H Κωνσταντίνα Παρασκευά ερωτεύτηκε μια πασαρελίτσα στη Νέα Υόρκη
Φαντάζομαι τις αδερφές Mulleavy στο ατελιέ με μια φωτογραφία του David Bowie ως Ziggy Stardust στον απέναντι τοίχο με thinking bubble “Ζωγραφίστε μου ένα ποίημα” και κάπως έτσι να προκύπτει το πιο mesmerizing catwalk για φέτος στη Νέα Yόρκη, που ποντάρω όλες τις μάρκες μου ότι καταλήγει με μυστική πύλη κατευθείαν στο Studio 54. Ένα mix από 70s και 80s, με όσα αγαπώ αλλά ταυτόχρονα δε βαριέμαι ποτέ, μια ωδή στο λεγόμενο ρομαντικόρετρόναιμεναλλά (μια άνω τελεία, να με το συμπάθιο, σαν ντισκομπάλα, στο ρετρό 50s pinup): Δαντέλα -lace tights το μοναδικό εμπόδιο μου στο να μισώ ολοκληρωτικά τα καλσόν – βελούδο, sequin, flappers με κρόσσια που ψιθυρίζουν disco, μοχέρ γούνες (ναι ναι γούνες και άνοιξη και καλοκαίρι και κάπου εδώ στον απέναντι τοίχο φωτογραφία μιας φίλης με thinking bubble FUR ENOUGH), gypsy dresses, floral clips στα μαλλιά και τα πιο hello lover παπούτσια μαζεμένα, ό λ α yes I do ακόμα κι αν μισείς τις μέχρι το γόνατο μπότες όπως εγώ – τα Mary Janes της συλλογής είναι ένα ποίημα μέσα στο ποίημα, inception ποίηση δηλαδή.
O Narciso Rodriguez αποφάσισε φέτος να φτιάξει φαρδιά παντελόνια. Θα ήταν flowing, ρευστό που λέμε, το υλικό; Θα ήταν λίγο άκαμπτο δέρμα; Δεν τον ένοιαζε. Ο στόχος ήταν να φτιάξει φαρδιά παντελόνια. Τα οποία, αν με ρωτάς, ακόμα δεν έχω αποφασίσει με τι παπούτσι είναι ωραίο να φοριούνται: τείνω προς τα brogues και τα ογκώδη ψηλοτάκουνα, για να εξισορροπείται το πράγμα (η γόβα στιλέτο και το λεπτεπίλεπτο παπούτσι, ας πούμε, χάνονται μέσα στις πτυχώσεις). Και τα οποία είμαι σίγουρη ότι θέλουν στενές μπλούζες από πάνω, κάτι το οποίο τήρησε και ο σχεδιαστής. Τα layers δέρματος παίρνουν thumbs up από εμένα, αλλά η λατρεία είναι εκείνο το μαύρο/μπλε φαρδύ παλτό και το γκρι φόρεμα, επειδή έχει τα τέλεια ποσοστά κάλυψης/αποκάλυψης δέρματος ακι επειδή κάτι τόσο καυτό και συγχρόνως υπερκυριλέ είχα καιρό να ερωτευτώ κεραυνοβόλα.
Η συλλογή του Derek Lam, έγραφε το πρόγραμμα, ήταν, ανά στιγμές, εμπνευσμένη από τη Nina Simone και το ντοκιμαντέρ What Happened, Miss Simone – πιστεύω με αυτό θα εννοούν κυρίως τα φορέματα σε αυτό το θεσπέσιο, πανδύσκολο μήκος. Ο κωδικός για τα λοιπά (… και ήταν υπέροχα τα λοιπά) είχε προφανώς επίκεντρο τη λέξη-κλειδί “πουκάμισο”. Πουκάμισα φορεμένα μέσα από πουλόβερ, μέσα από φορέματα και πανοωφόρια, ακόμα και πουκάμισα-φορέματα. Τα shirtdresses είναι ένα από τα πιο υπεροπτικά απέναντι στον χρόνο κομμάτια γκαρνταρόμπας, τόσο ξέγνοιαστα και σίγουρα για τον εαυτό τους, που δεν γνωρίζουν καν εποχές. Η πασαρέλα του Derek Lam ήταν πάνω από όλα πολύ σοφιστικέ, με μικρές, έως αδιόρατες έθνικ πινελιές (δες κοσμήματα και, κάποια, παπούτσια), με σαφή τον στόχο να έχουν τα ρούχα “κίνηση” (δες τις κορδέλες-κρόσια). Ωραία πράγματα.
Η Ναταλία Γκαβέζου ήταν έτοιμη για κάτι πιο ποπ.
Αν το pretty woman ήταν γυρισμένο από τον John Waters στα 60s (ή τα 80s), και η Julia Roberts σύχναζε στην Carnaby Street (ή το Studio 54), μάλλον θα πήγαινε ντυμένη με ρούχα του Jeremy Scott. Έντονα prints, καρτούν πάνω στα ρούχα, υπερβολικά μαλλιά και έντονο μακιγιάζ, αλλά όλο αυτό δωσμένο με έναν ρετρό τρόπο. Τα πιο ήπια ρούχα της συλλογής τα φορούσα άνετα, αλλά και τα πιο εξωφρενικά δεν γίνονται υπερβολικά αν σκεφτείς ότι το πελατιακό κοινό του Scott είναι η Κaty Perry και η Miley Cyrus, οι ιέρειες δηλαδή του cartoon chic. Φυσικά υπάρχουν παγιέτες και πολύ μίνι, αλλά ο Αustin Powers θα ερωτευόταν αμέσως μια κοπέλα με αυτά τα ρούχα, και δεν ξέρω πόσες άλλες παρομοιώσεις να σας δώσω για να γίνει κατανοητό το ότι μου άρεσε πολύ αυτή η συλλογή. Είναι λίγο τρελούλα, αλλά αυτο δεν είναι το θέμα στην μόδα;
O Marc Jacobs πρέπει να είχε μια πατριωτική κρίση αν κρίνω από την χρωματική του παλέτα, διότι το τρίπτυχο μπλε-λευκό-κόκκινο δουλεύτηκε όσο ίσως ποτέ άλλοτε σ αυτή τη συλλογή. Η έμπνευση νιώθω ότι ήρθε από ένα όραμα, όπου μια μαζορέτα κολλεγίου από καλή οικογένεια ερωτεύτηκε το εξ ορισμού bad boy και ξεκίνησε να πειραματίζεται με τα πάρτυ και το eyeliner, αλλά που και που γυρνούσε και στις ρίζες της γιατί ερχόταν επίσκεψη η μαμά της.
Ο Jacobs έπαιξε με όλα τα υφάσματα, όλα τα μήκη και πλάτη ρούχων και ανέβασε στην πασαρέλα από την Beth Ditto και την Karen Elson μέχρι την Kendall και την Adriana Lima σε μια από τις μεγαλύτερες (σε αριθμό ρούχων) πασαρέλας της εβδομάδας μόδας της Νέας Υόρκης.
Φορέματα για ένα υποθετικό, decadent πάρτυ στη Βενετία των 80s ή σε ένα γκροτέσκ κλαμπ της Νέας Υόρκης για όσους έτρωγαν πόρτα στο Studio (… ένα είναι το Studio), αλλά και για τους θαμώνες του Studio που έψαχναν (ακόμα πιο) after, ή για τα παιδιά του Soho – αυτή είναι η συλλογή του Gareth Pugh. Αν μία μία οι εμφανίσεις απεκδυθούν την υπερβολή της πασαρελικής παρουσίας, δηλαδή μόνο το μακιγιάζ και τα μαλλιά, όχι κάτι φοβερό, έχουμε σύνολα που φοριούνται ωραιότατα, και είναι μάλιστα σχετικά πρακτικά (αν βρεις τρόπο να φορέσεις αυτά τα θαυμάσια ντεκολτέ). Το brainstorming είχε κόκκινο, χρυσό, μαύρο και λίγο ασπρόμαυρο – τα χρώματα μιας γοτθικής υπόγειας ντισκοτέκ. Κλειδί για την πόρτα του πόθου και μπορεί και αξεσουάρ της σεζόν τα καλσόν από λάτεξ, και κάπως classy και κάπως βίτσιο, πώς το εξηγείς;
Αναμένοντας, σε κάθε εβδομάδα μόδας, τη συλλογή εκείνη που θα με αφήσει με μάτι πιατάκι καφέ επειδή θα είναι
– λίγο ροκ
– λίγο τέχνη
– λίγο πρωτότυπη
– λίγο δύσκολη στην αντιγραφήβολεύομαι και με πιο φορέσιμα πράγματα, και, βασικά, διαπιστώνω ότι σε κάτι τέτοια έχω προτίμηση, σε απλά σχέδια με διακριτική ανατροπή (π.χ. colour blocking πού και πού) τα οποία συχνά λειτουργούν και ως λευκός πίνακας για να κάνεις και τα δικά σου όσο μπορείς. Ας πούμε εδώ το μακιγιάζ ήταν λειτουργικό στοιχείο της πασαρέλας, όχι απλώς συνοδευτικό αλλά μέρος του ρούχου – όπως θα δεις τα χρώματα στο πρόσωπο ακολουθούσαν την παλέτα του κάθε ρούχου. Τα λαμέ και η παγέτα είχαν τιμηθεί δεόντως και στις παρουσιάσεις προηγούμενων κολεξιόν Georgine και, προσωπικά, ποτέ δεν θα τα χορταίνω όσο στιλίστες και designers τα συνδυάζουν με ματ υφάσματα. Ακόμα και οι sporty διχρωμίες και τα χαμηλά ζιβάγκο είναι χαριτωμένα στα μάτια μου, και ας μη φοράω ζιβάγκο ποτέ – καλά, για το λαδί, τα γούνινα μανίκια και τα δερμάτινα γάντια βάζω πάντα το χέρι μου στη φωτιά, αν είναι το πρετ α πορτέ φωτιά, το ξέρετε.
Twee couture από τον ναό του twee – τα Red Valentino τα βλέπεις ήδη αντιγραμμένα από πολύ κόσμο, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν είναι δύσκολο να μιμηθεί κανείς το moodboard τους, δηλαδή τα γιακαδάκια, τα παστέλ φλοράλ, τις δαντέλες και τους φιόγκους. Η συλλογή είναι συμπαθής, ευχάριστη στο μάτι και με καμιά αρβύλα ή περφέκτο εξισορροπείται και δεν παθαίνεις σάκχαρο. Κάποιες θα τα λατρέψετε, όλες θα τα βρείτε τουλάχιστον χαριτωμένα, αν είστε και από αυτές που δεν φοβούνται το λευκό τι να πω, γίνατε.
Εάν θέλεις να μάθεις τι συμβαίνει στο χώρο της μόδας δεν έχεις παρά να μπεις στο site της Χρύσας Οικονομοπούλου, fashionism.gr!
