν, είχαν δίκιο σε κάποια πράγματα. Τα δε (δισ)εκατομμύρια που τσεπώνουν είναι απλά η επιβράβευση των κόπων τους. Καλά μέχρι εδώ, όμως μήπως αυτή η κατά τα άλλα αναπόφευκτη και φυσιολογική τακτική δεν είναι απόλυτα υγιής; Εταιρείες σαν τη Mojang, την Oculus, το Snapchat ή το Instagram, πέτυχαν όλα όσα πέτυχαν διότι είχαν τη διάθεση να σκεφτούν ελεύθερα, δημιουργικά, out of the box. Πράγματι, το ίδιο έκαναν κάποτε κι εκείνοι που τις εξαγοράζουν: το Facebook, η Microsoft, η Sony, όλοι αυτοί οι κολοσσοί κάποτε σκέφτονταν διαφορετικά. Όσο μεγάλωναν όμως έχαναν σταδιακά αυτή τη σπίθα, την άγνοια κινδύνου που τους διακατείχε. Έφτασαν να γίνουν προβλέψιμοι και αργοκίνητοι γίγαντες που έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για καινοτομία στις μικρότερες φίρμες που εξαγοράζουν.
Μια στιγμή όμως: αν όλοι αυτοί οι μικροί γίνουν μεγάλοι, τότε ποιος θα μείνει να καινοτομεί, να ρισκάρει, να τρώει τα μούτρα του και στο τέλος να πετυχαίνει τον στόχο του, αναπτύσσοντας το επόμενο μεγάλο «hit»; Η ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία –και συνήθως από πείνα- είναι να συνεχιστεί αυτή η παραγωγή «υγιώς σκεπτόμενων νέων» που θα συνεχίσουν να έχουν σούπερ ιδέες, αντικαθιστώντας σταδιακά τους προηγούμενους που βολεύτηκαν στις μεγάλες εταιρείες, μέχρι να ακολουθήσουν κι εκείνοι την ίδια διαδρομή και να τους διαδεχθούν οι επόμενοι. Με την προϋπόθεση φυσικά πως δεν θα ξεμείνουμε κάποια στιγμή από άτομα πρόθυμα να πάρουν ρίσκα, να αποτύχουν, να μείνουν ταπί και ψύχραιμοι κυνηγώντας το μεγάλο τους όνειρο.
Ναι, πράγματι, όλες αυτές οι εξαγορές, όλα εκείνα τα μεγάλα ψάρια που τρώνε τα μικρά, είναι περίεργη μπίζνα. Αλλά μήπως και τα μικρά ψαράκια, αν δεν φαγωθούν, κάποια στιγμή δεν θα μεγαλώσουν και μοιραία θα αρχίσουν να τρέφονται κι αυτά με άλλα, μικρότερα; Να που ο Δαρβίνος δικαιώνεται και στο σύγχρονο επιχειρείν…